Απ. Αποστόλου στο “Π”: Ευχολόγια και υποθηκευμένα συμφέροντα
–«Πολλές φορές η ευχή είναι η μητέρα όλων των απογοητεύσεων» (ιταλικό ρητό)
Του
ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
Καθηγητή Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
Για άλλη μια φορά μαστιγώθηκαν και πάλι τα αυτιά μας από ευχές στερημένες από έννοιες, πολιορκηθήκαμε και πάλι από προσποιημένες ευχές πολιτικών και λοιπών επισήμων, που ψάχνουν να βρουν συνένοχους στα αφηγήματα των εξουσιών τους. Ευχές που λειτουργούν ως ικεσίες δύναμης.
Τα δρομολόγια των ευχών είναι πολλά, αλλά είναι μονότονα. Λειτουργούν ως κλεψύδρες μέσα σε μια κοινωνική έρημο. Γιατί ο πολίτης μπορεί να έδωσε ευχές, μπορεί να πήρε ευχές, αλλά έχει στεγνώσει, από όλα. Και αυτό γιατί οι ευχές είναι παγωμένες και ριγμένες μέσα σε ένα κλίμα απογοήτευσης.
Η κυβέρνηση μάς έχει ποτίσει με μπόλικη πανουργία και μάς έχει χτίσει πολλά όνειρα, χωρίς να μας εμπεριέχουν. Η είδηση που έγινε επένδυση για την κυβέρνηση είναι εδώ: «Ο οίκος πιστοληπτικής αξιολόγησης S&P αναβάθμισε την ελληνική οικονομία στη βαθμίδα ΒΒΒ από ΒΒΒ-, με τις προοπτικές σταθερές από θετικές». «Ε, και;», θα πει ο μέσος Έλληνας. Τι με νοιάζει εμένα, που δεν μπορώ να έχω τα απαραίτητα για να ζήσω, τι με νοιάζει εμένα που δεν μπορώ να πληρώσω το τιμολόγιο ρεύματος;
«Η επενδυτική βαθμίδα ΒΒΒ αποτελεί για εμάς σημείο εκκίνησης για μια νέα εποχή οικονομικής εξωστρέφειας, ανταγωνιστικότητας, ψηφιοποίησης και καινοτομίας», δήλωσε μεταξύ άλλων ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Κυριάκος Πιερρακάκης. Λόγια που θέλουν να βεβαιώσουν και να σώσουν τη δύναμη της κυβέρνησης. Ο δε αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Νίκος Παπαθανάσης, γεμάτος έπαρση, τόνισε: «Η νέα ανακοίνωση του οίκου Standard & Poor’s αποτελεί μια ακόμα διεθνή αντικειμενική αναγνώριση του μετρήσιμου αποτελέσματος που παράγει η συστηματική και αποφασιστική οικονομική πολιτική των κυβερνήσεων του Κυριάκου Μητσοτάκη, μια οικονομική πολιτική που συνδυάζει τη δημοσιονομική στοχοθεσία και σύνεση με την ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή». Λόγια πλουμιστά, αλλά άκυρα.
Και άλλοι, πάλι, μας εξηγούν ότι ο οίκος Standard & Poor’s αγνόησε τους κινδύνους και τα καυτά ζητήματα της ελληνικής οικονομίας, όπως είναι η επιδείνωση στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, στηριζόμενος βέβαια στη ρητορική της κυβέρνησης για προσήλωση στη δημοσιονομική πειθαρχία. Η προσήλωση, πάνω από όλα, είναι εκείνη όπου μπορεί ο πολίτης να πεινάει, αλλά με εκείνη μπορεί να δείχνει ότι είναι ευτυχισμένος.
Ο ευνουχισμένος Νεοέλληνας προσπαθεί εδώ και χρόνια να ξεχερσώσει το παραμύθι της ψευτιάς αλλά και τις ληγμένες οικονομικές ρετσέτες, γιατί υποψιάζεται, σιγά σιγά, ότι το «χρόνια πολλά» και η πασχαλινή Ανάσταση, που πάνε μαζί με τις κυβερνητικές επιτυχίες, είναι ευχές σε νάρθηκα. Γιατί Ανάσταση δεν βλέπει πουθενά. Βλέπει μόνο κίβδηλες ειδήσεις που του υπόσχονται καλύτερες μέρες, αλλά με πείνα. Και μαζί βλέπει το τεφρό κύκλωμα της παρακμής, τη δημοκρατία να πεθαίνει και τη δικαιοσύνη στο ρίγος της εξαφάνισής της. Και φυσικά όλα αυτά κινούνται στο έλος της κακοφορμισμένης πολιτικής ηθικής.
Βέβαια, δεν βρικολακιάζουν οι τύψεις των πολιτικών, που εγκρίνουν τα ασεβέστερα και κατακρίνουν τα σεβαστά. Μήπως, όμως, ήρθε η ώρα να αποσαρκωθεί η συνήθειά μας με την πολιτική, να ακτινοσκοπηθεί επιτέλους η αλήθεια, να πάψει να σκεπάζεται η μιζέρια και η αβυσσαλέα πολιτική αβελτηρία; Ειδάλλως, θα παραμείνουμε στο απαθές έλος της αβουλίας και θα αλεθόμαστε στους μύλους μεταξύ λογικού θετικισμού και εργαλειακού εμπειρισμού. Και παράλληλα θα ζούμε την πολιτική ως ένα σύνολο από παράτες, ακούγοντας προτάσεις καιροσκοπικής βλακείας.
Οι εορταστικές ευχές από τις ηγεσίες είναι γεμάτες υποθηκευμένα συμφέροντα και αποτελούν αερολογίες, σπρώχνοντάς μας σε εθισμούς πειθήνιας αγέλης. Ας καταλάβουμε, όμως, ότι η ευχή «Καλή Ανάσταση» δεν αποτελεί εορταστικό κλισέ, αλλά βήμα αλλαγής.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ