Έψαχναν για έναν μισθοφόρο, έναν πυροσβέστη που θα απέτρεπε τη νίκη του Τσίπρα στις εκλογές

– Κώστας Γαβράς, για την πρόταση που του είχε γίνει το 2014 να είναι υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας

Ήταν τέλη Ιουλίου του 2014. Η γυναίκα του Γιώργου Νταλάρα, φίλου του Κ. Γαβρά, μεσολάβησε για να συναντήσει στο σπίτι του έναν φίλο τους που είχε να του κάνει μια πολύ σημα­ντική πρόταση. Ήταν υπουργός της συμμαχικής κυβέρνησης της Δεξιάς με τους σοσιαλιστές και πολλές φορές υπουργός στις προηγούμενες κυβερνήσεις, που οι εξτρεμιστές είχαν επιχειρήσει πολλές φορές να τον σκοτώσουν.

«Επί σχεδόν μισή ώρα μού έκανε μια πλήρη ανάλυση, βα­θιά απαισιόδοξη, της κατάστασης στην Ελλάδα. Μου μίλησε για το κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό, ψυχολογικό δράμα που εδώ και σχεδόν πέντε χρόνια ζούσε η χώρα. ‘‘Τίποτε δεν ακολουθεί φυσιολογική πορεία, χρειάζεται μια καινούργια ορμή, μια καινούργια πλειοψηφία’’.

Κάτι άστραψε στο μυαλό μου: “Ας μη μου προτείνει να κατεβώ ως βουλευτής ή υπουργός Πολιτισμού όπως είχε κάνει στο παρελθόν ο Παπανδρέου!’’. ‘‘Χρει­άζονται νέοι άνθρωποι, νέοι σχεδιασμοί, για να αποφύγει η χώρα έναν ολοκληρωτικό διχασμό’’. Είχε την άποψη ότι ο δεξιός πρωθυπουργός, ο Σαμαράς, ήταν ένας καλός διαχειριστής χωρίς κάτι παραπάνω, ότι ο σοσιαλιστής αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ο Βενιζέλος, ήταν σκέτη καταστροφή και ότι ο Τσί­πρας ήταν καλός αλλά η ομάδα του ήταν διασπασμένη και η μισή παρέμενε βαθύτατα εχθρική προς την Ευρώπη… Αναρωτιόμουν πού το πήγαινε. ‘‘Μόνο ένας Πρόεδρος της Δημοκρα­τίας μπορεί να δώσει μια νέα ώθηση, μια νέα ορμή, μια νέα ελπίδα για να αλλάξει η χώρα’’. ‘‘Όχι κι αυτό πια!’’ είπα μέσα μου. ‘‘Χρειάζεται να έχει αδιαμ­φισβήτητη ηθική, τολμηρή νεωτερικότητα, να είναι σεβαστός απ’ όλους τους Έλληνες, να είναι γνωστός και σεβαστός σ’ όλο τον κόσμο’’. Παύση πριν διακηρύξει: ‘‘Μόνο εσείς έχετε αυτά τα προσόντα, αυτές τις ικανότητες’’.
Τον άκουγα χωρίς καμία άλλη αντίδραση, εκτός ίσως από το ανεξέλεγκτο ύψωμα των φρυδιών, που τα ξανακατέβαζα γρήγορα. Ο υπουργός μού διευκρίνισε αμέσως ότι δεν περίμενε άμεσα από μένα απάντηση.

Αφού τον ευχαρίστησα για την τιμή που μου έκανε και για τα καλά του λόγια, του απά­ντησα ότι οι αλλαγές σε μια χώρα γίνο­νται από ισχυρούς, ακέραιους και γεμάτους φαντασία πολιτικούς. Ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας δεν έχει καμία εξουσία να αλλάξει το οτιδήποτε και το αξίωμα είναι καθαρά συμβολικό. ‘‘Μα ένα σύμβολο χρειαζόμαστε!’’ ξέσπασε.

Είμαστε στα τέλη Αυγούστου του 2014. Η χώρα πήγαινε άσχημα, ο λαός δοκιμαζόταν, χωρίς προοπτική μιας προσεχούς βελτίωσης. Γύρω απ’ την προσεχή προεδρική εκλογή του Ιανουαρίου του 2015, το πολιτικό μπέρδεμα είχε φτάσει σε παροξυσμό. Για να εκλεγεί ο πρό­εδρος, απαιτούνται τα δύο τρίτα των ψήφων της Βουλής. Η κυβέρνηση που είχε την εξουσία δεν τα διέθετε. Αν δεν εκλεγόταν πρόεδρος, έπρεπε να κηρυχθούν βουλευτικές ε­κλογές, τις οποίες θα έχανε σίγουρα η κυβέρνηση. Αν ε­κλεγόταν κάποιος πρόεδρος, οι εκλογές θα μετατοπίζονταν για το 2017. Αυτό θα έδινε τον χρό­νο στη συγκυβέρνηση Δεξιάς και σοσιαλιστών να βελτιώσει την εικόνα της και να κερδίσει τις βουλευτικές. Άρα, αυτή η κυβέρνηση αναζητούσε μια συναινετική προσωπικότητα, η οποία θα μπορούσε να συσπειρώσει γύρω από το όνομά της τα δύο τρίτα των βουλευτών. Τα κίνητρα, ο ζήλος του υπουργού, του επαίτη επισκέπτη μου, δεν είχαν παρά μόνο έναν στόχο: έψαχναν για έναν μισθοφόρο, έναν πυροσβέστη που θα απέ­τρεπε την προαναγγελθείσα καταστροφή, την επικείμενη νίκη του Τσίπρα στις εκλογές».

(Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από την αυτοβιογραφία του μεγάλου έλληνα σκηνοθέτη, με διεθνή ανα­γνώριση, με τίτλο «Πήγαινε εκεί που είναι αδύνατο να πας», που ήδη κυκλοφορεί.)