Μενέλαος Γκίβαλος στο “Π”: Η σύγκρουση με το ολιγαρχικό καθεστώς και η προοδευτική κυβέρνηση

Του
ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ
Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης ΕΚΠΑ,
Μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία

Συμπληρώθηκαν ήδη 12 χρόνια από την «εποχή του Καστελλόριζου», από την ημέρα που ο Γ. Παπανδρέου ανακοίνωσε επισήμως την υπαγωγή της χώρας και του λαού της σ’ ένα καθεστώς ξένης, πολιτικής και οικονομικής, κυριαρχίας.

Στα 12 αυτά χρόνια συντελέστηκαν ριζικές αλλαγές τόσο σε κοινωνικοοικονομικό όσο και σε πολιτικοϊδεολογικό επίπεδο, που άλλοτε θα απαιτούσαν πολλές δεκαετίες για να ολοκληρωθούν.

Η περίοδος 2010 – 2014 αποτέλεσε το προείκασμα, το πρώτο πειραματικό στάδιο εφαρμογής ενός νεοφιλελεύθερου αυταρχικού προτύπου, που μετέτρεψε τη διόγκωση του εξωτερικού χρέους σε χρεοκοπία και οδήγησε στη διάλυση του παραγωγικού ιστού, των εισοδημάτων, του κοινωνικού κράτους.

Το ισχυρό καθεστώς συμφερόντων που κυριάρχησε την περίοδο αυτή, μετά την περίοδο διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ και την έξοδο από τα Μνημόνια (2015 – 2019), επανήλθε θριαμβευτικά τον Ιούλιο του 2019 για να ολοκληρώσει το έργο του. Απέκτησε κυρίαρχο πολιτικό ρόλο στις αποφάσεις και μέσω των εντολοδόχων του, δηλαδή του περίφημου επιτελικού κράτους και προσωπικά του Κυρ. Μητσοτάκη, εξασφάλισε τον απόλυτο έλεγχο πάνω στους πιο κρίσιμους τομείς της παραγωγικής-οικονομικής δομής, των κοινωνικών θεσμών, της εργασίας, των κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων των πολιτών.

Συστοιχίες και ομάδες ολιγαρχικών συμφερόντων ελέγχουν τη ροή του χρήματος και το χρηματοπιστωτικό σύστημα, τις κρίσιμες (εθνικής σημασίας) ενεργειακές δομές της χώρας, τα δημόσια έργα αλλά και τις αγορές αγαθών και τροφίμων. Την όλη επιχείρηση συντονίζουν και προπαγανδίζουν οι ολιγάρχες των ΜΜΕ, τα οποία επιτελούν τον ρόλο ιδεολογικών μηχανισμών των καθεστωτικών συμφερόντων.

Πίσω από τον διάτρητο «μπερντέ» του περιβόητου επιτελικού κράτους κυριαρχεί, αποφασίζει και δρα το κράτος των ιδιωτικών συμφερόντων. Αυτή η πολιτική δομή συμφερόντων ελέγχει τόσο τους ιδεολογικούς όσο και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, ευτελίζει τους δημοκρατικούς θεσμούς, νομοθετεί με βάση τα δικά της συμφέροντα, επιβάλλοντας τους «νόμους του καθεστώτος» και διαθέτει «θύλακες» στο εσωτερικό της δικαιοσύνης, εξασφαλίζοντας την ασύδοτη δράση της.

Το κυβερνητικό καθεστώς και προσωπικά ο ίδιος ο Κυρ. Μητσοτάκης δρουν ως υποτελείς – διαμεσολαβητές συμφερόντων τόσο στα θέματα της εσωτερικής πολιτικής όσο και στον τομέα των εθνικών θεμάτων και του διεθνούς ρόλου της πατρίδας μας. Με βασική αρχή τη ρήση του Κυρ. Μητσοτάκη, σύμφωνα με την οποία είμαστε δεδομένοι και προβλέψιμοι σύμμαχοι, η χώρα μας όχι μόνο ενεπλάκη στον ουκρανικό πόλεμο αλλά και αποδυναμώνει την εθνική αμυντική ισχύ των νησιών, την ώρα που η Τουρκία αμφισβητεί ευθέως την κυριαρχία τους.

Τα συναινετικά «μαγειρεία» και ο ρόλος της κοινωνικής πλειοψηφίας
Την περίοδο που διανύουμε, μέσα σ’ ένα πλέγμα κρίσεων και καταστροφών, το κυβερνητικό καθεστώς και τα ολιγαρχικά συμφέροντα, έχοντας κλείσει έναν τριετή κύκλο, όπου «ώλεσαν και δήωσαν» εις βάρος της παραγωγικής δομής, των μικρομεσαίων στρωμάτων, της εργασίας, του εισοδήματος και των δικαιωμάτων των πολιτών, προετοιμάζονται για την τελική αναμέτρηση.

Το κυβερνητικό-επιτελικό κράτος, τα στελέχη του, το κόμμα της ΝΔ και προ πάντων ο ίδιος ο Κυρ. Μητσοτάκης έκλεισαν τον κύκλο τους και δεν μπορούν να διεκπεραιώσουν τον ρόλο του πολιτικού μηχανισμού αναπαραγωγής των συμφερόντων αυτών.

Μπορούν όμως να συμβάλουν στη διαμόρφωση ευρύτερων συναινετικών σχημάτων και κυβερνητικών συνεργασιών, που δεν θα συγκρουσθούν με τα ολιγαρχικά συμφέροντα… Γι’ αυτό απαιτούνται τόσο κάποιες πρόθυμες κομματικές και πολιτικές βακτηρίες –όπως είναι το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ– όσο και η εξουδετέρωση του πολιτικού εκφραστή της μεγάλης κοινωνικής-ταξικής πλειοψηφίας, δηλαδή του Αλ. Τσίπρα.

Το περίφημο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, που λειτούργησε από το 2017, ήταν στην πράξη ένα καθεστωτικό μέτωπο συμφερόντων με βασική προμετωπίδα τη ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ.

Σήμερα, το μέτωπο αυτό μετασχηματίζεται στο αντι-Τσίπρα μέτωπο, με στόχο την απονεύρωση και την ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία στα καθεστωτικά πλαίσια. Η επιδίωξη αυτή εκφράσθηκε τόσο από τις δηλώσεις του Ν. Ανδρουλάκη (ούτε Μητσοτάκης ούτε Τσίπρας) όσο και από τις (κοινοποιούμενες) διαβουλεύσεις των επιτελαρχών του καθεστώτος, που αναζητούν «συναινετικά» κυβερνητικά σχήματα.

Σήμερα όμως, μετά τον 12ετή κρισιακό κύκλο, βρισκόμαστε μπροστά σε μια μείζονα, ιστορικού χαρακτήρα, αντιπαράθεση. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακραία κοινωνική-ταξική σύγκρουση μεταξύ των καθεστωτικών-ολιγαρχικών ομάδων και μιας ευρύτατης κοινωνικής-ταξικής πλειοψηφίας. Μιας ιστορικής σύγκρουσης που ξεκινά από την παραγωγική βάση και φτάνει μέχρι το ιδεολογικοπολιτικό εποικοδόμημα.

Αυτή η ιστορική αντίθεση δεν μπορεί να λυθεί με «συναινέσεις» που θα διατηρήσουν στην πράξη την καθεστωτική-ολιγαρχική κυριαρχία και θα υπαγάγουν οριστικά τους φορείς του πολιτικού συστήματος στο ολιγαρχικό σύστημα εξουσίας.

Η υπέρβαση της μείζονος αυτής αντίθεσης μπορεί να επιτευχθεί μόνο από τη βούληση, τη δράση και τις επιλογές της μεγάλης κοινωνικής-ταξικής συμμαχίας. Μιας κοινωνικής συμμαχίας που θα υποδείξει και θα επιβάλει στην πράξη τους όρους για μια προοδευτική κυβέρνηση, ικανή να συγκρουσθεί με τις καθεστωτικές δομές και να ανοίξει τον δρόμο της ανάπτυξης, της προόδου, της κοινωνικής δικαιοσύνης για τον λαό, για τις νέες γενιές, για την πατρίδα μας.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ