Η φτώχεια μας φέρνει πιο κοντά

Μπορεί ο περισσότερος κόσμος να μην μπόρεσε φέτος να αγοράσει ένα αρνί για να ψήσει με την οικογένειά του, να μην είχε τα πάντα για το πασχαλινό τραπέζι, αλλά τούτο το Πάσχα, στις φτωχογειτονιές του Πειραιά και της Αθήνας, στα Καμίνια, στη Σούδα, στον Απόλλωνα, στα Πετράλωνα, στο Ρουφ κ.λπ., υπήρχε περηφάνια και ανθρωπιά.

Έλειπαν τα τσουρέκια και οι λαμπάδες, περίσσευε όμως η αξιοπρέπεια και ο αλτρουισμός. Οι φτωχοί δεν έχουν να μοιράσουν τίποτα, δεν φοβούνται να μη χάσουν τίποτα, γιατί δεν έχουν τίποτα, οπότε αφήνουν τις πόρτες ανοιχτές, όπως και τις καρδιές τους, για να χωρέσουν τον πόνο του διπλανού, τη δυστυχία του απέναντι και όλοι μαζί να ψάξουν να βρουν λύσεις για να τα ξεπεράσουν.

Λεφτά δεν είχαν, αλλά δεν καταδέχθηκαν να πάνε στα συσσίτια, μέσα δεν είχαν, αλλά κατάφεραν να ψήσουν αρνί, μαγειρίτσα δεν είχαν, αλλά βρήκαν τρόπο να κάνουν φρικασέ… Πώς όμως κατάφεραν κι έκαναν Πάσχα με αρνί στη σούβλα, με σαλάτες, με φρικασέ, οικογένειες που δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη, που ζουν σε υπόγεια, που είναι ξεχασμένες απ’ όλους;

Πολύ απλά, εφάρμοσαν το ρητό «η ισχύς εν τη ενώσει» και, βάζοντας χρήματα πέντε ή έξι οικογένειες μαζί, κατάφεραν και πήραν ένα μεγάλο αρνί το Μεγάλο Σάββατο, που είχαν πέσει οι τιμές, πήραν αυγά, πήραν σαλάτες, πήραν μαρούλια, πήραν κάρβουνα και την Κυριακή του Πάσχα το πρωί έστησαν αυτοσχέδιες σούβλες στις πλατείες, στα πάρκα, στις πυλωτές και ξεκίνησαν το ψήσιμο του οβελία.

Στις περισσότερες των περιπτώσεων, επειδή τα αρνιά ήταν μεγάλα, περίσσεψε κρέας και το έφαγαν την επόμενη φρικασέ, αντικαθιστώ ντας ετεροχρονισμένα τη μαγειρίτσα, που δεν την έκαναν από την αρχή, φοβούμενοι ότι δεν θα φτάσει το αρνί για να χορτάσουν.

Έτσι, γιόρτασαν το Πάσχα παραδοσιακά, χαρούμενα, ενωτικά, άνθρωποι που δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους και ενδεχομένως δεν θα ξανακάνουν άλλο Πάσχα μαζί. Ο αγώνας για την επιβίωση δεν αφήνει περιθώρια για κοινωνικές επαφές, ενίοτε όμως γίνεται αιτία για να γίνουν αυτές οι επαφές και ανοίγει δρόμους τους οποίους κανείς δεν έχει φανταστεί. Γιατί γίνεται η αρχή, σε πειραματική βάση αρχικά, ενώ, αν το πείραμα πετύχει, ο δρόμος είναι ορθάνοιχτος για τη συνέχεια.

Αυτό το Πάσχα, λοιπόν, έγινε για κάποιους μια καλή αρχή. Κάποιοι άνθρωποι σπρωγμένοι από τη φτώχεια δοκίμασαν να γιορτάσουν μαζί και μοιράστηκαν τα πάντα. Και πέτυχαν να περάσουν ένα Πάσχα αξέχαστο. Κυρίως, όμως, πέτυχαν να βγουν από την απομόνωση, να αποκτήσουν συνοδοιπόρους και να φτιάξουν τη δική τους κοινωνία, που θα λύσει πολλά προβλήματα στο μέλλον. Και αυτό πιστεύουμε ότι ήταν φέτος το θαύμα της Ανάστασης για τους ανθρώπους αυτούς. Γι’ αυτό και του χρόνου η παρέα θα μεγαλώσει. Το πείραμα πέτυχε!

ΤΟ ΠΑΡΟΝ