ΘΗΣΕΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

Ενώ για κάποιους αδικοχαμένους συμπολίτες μας γίνονται πορείες διαμαρτυρίας ή συμπαράστασης στους οικείους τους οπότε γίνεται η δίκη των δολοφόνων τους, δίνεται το όνομά τους σε δρόμους και σε πλατείες, στήνονται προτομές και γίνονται εκδηλώσεις, για κάποιους άλλους δεν γίνεται τίποτα. Ούτε που νοιάζεται κανείς αν πέθαναν, ούτε που ενδιαφέρεται κάποιος γι’ αυτούς που ά­φησαν πίσω τους. Σαν να μην έγινε τίποτα ή, ακόμα χειρότερα, σαν να… έπρεπε να γίνει αυτό που έγινε. Αφορμή για τις σκέψεις αυτές είναι η δίκη του αστυνομικού Λυγγερίδη, τον ο­ποίο σκότωσαν κάποιοι χούλιγκαν έξω από το γήπεδο του Ρέντη με ναυτική φωτοβολίδα. Αν δεν έβγαινε ο πατέρας του αδικοχαμένου παλικαριού να πει τον πόνο του και το παράπονό του, κανένας δεν θα ήξερε ότι ξεκίνησε η δίκη των φονιάδων και κανένας δεν θα θυμόταν το αποτρόπαιο περιστατικό. Δεν θα πούμε τι έγινε με τα Τέμπη, γιατί εκεί είχαμε πολύνεκρη τραγωδία και δεν είναι ίδια τα μεγέθη, θα πούμε όμως για άλλες φρικιαστικές δολοφονίες, ηθε-λημένες, όπως εκείνου του υπέροχου παιδιού, του Φύσσα, ή αθέλητες, όπως του Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια. Δεν θα πάμε πιο παλιά, στη δολοφονία Αξαρ-λιάν από τη «17 Νοέμβρη», στο Σύνταγμα, την οποία δεν θυμάται κανένας, ούτε σε άλλες, ακόμα πιο παλιές. Όλες είναι σαν να μην έγιναν, σκεπάστηκαν γρήγορα από τη λήθη και πότε κανένας δεν τις ανέσυρε, έτσι για να θυμηθούμε κάποια περιστατικά από το τότε… Αντίθετα, στη μνήμη του Φύσσα υπάρχουν, και δικαίως, δρόμοι, υπάρχουν προτομές, υπάρχουν μνημεία, υπάρχει συμπαράσταση στη μάνα, όπως γίνονται κάθε χρόνο εκδηλώσεις και πορείες τη μέρα που σκοτώθηκε ο Γρηγορόπουλος. Τον Λυγγερίδη ούτε που τον ανέφερε κανένας. Τον Αξαρλιάν ούτε που τον γνωρίζουν οι νεότεροι. Αυτοί για κάποιους ίσως και… να έπρεπε να πεθάνουν, ο πρώτος γιατί ήταν αστυνομικός και ο δεύτερος γιατί ήταν… παράπλευρη απώλεια σε έναν πόλεμο που κάποιοι είχαν αποφασίσει να κάνουν για μας, χωρίς εμάς… Ο τραγικός πατέρας του Λυγγερίδη είπε ότι κάποια θύματα θεωρούνται ιερά και κάποια δεν θεωρούνται καν θύματα. Είπε ότι γονείς κλαί­νε και τους μεν και τους δε. Ότι ο πόνος είναι ο ίδιος σε κάθε περίπτωση. Για κάποιους, όμως, αυτά είναι ψιλά γράμματα. Απλώς, κάποιοι κλαίνε τους νεκρούς τους και κάποιοι τους εκμεταλλεύονται. Και τους νεκρούς και τις οικογένειές τους. Δηλαδή, ισότητα ούτε στον θάνατο δεν υπάρχει. Δύο μέτρα και δύο σταθμά. Όλα θυσία στον βωμό του συμφέροντος. Ακόμα και οι μνήμες. Εκεί φτάσαμε… ΤΟ ΠΑΡΟΝ