Οι συναντήσεις του πρέσβη Γ. Γεννηματά με τον Πούτιν και τον Ερντογάν
[Εξομολογήσεις…]
«Τον πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν τον συνάντησα πρώτη φορά τον Μάιο του 2003, στη θεσμοθετημένη συνάντηση Ε.Ε. – Ρωσίας στην Αγία Πετρούπολη.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η γλωσσομάθειά του. Τα αγγλικά ήταν άνετα. Οι Γερμανοί συνάδελφοί μου έλεγαν ότι τους είχε εντυπωσιάσει με τις γνώσεις στη γερμανική. Ενώ μπορούσε να συνεννοηθεί και στη γαλλική.
Μετά 13 χρόνια, όταν ως γ.γ. της Προεδρίας της Δημοκρατίας συνάντησα ξανά τον Πούτιν στην οικία του έξω από τη Μόσχα, η κατάσταση ήταν διαφορετική.
Δεν μιλούσε πολύ, όταν μιλούσε είχε την ίδια εκφορά λόγου, πολύ περιορισμένες κινήσεις, ηρεμία και συνεννοούνταν κυρίως με τα μάτια.
Δεν μπορούσε κανείς να ψυχολογήσει τη στάση του, ούτε βέβαια να προβλέψει πού θα φτάναμε.
Έδινε την εντύπωση ατόμου εθισμένου στην εξουσία, που δεν επιδεχόταν αμφισβητήσεις σε αυτά που έλεγε.
Είχα μια περίεργη εμπειρία με τον Ερντογάν τον Ιούλιο του 2006.
Ως πρωθυπουργός είχε προσκαλέσει μέλη της κυβέρνησης, βουλευτές, κρατικούς αξιωματούχους, πρέσβεις της Ε.Ε. και άλλους.
Κάποια στιγμή, με τη συνηθισμένη εκφορά λόγου του, ο Ερντογάν αναφέρθηκε στην προάσπιση που δήθεν η Τουρκία παρέχει στα ανθρώπινα δικαιώματα και κυρίως στην επιτέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων των Τούρκων πολιτών.
Και μάλιστα αναφερόμενος στο Πατριαρχείο γυρίζει και μου λέει:
‘‘Εμείς κάνουμε τόσα για τον Πατριάρχη. Εσείς δεν κάνετε τίποτε απολύτως για τους μουφτήδες’’.
Τότε, με τις κάμερες στραμμένες πάνω του αρχίζει να εξηγεί τις ελληνικές θέσεις. Σε κάποια φάση, καθήμενος δίπλα στον τότε ακόμη σύμβουλο του Ερντογάν και μετέπειτα υπουργό Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου, είπα:
‘‘Κύριε πρόεδρε, αν ήμουν μουσουλμάνος στη Θράκη και χώριζα τη γυναίκα μου πού θα πήγαινα;
Μου απαντάει, ‘‘πού θα πήγαινες’’; Του λέω ‘‘στον μουφτή’’. ‘‘Εμείς’’, μου λέει, ‘‘όμως τον εκλέγουμε τον μουφτή’’. Δεν του άρεσε η συζήτηση. Παραδόξως, όμως, δεν το σταμάτησε. Κράτησε 10-15 λεπτά η στιχομυθία. Ηρέμησε αυτός, βέβαια. Την άλλη ημέρα οι τουρκικές εφημερίδες, και κυρίως η “Χουριέτ”, είχαν τίτλο “Ο αυθάδης πρέσβης”.
Στις αρχές της διπλωματικής καριέρας του, ο κ. Γεννηματάς βρέθηκε στην αντιπροσωπεία που συνομιλούσε με τους Τούρκους υπό την αιγίδα του ΟΗΕ στη Γενεύη σε μια προσπάθεια να ανακοπεί ο «Αττίλας».
O κ. Γεννηματάς μαζί με τον συνάδελφό του Κωνσταντίνο Γεροκωστόπουλο ήταν οι νεότεροι της αποστολής και σχολίαζαν το ύψος του τότε πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου, Τζέιμς Κάλαχαν, και τα… υπερμεγέθη παπούτσια του.
Στην τουρκική πλευρά του τραπεζιού καθόταν ο γαλλομαθής ΥΠΕΞ Τουράν Γκιουνές.
Σε κάποιο σημείο, διηγείται ο Γεννηματάς, «ο Γκιουνές τα πετάει όλα και φεύγει από την αίθουσα.
Σηκώνεται, τότε, ο Κάλαχαν, φοράει ξανά τα παπούτσια του και έρχεται σε εμάς, μας πιάνει από τα μπράτσα και μας λέει: “Εσείς που είστε νεαροί διπλωμάτες, να θυμάστε κάτι.
Ο λόρδος Άτλι μου έλεγε πως αν βλέπετε κάποιον να εγκαταλείπει γρήγορα την αίθουσα σε σημαντικές και διεθνείς διαπραγματεύσεις, να είστε σίγουροι ότι θα επιστρέψει αμέσως”.
Και όντως, ύστερα από λίγη ώρα ο Γκιουνές επέστρεψε και ο Κάλαχαν μας έκανε έναν μορφασμό από απόσταση, για να μας πει ότι, να, είδατε;
Όλα έγιναν όπως τα είχε πει ο πολιτικός μέντοράς του».
Υπογραφή: Γιώργος Γεννηματάς, Πρέσβης ε.τ.
