15ο Χορωδιακό Φεστιβάλ Λευκάδας

Γράφει ο Νίκος Παρασκευάς Πολύς θόρυβος έχει ξεσηκωθεί για την κραυγή των σπουδαστών της Σχολής Μονίμων Υπαξιωματικών Ναυτικού στην παρέλαση, με την οποία διατράνωσαν την πίστη τους ότι η Κύπρος είναι Ελληνική και ότι οι Τούρκοι ασκούνται αλλήλοις στο πατροπαράδοτο γι’ αυτούς… οθωμανικό δίκαιο. Βγήκαν κάποιοι πολιτικοί και καταδίκασαν τα παιδιά που εκφράστηκαν κατ’ αυτόν τον τρόπο. Υπήρξαν και άλλοι, βέβαια, που τα επικρότησαν. Κακώς, όμως, έγινε τόση φασαρία, γιατί οι συγκεκριμένοι σπουδαστές είναι επαγγελματίες στρατιώτες και η δουλειά τους είναι να πολεμούν τους εχθρούς της πατρίδας. Αν ρωτήσουμε, λοιπόν, τους Έλληνες ποιον θεωρούν υπ’ αριθμόν ένα εχθρό της χώρας τους, θα απαντήσουν σχεδόν όλοι ότι είναι οι Τούρκοι. Τι έπρεπε να μαθαίνουν, λοιπόν, οι στρατιώτες στις σχολές και στην εκπαίδευσή τους; Ότι οι Τούρκοι είναι φίλοι μας και πρέπει να ψαρεύουμε μαζί στο Αιγαίο; Ή ότι μας επιβουλεύονται, μας έχουν πάρει τη μισή Κύπρο, έκαναν τζαμιά τις εκκλησίες μας και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να τους πολεμήσουμε; Ο στρατιώτης στην εκπαίδευσή του ασκείται σε πραγματικά σενάρια. Έχει μάθει πως από απέναντι κινδυνεύουμε, οι απέναντι είναι επικίνδυνοι να του επιτεθούν και ότι εκείνους πρέπει να είναι έτοιμος, σωματικά και ψυχολογικά, να αντιμετωπίσει. Όταν, λοιπόν, σε όλες τις ασκήσεις έχει εχθρό τον Τούρκο, στην παρέλαση τι θα πει; Σφάξε με, αγά μου, ν’ αγιάσω; Στον στρατιώτη, όπως και σε κάθε μετέχοντα σε αναμέτρηση, ακόμα και αθλητική, μετράει η ψυχολογία, η ντόπα. Οι προπονητές, οι αξιωματικοί, όλοι, παροτρύνουν τους αθλητές, τους στρατιώτες να βγουν με το μαχαίρι στα δόντια, για να νικήσουν. Προσπαθούν να ξεσηκώσουν τον ψυχισμό τους, να διεγείρουν κάθε ικμάδα τους με ψυχολογικές ντόπες. Αυτό ακριβώς κάνουν και στις στρατιωτικές σχολές, και καλά κάνουν, γιατί αυτή είναι η δουλειά τους, να παράγουν υψηλού επιπέδου πολεμιστές, οι οποίοι αύριο θα ηγηθούν του Στρατεύματος. Στην αρχαιότητα είχαμε τους παιάνες, στη Σαλαμίνα ξεκίνησαν τη μάχη φωνάζοντας «Ίτε, παίδες Ελλήνων»… Αυτά μαθαίνουν τα παιδιά στις στρατιωτικές σχολές, και, όπως φαίνεται, τα μαθαίνουν καλά. Ας μην τα πυροβολούμε, λοιπόν, γιατί… πυροβολούμε τα πόδια μας. ΤΟ ΠΑΡΟΝ