Υπάρχει περίπτωση να σοβαρευτούμε κάποτε;

Δεν ξέρω αν έχουμε πάρει χαμπάρι ως λαός ότι είναι σε εξέλιξη ένας αδυσώπητος οικονομικός πόλεμος, τον οποίο ξεκίνησε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ κ. Τραμπ για να… σώσει τους Αμερικανούς –θυσιάζοντας, όμως, όλους τους υπόλοιπους λαούς– με την επιβολή απίστευτων δασμών σε όλα τα προϊόντα που εισάγει η χώρα του, και ότι είμαστε κι εμείς μέρος αυτού του πολέμου, με ενδεχόμενες μεγάλες απώλειες. Όχι, φυσικά, βιολογικές, αλλά οικονομικές, αφού, όπως προαναφέραμε, ο πόλεμος είναι οικονομικός και όχι πόλεμος… χαρακωμάτων.

Η καθημερινότητα, όμως, οι αντιδράσεις μας, η βιοτή μας δείχνουν ότι ελάχιστοι έχουν καταλάβει τι γίνεται και ότι ο κόσμος ασχολείται με οτιδήποτε άλλο εκτός από το σημαντικότερο θέμα των ημερών. Και το πιο επικίνδυνο ίσως… Γιατί ένας πόλεμος, ακόμα και οικονομικός, θα κάνει ζημιά, και μάλιστα μεγάλη. Ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα, οι οποίες βρίσκονται στον… πάτο του πηγαδιού και όπου η κάθε μικροζημιά αναβαθμίζεται σε… βιβλική καταστροφή.

Ενώ, λοιπόν, ο αμερικανός Πρόεδρος τρίζει τα δόντια στην ανθρωπότητα και δηλώνει ότι δεν έχει ούτε φίλους ούτε συμμάχους, ενώ μιλάει για την Ευρώπη σαν να αναφέρεται σε κάποια… πατσαβούρα, εμείς εδώ σφυρίζουμε αδιάφορα. Δεν ιδρώνει το αυτί μας με τίποτα. Έχουμε άγνοια κινδύνου. Επειδή εμείς δεν νιώθουμε αυτόν τον πόλεμο, με συνέπεια να μην ανησυχούμε και να μην τρομάζουμε, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Υπάρχει και είναι πιο σοβαρός από κάθε άλλη φορά. Γιατί παλιότερα υπήρχαν ηγέτες, τόσο εντός των τειχών όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, οι οποίοι μπορούσαν να διαχειριστούν τέτοιες δύσκολες καταστάσεις, να πάρουν πρωτοβουλίες, να αντιδράσουν.

Σήμερα, δυστυχώς, υπάρχει μεγάλη –και ας ελπίσουμε μη καθοριστική– έλλειψη πολιτικών αναστημάτων, ικανών να σταθούν απέναντι από τον οικονομικό στραγγαλισμό που πάει να μας επιβάλει ο Τραμπ. Έχουμε, λοιπόν, σε εξέλιξη μια επιθετική διαδικασία από μια υπερδύναμη του πλανήτη, που εκδηλώνεται, αλλά ελάχιστα μας ενδιαφέρει. Σαν να μη μας αφορά, σαν να συμβαίνουν κάπου αλλού όλα αυτά.

Το χρηματιστήριο καταβαραθρώθηκε, υπάρχει κίνδυνος να ανατιμηθούν κάποια είδη, να κοπούν οι εξαγωγές προς τις ΗΠΑ για πολλά άλλα, να υποστεί φοβερούς κλυδωνισμούς η οικονομία μας, όμως εμείς ασχολούμεθα με την… τέντα στο Καλλιμάρμαρο, με το αν θα γυρίσει ταινία στην Ακρόπολη ο Λάνθιμος και το πότε θα τραγουδήσει στο Ντουμπάι ο Ρέμος.

Και αν αγχωθούμε, αν ανησυχήσουμε, τι θα γίνει; Θα περάσει ο κίνδυνος, θα κάνει πίσω ο Τραμπ; Σίγουρα όχι, αλλά θα έχουμε δείξει ότι διαθέτουμε τα αντανακλαστικά και τη γνώση για να καταλάβουμε τι γίνεται. Ότι έχουμε τη δύναμη και τη διάθεση να αντιδράσουμε. Όχι σε κάποιους άλλους, αλλά στους εαυτούς μας. Για να είμαστε εντάξει απέναντί τους. Και να μην ντρεπόμαστε όταν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη. Σίγουρα, οι εξαγγελίες Τραμπ, που ήχησαν σαν σειρήνες πολέμου για την ανθρωπότητα, δεν προοιωνίζονται τίποτα καλό. Το αντίθετο θα λέγαμε. Γι’ αυτό, αντί να ασχολούμαστε με ανούσια πράγματα, αντί να χανόμαστε στην αμφισβήτηση και στα γιατί, ας προσπαθήσουμε, έστω και για μία φορά, να σοβαρευτούμε. Γιατί αυτά που έρχονται μόνο με σοβαρότητα και υπευθυνότητα θα μπορέσουμε να τα αντιμετωπίσουμε. Διαφορετικά, δεν σωζόμαστε με τίποτα…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ