Πέστε επιτέλους μια φορά «ΟΧΙ»
Της
ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Τι πάμε να κάνουμε; Μήπως είναι τραγικό λάθος να επιτρέψουμε να χρησιμοποιήσουν οι Σκοπιανοί το όνομα της Μακεδονίας, που μπορεί να αξιοποιήσουν αργότερα; Κι έπειτα, γιατί επιμένουν τόσο σε αυτήν την ονομασία, που δόθηκε από τον πανέξυπνο ηγέτη τους, τον Τίτο, για να έχουν δικαιώματα οι Σκοπιανοί και σιγά σιγά πρόσβαση στο Αιγαίο. Αυτό το πολυπαθές Αιγαίο, με τους μνηστήρες γύρω γύρω, που το πολιορκούν σαν νύφη περιζήτητη. Ποιοι είναι οι Σκοπιανοί, Γιουγκοσλάβοι, Σέρβοι, Αλβανοί, Βούλγαροι; Ποιοι είναι τέλος πάντων; Μόνο Μακεδόνες δεν είναι, καθώς δεν είναι Έλληνες. Κι αφού ποθούν τόσο πολύ να ονομάζονται έτσι, ας ενσωματωθούν με τον κύριο κορμό της υπόλοιπης Μακεδονίας.
Ένα τόσο μικρό κρατίδιο, που δεν μπορεί να έχει αυτάρκεια και εξαρτάται από τους γύρω του, θα πρέπει να βάλει νερό στο κρασί του και να δεχθεί να εξαλειφθεί το όνομα «Μακεδονία» από τον επίσημο τίτλο του. Κανείς μας δεν πρόκειται να το δεχθεί. Τριάντα ολόκληρα χρόνια ταλανίζει τις σχέσεις μας με τα Σκόπια. Πιστεύω ότι κι αυτοί το ξέρουν καλά πως δεν έχουν το δικαίωμα να ονομάζονται Μακεδόνες. Όμως τα συμφέροντα είναι μεγάλα κι η ονομασία βαρύγδουπη. Τι πάνω, τι κάτω, τι νέα, όλα καταλήγουν στη λέξη «Μακεδονία».
Το φταίξιμο δεν είναι μόνο δικό τους αλλά και δικό μας, αφού τους αφήσαμε να το χρησιμοποιήσουν στα διεθνή φόρουμ και να προπαγανδίζουν ασύστολα. Βλέπεις, οι Έλληνες είναι υπεράνω, είναι ευγενείς, δηλαδή «κάτσε, γάιδαρε, δεμένε» δεν ξεσηκώθηκαν οι ηγέτες μας, ούτε ένας, να φωνάξουν «Όχι, δεν συμφωνούμε, τέλος». Δεν δεχόμαστε το ξεπούλημα και το ανακάτωμα με άλλες καταγωγές. Δεν το δεχόμαστε, βρε αδερφέ. Πόσοι άλλοι βρέθηκαν στην ίδια θέση και κατάφεραν να απομακρύνουν τον σφετερισμό της υπόστασής τους;
Αλλά, θα μου πεις, εδώ ο κόσμος καίγεται κι αυτοί χτενίζονται, η ίδια η Ελλάδα κοντεύει να γίνει αγνώριστη. Τρώμε το ξύλο αγόγγυστα και δεχόμαστε κάθε είδους μετανάστη στη φτωχομάνα Ελλαδίτσα, που προσπαθεί να μείνει καθαρή. Στο τέλος πιο πολλοί θα είναι οι μετανάστες παρά οι Έλληνες. Ένα απόγευμα, θα έχει περάσει κανένας χρόνος από τότε, είδα -κι ανατρίχιασα- χιλιάδες Μωαμεθανούς να προσεύχονται γονατιστοί μπροστά στο Πανεπιστήμιο. Μια μαύρη, ατέλειωτη μάζα ανθρώπων και κανείς δεν τόλμησε να τους μιλήσει. Σε ποια άλλη χώρα θα επέτρεπαν στο κέντρο της πρωτεύουσας και εμπρός στο ανώτατο ίδρυμα εκπαίδευσης να προσεύχονται Μωαμεθανοί;
Πέστε επιτέλους μια φορά «ΟΧΙ», ξεκάθαρα κι όχι με μισόλογα και ψεύτικες υποσχέσεις. «ΟΧΙ», δυνατά και πάνω απ’ όλα πιστεύοντας ότι αυτό είναι το δίκαιο, που μας κάνει να αγανακτούμε, επειδή έχουμε καθαρή συνείδηση κι αληθινή ιστορία.