Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας…
Πολλούς Σταυρούς είδαμε στην εκδήλωση που έγινε την περασμένη Δευτέρα στις ΗΠΑ, με πρωτοβουλία της ομογένειας, για την εθνική μας επέτειο, παρουσία του αμερικανού Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ. Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος έκανε δώρο στον ηγέτη των ΗΠΑ έναν Σταυρό, επικαλούμενος το «Εν Τούτω Νίκα», του Αγίου Κωνσταντίνου, ενώ η νέα πρέσβης της Αμερικής στη χώρα μας έκανε τον Σταυρό της με τον ορθόδοξο τρόπο.
Δεν θέλουμε να υποτιμήσουμε ή να αποδομήσουμε την εκδήλωση, ούτε φυσικά να υποβαθμίσουμε την πολιτική σημασία της, και μάλιστα σε μια εποχή που η ελληνική κυβέρνηση ψάχνει εναγωνίως ερείσματα στον Λευκό Οίκο. Ωστόσο, αυτή η ξαφνική… επίθεση φιλίας του Τραμπ και οι… μεγάλοι Σταυροί μάς ανησυχούν. Γιατί, πέραν του ότι η νέα πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, πριν αρχίσει την ομιλία της, έκανε τον Σταυρό της με τον ορθόδοξο τρόπο, ενώ η ίδια δεν έχει καμία σχέση με τη θρησκεία μας, όπως προαναφέραμε, ο αμερικανός Πρόεδρος, μετά το δώρο που δέχθηκε, έσταζε μέλι για τη χώρα μας. Δεν λέμε, μπορεί όλα αυτά να είναι δείγματα αλλαγής της στάσης της ηγεσίας της υπερδύναμης απέναντι στη χώρα μας, αλλά όλη αυτή η επίδειξη… χριστιανοσύνης, όλη αυτή η επίθεση αγάπης έχει κάτι το υπερβολικό, το αφύσικο, κάτι που προκαλεί απορίες και ερωτηματικά.
Και πρώτα πρώτα, γιατί, την επομένη, ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών συνομιλούσε με τον αμερικανό ομόλογό του για την επανενεργοποίηση της συμφωνίας με την Τουρκία όσον αφορά την προμήθεια των πολεμικών αεροσκαφών F-35; Ενώ, δηλαδή, ο Τραμπ μας… χάιδευε τα αυτιά, ο πρώτος τη τάξει υπουργός του συνομιλούσε με τους Τούρκους, για να βρει τρόπο να τους δώσει τα αερο-πλάνα που τους είχε… κόψει ο προηγούμενος Πρόεδρος.
Με δεδομένο ότι ο κ. Τραμπ έχει άριστες σχέσεις με τον τούρκο Πρόεδρο, αυτή η εξέλιξη έχει τη σημασία της. Γιατί συνέβη ακριβώς την ημέρα που γιορτάζαμε την απελευθέρωσή μας από τους Τούρκους. Μέχρι στιγμής, από τη νέα αμερικανική ηγεσία εισπράττουμε μόνο λόγια. Καλά λόγια, δεν λέμε, αλλά λόγια. Μόνο λόγια. Και… μεγάλους Σταυρούς. Από ουσία, τίποτα. Το αντίθετο θα λέγαμε. Γιατί η επιβολή δασμών στα ευρωπαϊκά προϊόντα από τις ΗΠΑ μόνο ως πράξη οικονομικού πολέμου μπορεί να χαρακτηριστεί. Ενός πολέμου που αγγίζει και τη χώρα μας.
Πώς γίνεται, λοιπόν, να διαπραγματεύεσαι με τον εχθρό μας προκειμένου να του πουλήσεις όπλα, που θα τα στρέψει απέναντί μας, να κάνεις οικονομικό πόλεμο στον συνασπισμό που συμμετέχουμε ως χώρα και από την άλλη να μας εκθειάζεις και να μας επαινείς; Σίγουρα κάτι δεν πάει καλά εδώ, και αυτό ακριβώς είναι που προκαλεί ανησυχία. Άλλωστε το «φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας» εμείς το καθιερώσαμε, εμείς το αναδείξαμε. Μήπως, λοιπόν, δεν θα πρέπει να μας ξεγελάνε οι Σταυροί και τα παχιά λόγια και να είμαστε περισσότερο υποψιασμένοι και επιφυλακτικοί; Μήπως δεν πρέπει να ενθουσιαζόμαστε εύκολα και να περιμένουμε να μετουσιωθούν τα λόγια σε πράξεις, για να πούμε ότι κάτι καλό πάει να γίνει;
ΤΟ ΠΑΡΟΝ