Ν. Έξαρχος στο “Π”: Αύξηση… καθήλωσης του μισθού στο 2011
Του
ΝΙΚΟΥ ΕΞΑΡΧΟΥ
Βουλευτή ΚΚΕ Ιωαννίνων
Διθυραμβικά είναι τα σχόλια του φιλοκυβερνητικού Τύπου αυτές τις μέρες σχετικά με την αύξηση του κατώτατου μισθού. Ας δούμε, όμως, ποια πραγματική διαφορά θα δουν στην τσέπη τους οι εργαζόμενοι. Όσοι δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα θα έχουν 1 ευρώ αύξηση την ημέρα και στον δημόσιο 0,50 λεπτά. Και αυτά είναι τα «σταθερά βήματα ενίσχυσης» του λαϊκού εισοδήματος, τα οποία ευαγγελίζεται η κυβέρνηση.
Πρόκειται, δηλαδή, για μια αύξηση που, πριν ακόμη μπει στον τραπεζικό λογαριασμό των εργαζομένων, έχει ήδη εξανεμιστεί από τις τεράστιες ανατιμήσεις στο κόστος ζωής, στα τρόφιμα, στη στέγη, σε άλλα είδη πρώτης ανάγκης. Μια αύξηση-κοροϊδία, που σε καμιά περίπτωση δεν δίνει ουσιαστική ανάσα στους εργαζομένους, που βλέπουν τον μισθό τους να εξανεμίζεται στις 15 κάθε μήνα. Ακόμα, πρόκειται για αύξηση που θα λάβουν μόνο οι πολύ χαμηλά αμειβόμενοι του κατώτατου μισθού, δηλαδή του αίσχους των 743 ευρώ καθαρά τον μήνα, με τον μέσο μισθό να εξακολουθεί να παραμένει παγωμένος, αφού οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας καλύπτουν μόνο περίπου το 20% των εργαζομένων και οι τριετίες δεν αναγνωρίζονται.
Βέβαια, η κατάσταση αυτή δεν προέκυψε απ’ το πουθενά. Έχει ονοματεπώνυμο και είναι των κυβερνήσεων που έσκαψαν βαθιά τον αντεργατικό «λάκκο». Ποιος θα μπορούσε να ξεχάσει ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, το 2012, εν μία νυκτί, μείωσαν τους μισθούς για τους νέους εργαζομένους κατά 22% – 32%; Ποιος θα μπορούσε να ξεχάσει ότι πάνω σε αυτές τις νομοθετικές ρυθμίσεις πάτησαν όλες οι επόμενες κυβερνήσεις, ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και ΝΔ, διαμορφώνοντας ένα ολοένα και μεγαλύτερο αντεργατικό οπλοστάσιο; Ποιος θα μπορούσε να ξεχάσει τους νόμους Βρούτση – Αχτσιόγλου, Χατζηδάκη, Γεωργιάδη και πρόσφατα της Κεραμέως, που βρήκε και μερική υποστήριξη από το ΠΑΣΟΚ;
Είναι όλοι αυτοί οι νόμοι που κατάργησαν τις κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, το οκτάωρο και επέβαλαν έως και 13 ώρες εργασίας την ημέρα, που επέβαλαν τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, τις απλήρωτες υπερωρίες, κατήργησαν τις τριετίες από το 2012 έως το 2023 και σειρά άλλων αντεργατικών μέτρων. Που στην ουσία οδήγησαν τους πραγματικούς μισθούς του 2024 να είναι μικρότεροι κατά 9% σε σχέση με το 2011. Χωρίς φυσικά να αναφέρουμε και την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού, τα είπε και ο Στουρνάρας πριν από λίγες ημέρες, άλλωστε, ότι δεν σκοπεύουν να τους επαναφέρουν.
Όλα τα παραπάνω έναν δρόμο υπηρετούν: Να μην πληγεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή τα κέρδη της μεγάλης εργοδοσίας, που έχει μόνιμο προαπαιτούμενο την ολοένα και μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων, που οδηγεί ακόμη και στη σοκαριστική κατάσταση να σκοτώνεται ένας εργαζόμενος κάθε τρεις ημέρες, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, τα τελευταία δύο χρόνια. Αυτόν τον δρόμο υπηρετεί σήμερα με συνέπεια η κυβέρνηση της ΝΔ και η «σταθερότητά» της, στον οποίο βρίσκει τη στήριξη όλων των κομμάτων του συστήματος. Τόσο αυτών που έχουν κυβερνήσει μέχρι σήμερα –ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς– όσο και εκείνων που τώρα φορούν τον μανδύα του αντισυστημικού, προσπαθώντας να αναβαπτίσουν το άδικο εκμεταλλευτικό σύστημα, όπως ο Βελόπουλος και η Κωνσταντοπούλου. Άλλωστε, διόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι αγνοούν επιδεικτικά τις διεκδικήσεις των συνδικάτων για τις Συλλογικές Συμβάσεις, που έχει καταθέσει το ΚΚΕ με πρόταση νόμου ουκ ολίγες φορές.
Τώρα οι εργαζόμενοι χρειάζεται να δυναμώσουν τον αγώνα τους, μπροστά και στην απεργία στις 9 Απρίλη, για υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, για γενναίες αυξήσεις σε μισθούς, που θα ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες τους, για επτάωρο – πενθήμερο – 35ωρο, για δουλειά με δικαιώματα, για επαναφορά 13ου και 14ου μισθού για τους δημοσίους υπαλλήλους και της 13ης και 14ης σύνταξης, για επαναφορά των τριετιών.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να βαδίσουν τον δικό τους δρόμο. Αυτόν τον δρόμο φωτίζουν και οι δεκάδες κινητοποιήσεις σε σειρά κλάδων που πραγματοποιούνται αυτές τις μέρες αλλά και η μεγαλειώδης πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 28 Φλεβάρη, που απέδειξε ότι οι εργαζόμενοι, ο λαός και η νεολαία μπορούν να πάρουν ανάσα μόνο βαδίζοντας στον δρόμο της ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής. Είναι ο δρόμος που στο δίλημμα «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας;» επιλέγει το δεύτερο, αμφισβητώντας την εξουσία του κεφαλαίου και τους πολιτικούς εκπροσώπους της.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ