ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ
ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΑΛΛΑΖΟΥΝ, ΕΔΩ ΚΑΠΟΙΟΙ ΤΑΖΟΥΝ
Βαρέθηκα τά ψέματα πού μέ αλήθειες μοιάζουν οι υπηρέτες πειθαρχούν κι όταν μιλήσεις κράζουν
-
ΗΡΩΑΣ, ΤΡΑΓΙΚΟΣ ΟΘΕΛΟΣ, ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
Αλίμονό μας, Έλληνες έρχεται τραγωδία καί όσοι μείνουν ζωντανοί θά ‘χουν μιά μελωδία
-
ΜΑ, ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ; ΜΑ, ΙΣΩΣ ΞΕΡΕΙ Η ΧΩΡΑ
Δέν θά χαράξει ο ουρανός πάντα θά σκοτεινιάζει κανένας δέν σκοτίζεται κανέναν δέν τόν νοιάζει
-
ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΗΝ ΧΟΡΤΑΣΕΙ, ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΧΑΣΕΙ
Πρέπει νά βρούμε ουρανό νά πούμε δύο λόγια ίσως εκεί ανύπαρκτα νά είναι τά λαμόγια
-
ΤΙ ΧΑΜΠΑΡΙΑ, ΦΙΛΕ ΠΟΛΥΧΡΟΝΗ, ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΙ ΧΡΟΝΟΙ
Κάτι παιδιά στήν αμμουδιά παίζουνε μέ τόν χρόνο ενώ στό σπίτι οι γονείς μετράνε μόνο πόνο
-
ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΑΛΛΑΖΟΥΝ, ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΒΕΛΑΖΟΥΝ
Κατάργησαν τίς «συνταγές» τίποτε δέν μάς σώζει αμαρτωλούς καί δυνατούς η μοναξιά μάς κρώζει
-
ΡΩΤΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ, ΘΑ ΜΑΘΩ ΝΑ ΠΑΙΖΩ ΠΙΑΝΟ
Μέσα στήν τόση σιωπή χάνω καί τό μυαλό μου πρέπει νά βρω τήν δύναμη νά βρω τόν εαυτόν μου
-
200 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 1821, ΗΡΩΑ ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ ΚΑΝΕΝΑ
Γρήγορα φεύγει ο καιρός κι η μνήμη υποφέρει άλλους τούς κάνει ευτυχείς καί σ’ άλλους κόβει χέρι
-
ΕΝΔΟΞΕΣ ΖΟΥΜΕ ΜΕΡΕΣ, ΛΟΥΣΤΕΙΤΕ ΕΞΩ ΟΙ ΛΕΡΕΣ
Η Χώρα έχει παρελθόν αυτό μήν τό ξεχνάμε έστω καί είς τήν κόλαση ξεβράκωτοι θά πάμε
-
ΗΤΑΝΕ ΑΛΛΟΤΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΛΕΟΝ ΤΩΡΑ
Οι μέρες ανεμίζουνε σέ βρώμικο αγέρα σκεπάζουνε τήν ύπαρξη νύχτα καί τήν ημέρα