Ρένα Δούρου στο “Π”: Εξωτερική πολιτική σε βάρος της πατρίδας

Της
ΡΕΝΑΣ ΔΟΥΡΟΥ
Βουλευτού ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Β2 Δυτικού Τομέα Αθηνών,
Τομεάρχου Εξωτερικών

«Είτε σας αρέσει είτε όχι, η κυβέρνηση αυτή θα συνεχίσει να έχει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία μέχρι τις επόμενες εκλογές». Εριστικός, περιφρονητικός, όχι μόνο απέναντι στα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης που είχαν καταθέσει πρόταση δυσπιστίας αλλά και απέναντι στα εκατομμύρια των πολιτών, που του έστειλαν στις 28/2 καθαρό μήνυμα απόρριψης, ο Κυρ. Μητσοτάκης έκλεισε την Τετάρτη 5 Μαρτίου την κοινοβουλευτική συζήτηση, ευελπιστώντας ότι βάζει τέλος στην αμφισβήτηση της κυβέρνησής του.

Στην ομιλία του, ο κ. πρωθυπουργός κατηγόρησε την αντιπολίτευση για «λαϊκισμό», ότι δήθεν θέλει να πλήξει τη «σταθερότητα» και την «ομαλή πορεία του τόπου», και μάλιστα «σε μία εποχή παγκόσμιων κραδασμών και διεθνούς αστάθειας», όταν, όπως εξήγησε ο ίδιος, «η εσωτερική ισορροπία αναδεικνύεται σε ζητούμενο για κάθε δημοκρατία». «Θα είναι ολέθριο εάν σε αυτήν ακριβώς τη συγκυρία απειληθεί στην Ελλάδα», συνέχισε, σε τρομολαγνικό ύφος, ο πρωθυπουργός, αναφερόμενος στη «μεγάλη εικόνα των διεθνών εξελίξεων και των τεράστιων ανατροπών», θυμίζοντας ότι ζούμε «κοσμοϊστορικές στιγμές».

Απέκρυψε, όμως, συνειδητά, ο κ. πρωθυπουργός ότι η απειλή δεν προέρχεται από την αντιπολίτευση αλλά από την εξωτερική πολιτική του: χωρίς πυξίδα, χωρίς εθνική στρατηγική, σε ρήξη με την πολυμερή διπλωματία των Τσίπρα – Κοτζιά. Εξωτερική πολιτική του δεδομένου και προβλέψιμου συμμάχου και του προκεχωρημένου φυλακίου της Δύσης. Μιας Δύσης που μάλιστα έχει καταρρεύσει σε ένα αβέβαιο διεθνές περιβάλλον, που χαρακτηρίζεται από νέες ισορροπίες και συσχετισμούς δυνάμεων, με την ανάδυση του Παγκόσμιου Νότου και νέων, μη κρατικών, δρώντων. Σε αυτήν την πρωτόγνωρη συγκυρία, η δεξιά κυβέρνηση της Ελλάδας έχει επιλέξει να πορεύεται με όρους δεκαετίας του 1950, πλήττοντας τα εθνικά συμφέροντα.

Εξαιτίας της κυβέρνησης, η χώρα είναι περιθωριοποιημένη, απούσα από τις εξελίξεις, παρότι κατέχει σήμερα τη θέση του μη μόνιμου μέλους στο ΣΑ του ΟΗΕ. Την ώρα που η Τουρκία αναβαθμίζει τη διεθνή της θέση, η Ελλάδα αποκλείεται από τις κρίσιμες συναντήσεις για το Ουκρανικό στο Παρίσι και στο Λονδίνο (όπου μετείχε ο Χακάν Φιντάν). Αυτή ήταν η… ανταμοιβή της για το ότι είχε σπεύσει, υπό συνθήκες, μάλιστα, πλήρους αδιαφάνειας (σύμφωνα με τον δείκτη του Ινστιτούτου του Κιέλου) να στείλει βαρύ εξοπλισμό στο Κίεβο, αποδυναμώνοντας την άμυνα των νησιών μας στο Ανατολικό Αιγαίο. Και μάλιστα σε συγκυρία κατά την οποία ο Πρόεδρος Ερντογάν έχει επαναφέρει το επικίνδυνα αναθεωρητικό αφήγημα της «Γαλάζιας Πατρίδας», αμφισβητώντας την κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας – η περίπτωση της Κάσου, πέρυσι το καλοκαίρι, ήταν αποκαλυπτική. Στο όνομα των ήρεμων νερών με την Τουρκία στο Αιγαίο, η χώρα εμφανίζεται να απεμπολεί την άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της – αν επιβεβαιωθεί το πάγωμα χρηματοδότησης του έργου για την ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδας – Κύπρου (Great Sea Interconnector), η κυβέρνηση θα είναι υπόλογη για υποχώρηση έναντι των παράνομων τουρκικών απειλών και αποδοχή της παραβίασης του διεθνούς δικαίου.

Αυτή η εξωτερική πολιτική είναι επικίνδυνη για την πατρίδα. Η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα, επειγόντως, συνεκτική εθνική στρατηγική, διάλογο με την Τουρκία με σαφείς κόκκινες γραμμές την κυριαρχία και την άμυνα των νησιών. Ως μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας ΟΗΕ και ως μέλος της ΕΕ, οφείλει να ασκήσει πιέσεις για ανάληψη, με άλλες κυβερνήσεις, ειρηνευτικών πρωτοβουλιών. Όπως αυτή που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ για τη Συρία, με τη σύγκληση Πολυμερούς Διάσκεψης Αρχηγών ΕΕ – Κρατών Ανατολικής Μεσογείου για την Ειρήνη στη Μέση Ανατολή και τη Δημοκρατική Μετάβαση. Όμως, επειδή τίποτα από αυτά δεν πρόκειται να πράξει η δεξιά κυβέρνηση, το συμφέρον της πατρίδας επιβάλλει η θητεία της να τελειώσει το συντομότερο δυνατόν. Για να αποκτήσει ο τόπος τη φιλειρηνική, ενεργητική, πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική που χρειάζεται, στα πρότυπα εκείνης των Τσίπρα – Κοτζιά, που έδωσε λύσεις και άνοιξε νέους ορίζοντες, κάνοντας την Ελλάδα πυλώνα ειρήνης και σταθερότητας.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ