Δικαιοσύνην μάθετε…
Στις Ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας, οι ψάλτες απαγγέλουν έναν στίχο που ακούγεται ως θεϊκή προσταγή ή ως σύσταση προς τον σύγχρονο κόσμο. Βέβαια, αυτός ο στίχος ακούγεται κάποιους αιώνες τώρα, αλλά αυτές τις μέρες έχει την… τιμητική του, γιατί μέχρι και τη Μεγάλη Πέμπτη το ακούμε κάθε μέρα.
Και φαίνεται ότι θα το ακούμε για πολλά χρόνια ακόμα, αφού, όσο κι αν… ξελαρυγγιάζονται οι ψαλτάδες, ο κόσμος κάνει ότι δεν το ακούει. Τι είναι, όμως, αυτό το τόσο δύσκολο, το τόσο απαιτητικό, που δεν μπορεί να το επιχειρήσει ο άνθρωπος; Ποια είναι αυτή η σύσταση, η οδηγία που δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε;
Δικαιοσύνην μάθετε οι ενοικούντες επί της γης.
Επτά μόνο λέξεις, που αποδίδουν όλα τα νοήματα μιας σωστής κοινωνίας, τα συστατικά σοβαρών ανθρώπων, τα νάματα αξιόπιστων πολιτών.
Τι λένε, όμως, αυτές οι λέξεις; Τι είναι αυτό το πολύ δύσκολο, το ακατόρθωτο που μας ζητείται;
Πολύ απλά, να μάθουμε τη Δικαιοσύνη. Να προσπαθήσουμε να είμαστε δίκαιοι, να μην αδικούμε κανέναν, να μην προσπαθούμε να… ρίξουμε τον διπλανό μας, να τον βάλουμε στο χέρι, να του στήσουμε μια πλεκτάνη, να τον εκθέσουμε χωρίς να φταίει.
Δεν μας ζητάει το ρητό να είμαστε δίκαιοι. Μας ζητάει να μάθουμε τη Δικαιοσύνη. Τη Δικαιοσύνη την κανονική, τη Δικαιοσύνη του Ευαγγελίου, όχι εκείνη που έχουμε νομοθετήσει εμείς, την ψευδεπίγραφη, την υποταγμένη στα συμφέροντα και τις συναλλαγές… Γιατί η Δικαιοσύνη του Ευαγγελίου, του Θεού, είναι εκείνη που πηγάζει από μέσα μας, η άδολη, η ανόθευτη, η αγνή, που δεν υποτάσσεται σε συμφέροντα, που δεν κάνει εκπτώσεις, που βασίζεται στην αγάπη. Την ανιδιοτελή αγάπη, την προσφορά, την έφεση για συμπαράσταση και συμπόνια.
Η Δικαιοσύνη των ανθρώπων έχει στόχο τη σωτηρία του συστήματος από κάποιους παραβατικούς που διαταράσσουν την καθεστηκυία τάξη, που ενοχλούν με τα λόγια ή τις πράξεις τους την κοινωνία ή την απειλούν. Η Δικαιοσύνη του Θεού, όμως, έχει στόχο τη σωτηρία της ψυχής, τη διασφάλιση της αιωνιότητας, την πλήρη επικράτηση του καλού στη γη, προκειμένου να ανοίξει η διάβαση για τον ουρανό. Αυτή η διάβαση, η μετάβαση, είναι το Πάσχα. Η θαυματουργική διάβαση των Ισραηλιτών μέσω της Ερυθράς Θαλάσσης και η σωτηρία τους ήταν το δικό τους Πάσχα, η εκ γης προς ουρανόν μετάβαση του Χριστού και η δι’ Αυτού σωτηρία μας είναι το χριστιανικό, το δικό μας Πάσχα. Γι’ αυτό, ίσως, το ρητό αυτό διαβάζεται τη Μεγάλη Εβδομάδα, για να μας κατευθύνει στο νόημα του δικού μας Πάσχα, να μας παροτρύνει να προσπαθήσουμε, να αγωνιστούμε, να ασκηθούμε, για να βιώσουμε το Πάσχα που πρέπει, το Πάσχα της λύτρωσης και της σωτηρίας.
Γιατί θα πρέπει, όμως, να το πετύχουμε αυτό; Γιατί θα πρέπει να μάθουμε τη Δικαιοσύνη του Θεού, να την εφαρμόσουμε, να την κάνουμε κτήμα μας και να την υιοθετήσουμε;
Το λέει στη συνέχεια το ρητό, γιατί μετά το «Δικαιοσύνην μάθετε» τονίζει ποιοι πρέπει να μάθουν τη Δικαιοσύνη: Οι ενοικούντες επί της γης. Δηλαδή εμείς, οι άνθρωποι, που ξεχνάμε ότι δεν είμαστε κάτοικοι, αλλά ένοικοι στη γη. Ότι είμαστε προσωρινοί, αύριο δεν θα υπάρχουμε στον πλανήτη, οπότε πρέπει να είμαστε έτοιμοι για τη συνέχεια. Για το μέλλον, την αιωνιότητα. Εμείς, λοιπόν, πρέπει να μάθουμε τη Δικαιοσύνη και να την κάνουμε τρόπο ζωής. Να μην αδικούμε, να προσέχουμε να μην κάνουμε κάτι που θα βλάψει τον διπλανό μας, να κοιτάμε πώς θα βοηθήσουμε τον άλλον κι όχι πώς θα τον εκμεταλλευτούμε.
Ο πρώτος που αδικήθηκε, που σταυρώθηκε από άδικες κατηγορίες, που λοιδορήθηκε από ψεύτικες καταγγελίες, που βίωσε τη δολιότητα και την κακία ήταν ο Χριστός. Αυτό, όμως, που βίωσε Εκείνος δεν θέλει να το βιώσουμε εμείς. Και μας συνιστά να είμαστε δίκαιοι, να μη σκεφτόμαστε τίποτα κακό για τον διπλανό μας, αλλά μόνο το καλύτερο. Και ως επιβράβευση για την προσπάθειά μας αυτή μας ανοίγει τον δρόμο για τον ουρανό, την αιωνιότητα.
Αλήθεια, πόσο εύκολο είναι αυτό στη εποχή μας; Πόση καλοσύνη μπορούμε να έχουμε, όταν μας περιτριγυρίζουν ανθρώπινα πιράνχας, που είναι έτοιμα να μας… δαγκώσουν; Όταν έχουμε απέναντί μας ένα τείχος αδικίας, απάτης, παλιανθρωπιάς, ψεύδους, τι μπορούμε να κάνουμε;
Να είμαστε εμείς δίκαιοι, δοτικοί, καλοπροαίρετοι. Αυτό λέει ο στίχος, αυτή είναι η κατεύθυνση που δίνει το ρητό.
Δύσκολο μεν, αλλά όχι ακατόρθωτο. Μπορούμε να το καταφέρουμε. Όλα τα μπορούμε, αρκεί να το θέλουμε και να το πιστέψουμε. Όσο μεγαλύτερος είναι ο βαθμός δυσκολίας που έχει το εγχείρημα, όσο μεγαλύτερη προσπάθεια χρειαστεί να καταβάλουμε τόσο πιο εύκολα θα ανοίξει ο δρόμος προς τον ουρανό, όταν τελειώσει η διαδρομή της επίγειας ζωής.
Θα βιώσουμε το μοναδικό, το δικό μας Πάσχα, που το προετοιμάζουμε και το προγευόμαστε κάθε χρόνο αυτήν την περίοδο, ακολουθώντας το μαρτύριο αλλά και την Ανάσταση Εκείνου που μας άνοιξε τον δρόμο προς τον ουρανό, κατεβαίνοντας ως Βρέφος και ανεβαίνοντας ως Θεός.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
ΤΟ ΠΑΡΟΝ