Γ. Γαβρήλος στο “Π”: Η χώρα έχει ανάγκη μια άλλη πολιτική για μισθωτούς και μικρές επιχειρήσεις

Του
ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΑΒΡΗΛΟΥ
Βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Αργολίδας,
Τομεάρχη Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης

Ως «επιστροφή στην κοινωνία ενός μεριδίου της ανάπτυξης», χαρακτήρισε ο πρωθυπουργός την τελευταία αύξηση του κατώτατου μισθού, που ανακοίνωσε, μόνο που ξέχασε να μας πει για ποια ανάπτυξη μιλάει. Αυτή που δεν βιώνουν οι πολίτες ή αυτή που μετράνε στην τσέπη τους τα ολιγαρχικά συμφέροντα;

Η ανάπτυξη, σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, πρέπει να σημαίνει κοινωνικό κράτος, εργασιακά δικαιώματα και αξιοπρέπεια για τους πολλούς. Ανάπτυξη δεν είναι ο κατώτατος μισθός στα 880 ευρώ μεικτά, ούτε τα λιγότερο από 30 ευρώ καθαρά τον μήνα αύξηση για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα και σίγουρα ούτε τα 20 ευρώ περίπου για τους δημοσίους υπαλλήλους.

Αυτά είναι εμπαιγμός και ψίχουλα, με τα οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να χρυσώσει –μάταια, λέμε εμείς– το χάπι της αμείλικτης καθημερινότητας που πλέον ζει η πλειονότητα των Ελλήνων.

Όλα τα στοιχεία μαρτυρούν πως την τελευταία πενταετία, ενώ έχουμε βγει από τα Μνημόνια και θεωρητικά θα έπρεπε να ευημερούν και οι αριθμοί και οι άνθρωποι, η πραγματικότητα δείχνει πως η ζωή των εργαζομένων και των ελληνικών νοικοκυριών έχει κατρακυλήσει σε ένα καθεστώς καθημερινής συμπίεσης του επιπέδου ζωής τους.

Οι εμμονικές πολιτικές της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη μάς έχουν γυρίσει πίσω στα χρόνια της βαριάς λιτότητας και της μαζικής φτωχοποίησης των πλατιών κοινωνικών στρωμάτων.

Οι Έλληνες είναι προτελευταίοι σε αγοραστική δύναμη στην Ευρώπη. Επίσης, στην προτελευταία θέση κατατάσσεται η Ελλάδα σε ποσοστό μεριδίου μισθών / ΑΕΠ, ενώ κατέχει την τρίτη υψηλότερη θέση σε ποσοστό μεριδίου κερδών μεγάλων επιχειρήσεων / ΑΕΠ.

Σήμερα, το 60% των εργαζομένων δεν μπορεί να βγάλει τον μήνα και ο μισθός τελειώνει τις πρώτες κιόλας βδομάδες. Το 88% των νοικοκυριών αναγκάζεται να μειώσει ακόμη και την αγορά βασικών ειδών διατροφής, για να μπορέσει να τη βγάλει μέχρι το επόμενο μηνιάτικο. Έξι στους δέκα εργαζομένους σπαταλούν πάνω από το 40% του μηνιαίου εισοδήματός τους σε ενοίκιο και θέρμανση.

Και όλα αυτά την ώρα που η ίδια η αγορά εργασίας γίνεται ολοένα και πιο βάρβαρη: Οι μισές και παραπάνω νέες θέσεις εργασίας είναι μερικής απασχόλησης. Ένας στους τρεις εργαζομένους δεν παίρνει υπερωρίες, παρόλο που τις δουλεύει. Μόνο περίπου το 26% των ελλήνων εργαζομένων –πιο κάτω από έναν στους τρεις δηλαδή– καλύπτεται από Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, όταν η Ευρώπη ζητάει να φτάσει το 80% και ο ευρωπαϊκός μέσος όρος αυτήν τη στιγμή είναι στο 57%.

Πώς μπορεί κανείς να πιστέψει πως η αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 6% περίπου μπορεί να βοηθήσει τα νοικοκυριά να βγουν από το τέλμα της ακρίβειας, όταν αυτήν τη στιγμή έχουμε αύξηση των φορολογικών υποχρεώσεων των πολιτών κατά περίπου 30% και όταν από το 2019 μέχρι το 2024 επιβαρυνθήκαμε με 30,9% αύξηση στον πληθωρισμό τροφίμων;

Μάλλον μόνο κάποιος που δεν ζει στην Ελλάδα ή έχει σκοπό να συνεχίσει στη ρότα μιας άδικης και εξοντωτικής οικονομικής πολιτικής, με άξονα την αναδιανομή του πλούτου εις βάρος των μικρών και μεσαίων στρωμάτων. Και αυτός ο κάποιος δεν είναι άλλος από την κυβέρνηση της ΝΔ, που δεν διστάζει, αφού κατέλυσε όλο το πλέγμα εργασιακών δικαιωμάτων, αφού διέλυσε το ΣΕΠΕ, και αυτήν τη στιγμή μετράμε αρνητικά ρεκόρ στα εργατικά δυστυχήματα, αφού άφησε ανενόχλητη τη μαύρη εργασία και την εργοδοτική αυθαιρεσία να ακμάζουν, να πουλάει ως κοινωνική πολιτική δήθεν αυξήσεις στους μισθούς, τις οποίες όμως ξέρει πολύ καλά ότι θα καταπιούν οι φορολογικές κλίμακες, οι έμμεσοι φόροι και τα τσουχτερά ταμεία των σούπερ μάρκετ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ κατηγορεί, και όχι άδικα, την κυβέρνηση πως κινείται πάνω στις ράγες του σχεδίου Πισσαρίδη, προσπαθώντας να πετύχει τον στόχο της διάλυσης της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας και τη φτωχοποίηση της εργατικής δύναμης. Οι μικρές επιχειρήσεις παραμένουν αποκλεισμένες από κάθε χρηματοδοτικό εργαλείο και αβοήθητες από τον βραχνά του αυξανόμενου ιδιωτικού χρέους.

Η πραγματική αλλαγή μπορεί να έρθει μόνο μέσα από ένα κοινωνικό συμβόλαιο, μέσα από την εφαρμογή άλλων πολιτικών, που θα στοχεύουν στην ανάπτυξη και στην ευημερία των πολλών.

Η θέση μας είναι ξεκάθαρη: Αν δεν επιστρέψουμε στον θεσμό των ελεύθερων διαπραγματεύσεων μεταξύ των κοινωνικών εταίρων, όπου θα καθορίζονται τα εργασιακά ζητήματα και το ύψος του κατώτατου και μέσου μισθού, αν δεν ενισχυθούν θεσμικά οι Συλλογικές Συμβάσεις, αν δεν επανέλθει στο Δημόσιο ο 13ος και ο 14ος μισθός, η 13η σύνταξη στους απόμαχους της εργασίας, αν δεν δούμε γενναίες αυξήσεις στον κατώτατο και μέσο μισθό του ιδιωτικού τομέα, όχι μόνο θα συνεχιστεί αυτό το μείγμα οικονομικής ύφεσης για την κοινωνία, όχι μόνο θα μειωθεί η κατανάλωση, αλλά θα εδραιωθούν πια, μια και καλή, οι ακραίες κοινωνικές διαφορές, που θα διαλύσουν κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής και ελπίδα για κοινωνική πρόοδο.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ