Γιατί ενοχλεί τόσο πολύ η Ορθοδοξία;
Μέσα στην κατανυκτική περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής έχουν ήδη σημειωθεί δύο… απόπειρες σπίλωσης της Ορθοδοξίας, η μία με υβριστικό τρόπο και η άλλη με… φιλοσοφικό / επιστημονικό.
Η πρώτη είναι η γνωστή υπόθεση με τους πίνακες στην Εθνική Πινακοθήκη, που εμφάνιζαν την Παναγία να… καπνίζει και διακωμωδούσαν τον Χριστό και τους Αγίους, και η άλλη με συνέντευξη που παραχώρησε σε τηλεοπτικό σταθμό ο ψυχολόγος Γιώργος Λάγιος, ο οποίος ζήτησε να καταργηθεί η προσευχή στα σχολεία γιατί δεν σχετίζεται η παιδεία με τη θρησκεία και επειδή παραπέμπει σε… προσηλυτισμό.
Δεν ξέρουμε αν είναι τυχαίο που οι κάθε είδους αρνητές της θρησκείας βρίσκουν τις συγκεκριμένες περιόδους για να χύσουν το δηλητήριό τους.
Φυσικά, τη δουλειά τους κάνουν, εκφράζουν τις απόψεις τους. Δημοκρατία έχουμε στο κάτω κάτω…
Εκείνο που ξενίζει, όμως, είναι η αντίδρασή της κοινωνίας. Σε μια χώρα που η Ορθοδοξία την κρατάει στην κυριολεξία ζωντανή, που της έχει δώσει διαχρονικά τόσα πολλά, οτιδήποτε ακούγεται εναντίον της είναι… φυσιολογικό και εύπεπτο.
Ό,τι ακούγεται και ό,τι γίνεται σε βάρος της επίσημης θρησκείας του κράτους είναι παραδεκτό και εμπίπτει στους κανόνες της ελευθερίας στην έκφραση και τον λόγο. Όταν, όμως, γίνεται το αντίθετο, όταν κάποιος βγει να μιλήσει υπέρ της Ορθοδοξίας, όποιος διηγηθεί κάποιο θαύμα που, κατά τη γνώμη του, συντελέστηκε, είναι πολλοί εκείνοι που θα βρεθούν για να τον πουν δημόσια γραφικό, θρησκόληπτο, σκοταδιστή κ.λπ. Για να τον αποθαρρύνουν από να το ξανακάνει.
Να σβήσουν οποιαδήποτε φωνή συνηγορεί υπέρ της θρησκείας. Η Δημοκρατία σταματά εκεί όπου αρχίζει η θρησκεία, υπάρχει μόνο όταν ακούγεται κάτι εναντίον της. Όταν κάποιος την υποστηρίζει, χτυπιέται ανελέητα, η φωνή του σκεπάζεται από τις φωνές των αρνητών, πνίγεται στα ζιζάνια της οργής.
Γιατί, άραγε; Ποιοι δεν αντέχουν την Ορθοδοξία; Μήπως εκείνοι που δεν μπορούν να την ακολουθήσουν και να τη φθάσουν, επιβεβαιώνοντας τη λαϊκή ρήση «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια»;
ΤΟ ΠΑΡΟΝ