Ο ξεσηκωμός των νησιωτών
Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.
Απέναντι στην αφροσύνη των κυβερνήσεων, δεν υπάρχει, δυστυχώς, άλλη διέξοδος από τον ξεσηκωμό. Επί χρόνια τώρα συνεχίζεται και επιδεινώνεται μια πολιτική για την παράνομη μετανάστευση, που απειλεί, σταδιακά, να σαρώσει σήμερα τα νησιά, που δέχονται την πίεση, στην πρώτη γραμμή, και αύριο όλη τη χώρα.
Οι αριθμοί είναι συντριπτικοί. Οι παράνομοι μετανάστες προσεγγίζουν ήδη τον αριθμό των κατοίκων και η ροή συνεχίζεται, χωρίς καμιά προοπτική ανακοπής. Πιστεύει κανείς ότι, υπό τους όρους αυτούς, οι κάτοικοι των νησιών μπορούν να διαβουκολούνται με μάταιους λόγους καθησυχασμού και αποπροσανατολισμού; Πιστεύει κανείς ότι, υπό τους όρους αυτούς, παραμένει αδιασάλευτη η εθνική άμυνα και ασφάλεια στο Αιγαίο;
Οι κυβερνήσεις της χώρας συμπεριφέρονται όχι μόνο ως πολιτικά αλλά και ως ιδεολογικά υποτελείς σε ξένες δυνάμεις και ιδεολογίες. Η αρχή έγινε από την κυβέρνηση Σημίτη, που ήδη από το 1997 άρχισε να διακηρύσσει ότι «η Ελλάδα πρέπει να γίνει πολυπολιτισμική». Τι σημαίνει αυτή η πολιτική; Προφανώς, άνοιγμα των συνόρων για την είσοδο ξένων εθνικών και θρησκευτικών ομάδων και πληθυσμών. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να γίνει «πολυπολιτισμική». Γιατί πρέπει να τεθεί ως στόχος πολιτικής η διάσπαση της εθνικής συνοχής της χώρας, σε μια περιοχή μάλιστα όπως τα Βαλκάνια, που έχει δοκιμασθεί ιστορικά από ατέλειωτες διαμάχες και πολέμους για εθνικές και θρησκευτικές διαφορές;
Υποτίθεται ότι η «πολυπολιτισμική» εξέλιξη θα ήταν, σ’ ένα μέτρο, το αποτέλεσμα της Ευρωπαϊκής ενοποιήσεως και της ελεύθερης κυκλοφορίας των Ευρωπαίων πολιτών. Οι πληθυσμοί όμως όλων σχεδόν των Ευρωπαϊκών χωρών είναι σταθεροί και δεν διαθέτουν δημογραφικά πλεονάσματα για απειλητική μετακίνηση σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.
Το πρόβλημα επομένως αφορά πληθυσμούς τρίτων χωρών και τη μετανάστευση στην Ευρώπη. Είναι προφανές ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τη νόμιμη μετανάστευση! Κάθε χώρα μπορεί να διαμορφώσει τη δική της πολιτική, ανάλογα με τις ανάγκες της, είτε για λόγους εργατικού δυναμικού είτε για λόγους δημογραφικούς, και να αποφασίσει με βάση τις επιλογές που έχει.
Το πρόβλημα δημιουργείται με την παράνομη μετανάστευση. Πάντα υπήρχε στην παλαιά βιομηχανική Ευρώπη μια μικρή παράνομη μετανάστευση, εξαιτίας των δεσμών κυρίως που υπήρχαν με πρώην αποικίες. Η νομοθεσία όμως που ίσχυε για την καταστολή της ήταν σαφής και επαρκής. Το πρόβλημα της μεγάλης και ανεξέλεγκτης μεταναστεύσεως προέκυψε κατά τη δεκαετία του ’90 και περιέλαβε και τη μικρή Ελλάδα, που μέχρι τότε είχε παράδοση εκπομπής και όχι υποδοχής μεταναστών.
Η δεκαετία του ’90 σημαδεύεται από δύο μεγάλα γεγονότα, που έχουν σχέση με την παράνομη μετανάστευση. Το πρώτο είναι η κατάρρευση της Σοβιετικής Ενώσεως και του Συνασπισμού του λεγομένου υπαρκτού σοσιαλισμού. Το άνοιγμα των συνόρων από τις χώρες αυτές και το χάος που είχε δημιουργηθεί μετά την κατάρρευση οδήγησαν σε μαζικές εξόδους απελπισμένων και διεκδικούντων μια καλύτερη ζωή. Είναι η περίοδος που δέχθηκε και η Ελλάδα τη μεταναστευτική πίεση από την Αλβανία και άλλες Βαλκανικές αλλά και Ανατολικοευρωπαϊκές χώρες.
Το δεύτερο είναι η περιβόητη παγκοσμιοποίηση. Η πολιτική αυτή έχει τις ρίζες της σε προηγούμενες δεκαετίες και στην υπερίσχυση διεθνώς της χρηματιστικής οικονομίας. Η Προεδρία Κλίντον υιοθέτησε επισήμως την πολιτική αυτή και ανέλαβε, με το βάρος των ΗΠΑ, τη διεθνή της προβολή, παρουσιάζοντάς τη μάλιστα ως αναπόφευκτη ιστορική εξέλιξη. Αντίλαλος της πολιτικής αυτής είναι τα όσα άρχισε να λέει στην Ελλάδα, ως πολιτικό και ιδεολογικό φερέφωνο, ο δήθεν «εκσυγχρονιστής» τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης.
Ο μοιραίος αυτός άνθρωπος για την Ελλάδα, που η πολιτική του έγινε συνώνυμη του ενδοτισμού, του «πολυπολιτισμού» και του εθνομηδενισμού, προέβη στις πρώτες αλλαγές στη νομοθεσία για να την καταστήσει πιο «φιλελεύθερη» σε σχέση με την παράνομη μετανάστευση. Ο ίδιος, το 2003, όταν η Ελλάδα είχε την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, ανέλαβε πρωτοβουλία για να καταστήσει Ευρωπαϊκή αρμοδιότητα τη μετανάστευση, που ήταν μέχρι τότε εθνική αρμοδιότητα.
Εισήγαγε επίσης τότε δύο βασικές Ευρωπαϊκές Οδηγίες γι’ αυτήν. Η πρώτη αφορούσε τους επί μακρόν διαμένοντες μετανάστες, με πρόνοια μετά από πέντε χρόνια συνεχούς παραμονής να αποκτούν όλα τα δικαιώματα των Ευρωπαίων πολιτών, εκτός από το εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Τα τελευταία αφέθηκαν στη διακριτική ευχέρεια κάθε χώρας-μέλους.
Η δεύτερη αφορούσε το δικαίωμα οικογενειακής επανενώσεως, μετά την απόκτηση του καθεστώτος του επί μακρόν διαμένοντος μετανάστη.
Οι επόμενες κυβερνήσεις συνέχισαν την ίδια πολιτική της ανοχής της λαθρομεταναστεύσεως και της συνεχούς αλλαγής των νόμων, υπό το πρόσχημα της φιλάνθρωπης στάσεως απέναντι σε «κατατρεγμένους πρόσφυγες». Η ιδεολογία αυτή επεβλήθη στην κοινή γνώμη ως «το πολιτικά ορθόν», με τη βοήθεια των ελεγχομένων ΜΜΕ. Συνενώθησαν σ’ αυτό Δεξιά και Αριστερά, υπό τον κοινό παρονομαστή της Ευρώπης και της ιδεολογίας του νέου διεθνισμού, που προπαγανδίζει η παγκοσμιοποίηση.
Η παγκοσμιοποίηση αμφισβητείται σήμερα στις ΗΠΑ, απ’ όπου ξεκίνησε. Ο Πρόεδρος Τραμπ κατέστησε τον έλεγχο της παράνομης μεταναστεύσεως από τα σύνορα του Μεξικού έναν από τους κύριους στόχους της πολιτικής του. Κατόρθωσε μάλιστα να τη μειώσει κατά 74,%. Η Ευρώπη παραμένει καθηλωμένη στην ίδια πολιτική, με πρωταγωνιστή τη Γερμανία, η οποία επωφελείται από την παγκοσμιοποίηση για τις βιομηχανικές εξαγωγές της. Η άνοδος των αντι-μεταναστευτικών πολιτικών δυνάμεων στη χώρα ανάγκασε την Καγκελάριο Μέρκελ να αναζητήσει λύσεις στο μεταναστευτικό πρόβλημα με χρηματοδοτήσεις για την ανάσχεσή του στην περιφέρεια.
Ο ζήλος για τα ανοικτά σύνορα στην Ελλάδα από την κυβέρνηση της Αριστεράς της επέτρεψε να δρομολογήσει συμφωνία κάτω από το τραπέζι για παραμονή των μεταναστών στην Ελλάδα με αντάλλαγμα αυξημένη Ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. Πού οδηγεί αυτή πολιτική; Προφανώς, στον εποικισμό της χώρας με Ευρωπαϊκή χρηματοδότηση.
Η νέα κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ακολουθεί την ίδια πολιτική, ενώ η κατάσταση συνεχώς επιδεινώνεται. Ενώ όλες οι άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, περιλαμβανομένης της γειτονικής μας Βουλγαρίας, που είναι χώρα-μέλος, έχουν κλειστά και ελεγχόμενα τα σύνορά τους, η Ελλάδα θεωρεί ανέφικτο δήθεν τον έλεγχο των συνόρων της και συνεχίζει, με ανούσιες παραλλαγές, την ίδια αυτοκαταστροφική πολιτική.
Η εξέγερση των νησιωτών μας είναι ένα ορόσημο. Αυτό που γίνεται σήμερα στα νησιά θα γίνει αύριο σε όλη την Ελλάδα. Ο πυρήνας του προβλήματος δεν είναι η διαχείριση των ροών αλλά η αποτροπή τους και ο έλεγχος των συνόρων μας. Ο τελευταίος είναι, πρώτ’ απ’ όλα, δική μας υπόθεση, γιατί αυτή που απειλείται με καταστροφή είναι η δική μας πατρίδα.