Πάνος Σκουρολιάκος στο “Π”: Γιατί η Ακροδεξιά στην Ιταλία;
Του
ΠΑΝΟΥ ΣΚΟΥΡΟΛΙΑΚΟΥ
Βουλευτή Ανατολικής Αττικής,
Αναπληρωτή Τομεάρχη Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ
Τα αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών, με τη νίκη της Ακροδεξιάς, δεν αποτέλεσαν έκπληξη για κανέναν. Ήταν ένα δυσάρεστο, πλην όμως αναμενόμενο γεγονός. Η ενίσχυση μάλιστα ανάλογων πολιτικών κομμάτων στη Βόρεια Ευρώπη προϊδέαζε για ένα τέτοιο αποτέλεσμα.
Αλήθεια, γιατί η Ιταλία, με τη βαθιά δημοκρατική παράδοση, η Ιταλία του PCI (του πάλαι ποτέ κραταιού Κομμουνιστικού Κόμματος), η Ιταλία του Bella Ciao και του εύφορου προοδευτικού πολιτισμού βρίσκεται στα χέρια της ακροδεξιάς δεδηλωμένης θαυμάστριας του Μουσολίνι Τζόρτζια Μελόνι; Και τι μπορεί να περιμένει από αυτήν ο ιταλικός λαός;
Να σημειώσουμε πως η κατάληξη αυτή έχει πίσω της ένα σχέδιο μεθοδευμένο. Χρόνια τώρα, η εμβάθυνση των κοινωνικών ανισοτήτων στο εσωτερικό των κρατών αλλά και της Ιταλίας ιδιαιτέρως, με την έντονη διαφορά μεταξύ Βορρά και Νότου, δημιούργησε μια αντιπαλότητα πρωτοφανή και εύφορο έδαφος για την έλευση της Ακροδεξιάς. Η έλλειψη πολιτικής βούλησης εκ μέρους των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και εν προκειμένου των ιταλικών κυβερνήσεων να δώσουν λύση στα προβλήματα των πολιτών χειροτέρεψε την κατάσταση.
Θα αναρωτηθεί κανείς: Είναι λόγος αυτός για να ψηφίσει κανείς μια ακροδεξιά κυβέρνηση; Όχι, αλλά και το ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα και βέβαια το ιταλικό έκαναν τα πάντα για να απαξιώσουν τους δημοκρατικούς θεσμούς. Όταν παραχωρείς την πρωθυπουργία στον τραπεζίτη Μάριο Ντράγκι χωρίς εκλογές, τότε χρησιμοποιείς και επιβραβεύεις πρακτικές κοντά στην Ακροδεξιά. Το κόμμα της Μελόνι καταψήφισε στην Ιταλική Βουλή τον διορισμό του ως (μη εκλεγμένου) πρωθυπουργού. Θα μπορούσαμε λοιπόν να ερμηνεύσουμε την ψήφο των Ιταλών ως ψήφο διαμαρτυρίας από την οποία ευνοήθηκε η Μελόνι. Τέτοιες καταστάσεις ζήσαμε και εμείς άλλωστε. Επί συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου είχαμε και εμείς τον διορισμένο πρωθυπουργό τραπεζίτη μας.
Μα, από την άλλη, επιμένει να αναρωτιέται κανείς: Γίνεται μια κτηνώδης ιδεολογία να βρει ανταπόκριση σε υπολογίσιμα μεγέθη του λαού; Να πείθει στοχεύοντας στην πιο χαμηλή λειτουργία ψυχής και μυαλού; Γίνεται. Λεφτά χρειάζονται. Με αυτά χειραγωγούνται μυαλά και συνειδήσεις. Δημιουργούνται θύτες και θύματα. Στήνεται μια σκηνή τρόμου, όπου οι σκηνοθέτες ενορχηστρώνουν τα πάντα, κρυμμένοι στο απόλυτο σκοτάδι. Η Ακροδεξιά είναι ο καλύτερος σύμμαχος των οικονομικά ισχυρών. Από τον Χίτλερ μέχρι τους σημερινούς επίδοξους χιτλερίσκους.
Συνέτειναν στην άνοδο της Ακροδεξιάς ακόμη και κεντροαριστερές κυβερνήσεις, εγκαταλείποντας την κοινωνική πολιτική και μέριμνα και εφαρμόζοντας νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Η Σουηδία αποτελεί τρανό παράδειγμα. Όσο υποχωρεί το, παραδειγματικό κάποτε, κοινωνικό κράτος τόσο ανεβαίνει η Ακροδεξιά. Δυστυχώς, η Ευρώπη των πολλών με επίκεντρο τον άνθρωπο υποχωρεί για να βασιλέψει η Ευρώπη των ολιγοπωλίων με επίκεντρο τα κέρδη.
Αρνητικά λειτούργησε και η απαράδεκτη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης. Η απροθυμία των κυβερνήσεων αλλά και της ΕΕ συνολικά να αντιμετωπίσουν με ανθρωπισμό, οργανωμένα και οραματικά, αυτήν την κρίση, την οποία περιμέναμε από καιρό, έδωσε αέρα στα πανιά της Ακροδεξιάς. Πετώντας ο ένας στον άλλο τις ευθύνες, ΕΕ και κυβερνήσεις δημιούργησαν μια πραγματικότητα ταλαιπωρημένων συνανθρώπων, που πεζοπορούν επί μήνες και, αν δεν πεθάνουν από τις κακουχίες, πνίγονται στη Μεσόγειο και το Αιγαίο για μια θέση στον πολιτισμένο υποτίθεται «ήλιο της Ευρώπης».
Όμως, το απόθεμα ανθρωπισμού, πολιτισμού και δημοκρατίας είναι βαθιά ριζωμένο στην μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών της ΕΕ. Στις χώρες όπου η Αριστερά συμμετέχει στη διακυβέρνηση, όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία, υπάρχει ουσιαστική κοινωνική πολιτική, που κρατά μακριά τις ακροδεξιές απόψεις. Στην Ελλάδα, ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ αγωνίζεται για μια κυβέρνηση προοδευτική, όπου η δημοκρατία και ο άνθρωπος θα βρίσκονται στο επίκεντρο. Είναι το μόνο αποτελεσματικό μέτρο για να πάνε οι ηγέτες της Ακροδεξιάς και οι πολιτικές τους στα απορρίμματα της Ιστορίας, όπου βρίσκονται και τα ινδάλματά τους.
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ