Μ. Ζαμπάρας στο “Π”: Η κοινωνία μίλησε
–Θα συμβάλουμε στην αλλαγή;
Του
ΜΙΛΤΟΥ ΖΑΜΠΑΡΑ
Βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Αιτωλοακαρνανίας,
Τομεάρχη Περιβάλλοντος και Ενέργειας,
Αναπληρωτή Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου
Το τελευταίο διάστημα, γίναμε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς λαϊκής κινητοποίησης, με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών. Πάνω από δύο εκατομμύρια άνθρωποι πλημμύρισαν τους δρόμους σε ολόκληρη τη χώρα, σε μια κινητοποίηση άνευ προηγουμένου στη μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας. Σωματεία, συνδικάτα, άνεργοι, οικογένειες με παιδιά, φοιτητές, συνταξιούχοι ενώθηκαν κάτω από το κοινό αίσθημα οργής και διεκδίκησης. Οι απεργίες παρέλυσαν τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, ενώ χιλιάδες καταστήματα έκλεισαν σε ένδειξη αλληλεγγύης.
Η τραγωδία των Τεμπών και η προσπάθεια συγκάλυψής της ήταν απλώς η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ήρθε να επισφραγίσει μια σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική, που εδώ και χρόνια τοποθετεί τα κέρδη πάνω από τις ζωές. Υποβάθμιση του ΕΣΥ και της δημόσιας παιδείας, ξεπούλημα δημόσιων αγαθών, ανεξέλεγκτη ακρίβεια, κρατικός αυταρχισμός, υπονόμευση του κράτους δικαίου. Και όλα αυτά υπό τον ασφυκτικό έλεγχο του Μαξίμου, που έχει μετατρέψει την πολιτική εξουσία σε μηχανισμό εξυπηρέτησης μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.
Και όμως, παρά την κυβερνητική φθορά, παρά το συσσωρευμένο κύμα αγανάκτησης, τα προοδευτικά κόμματα μοιάζουν να παρακολουθούν αποσβολωμένα. Οι πολίτες βγήκαν στους δρόμους μετά από καιρό και παρέμειναν εκεί, αψηφώντας την ακραία αστυνομική καταστολή. Και όμως, οι προοδευτικές δυνάμεις, από το Κέντρο μέχρι την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, έμειναν πίσω, ανήμπορες να ανταποκριθούν στο μέγεθος αυτής της κοινωνικής αφύπνισης.
Η σκληρή αλήθεια είναι ότι το κίνημα μάς ξεπέρασε, συντρόφισσες και σύντροφοι.
Όσο τα κόμματα εγκλωβίζονται σε εσωστρεφείς διαμάχες και γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, όσο ασχολούνται περισσότερο με την κομματική τους επιβίωση παρά με τις αγωνίες της κοινωνίας, τόσο απομακρύνονται από τον κόσμο. Το κάθε κόμμα παραμένει περιχαρακωμένο, περιμένοντας τις «ιδανικές συνθήκες» που θα του επιτρέψουν να ηγηθεί των εξελίξεων, αγνοώντας ότι η πραγματικότητα το προσπερνά.
Την ίδια στιγμή, η κοινωνία, απογοητευμένη από αυτήν την αδυναμία, γυρνά την πλάτη στην πολιτική συνολικά. Η απαξίωση του πολιτικού συστήματος πλήττει πρώτα και κύρια την Αριστερά και τις δυνάμεις της κοινωνικής αλλαγής. Οι προοδευτικοί πολίτες δεν βλέπουν σε κανένα κόμμα την ελπίδα για κάτι διαφορετικό. Και, έτσι, επιστρέφουν στον καναπέ τους, βυθισμένοι στην αίσθηση ότι «τίποτα δεν αλλάζει».
Τι χρειάζεται λοιπόν;
Γιατί, ενώ η κυβέρνηση βουλιάζει στη φθορά, κανένα προοδευτικό κόμμα δεν μπορεί να κεφαλαιοποιήσει τη δυσαρέσκεια; Η εξήγηση είναι πολυπαραγοντική και έχει αναλυθεί εκτενώς από πολιτικούς επιστήμονες, δημοσιογράφους και πολιτικούς αναλυτές.
Όμως η ουσία είναι μία: δεν πείθουμε. Για να πείσουμε, δεν αρκεί να περιγράφουμε τα προβλήματα. Χρειάζεται ένα νέο όραμα, μια αναγέννηση της Αριστεράς, που θα επιστρέψει στις αρχές και τις αξίες της. Χρειάζεται κοινωνική γείωση και δουλειά μυρμηγκιού – από γειτονιά σε γειτονιά, από πόρτα σε πόρτα. Χρειάζεται ριζική αλλαγή και προσώπων και τρόπων.
Χρειάζεται να ξαναμιλήσουμε τη γλώσσα των εργαζομένων, των ανέργων, των νέων, που βλέπουν το μέλλον τους να λεηλατείται. Χρειάζεται ταξικό πρόσημο και επαφή με τη βάση. Χρειάζεται συλλογικότητα, αλληλεγγύη, ειλικρίνεια. Πάνω απ’ όλα, χρειάζεται να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να αφήσουμε την κοινωνία να κάνει ένα βήμα μπροστά.
Δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε. Οι κοινωνικές διεργασίες δεν θα μας περιμένουν. Είναι στο χέρι μας να σταθούμε αντάξιοι των περιστάσεων, να συμβάλουμε αποφασιστικά στο να αποκτήσει ο τόπος προοδευτική διέξοδο – ή να γίνουμε θεατές μιας αλλαγής που θα γίνει ερήμην μας.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ