Mουτζώνουν τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα…

Τις τελευταίες μέρες, βλέποντας στις ειδήσεις την αθρόα συμμετοχή των πολιτών σε αυτήν τη διαμαρτυρία, ένιωσα πως θέλω να συμμετάσχω κι εγώ σε αυτήν την ήρεμη κινητοποίηση που δεν έχει κομματικά χρώματα, δεν έχει σκοπιμότητα, δεν αφορά το άτομο αλλά την πλειοψηφία μιας «υποτιθέμενης» δημοκρατικής κοινωνίας με στόχο την επανεκκίνηση της Δημοκρατίας.
Από τη στιγμή που βγήκα από τον ηλεκτρικό στο Μοναστηράκι, το κλίμα ήταν έντονα φορτισμένο θετικά από εκείνους τους ανθρώπους που τις προηγούμενες μέρες ανεβοκατέβαιναν τους δρόμους της Αθήνας σκυθρωποί, φοβισμένοι, κουρασμένοι τρέχοντας να προλάβουν την καθημερινότητα που τους έχει υπερκεράσει τα τελευταία χρόνια.
Άνεργοι, συνταξιούχοι, οικογενειάρχες, μικρά παιδιά, φοιτητές, διανοούμενοι, όλοι! Όλοι όσοι νιώθουν ότι εξαπατήθηκαν και τους κλάπηκε βίαια η ποιότητα της ζωής τους. Όσοι χάνουν την ελπίδα για το χαρούμενο αύριο.
Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι, τώρα είχαν τα κεφάλια ψηλά. Δεν έτρεχαν! Είχαν σταθεί εκεί, στην πλατεία Συντάγματος γεμίζοντάς την ασφυκτικά. Άλλοι κρατώντας ένα μπουκάλι νερό, άλλοι ένα πλακάτ με συνθήματα κατά του Γ. Παπανδρέου, του Πάγκαλου και του Μνημονίου. Άλλοι με σημαίες ελληνικές, αλλά και της Ισπανίας και της Αργεντινής. Άλλοι με κατσαρολάκια και μπρίκια χτυπώντας τα με ρυθμό, και όλοι αυτοί, μα όλοι, με το άλλο χέρι να μουντζώνουν τη Βουλή φωνάζοντας δυνατά μια απλή λέξη: «Κλέφτες, κλέφτες…», φωνάζοντας δυνατά για την έντονη παραποίηση των θεσμών της Δημοκρατίας. Ξεχειλίζοντας από αισθήματα οργής και αδικίας για την ατιμωρησία αυτών που ευθύνονται για τα τόσα χρόνια ψευτιάς και υπερχρέωσης του λαού τούτου.
Αυτά έλεγαν μεταξύ τους οι άνθρωποι που μούντζωναν τη Βουλή, που μούντζωναν τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα…