Αλλάζουν και οι γειτονιές…
Ο συνδετικός κρίκος των ανθρώπων σε κάθε κοινωνία αρχικά ήταν η οικογένεια, στο πρώτο στάδιο, και αμέσως μετά η γειτονιά.
Ο μικρόκοσμος των ανθρώπων τότε, το περιβάλλον τους, η μικρή περιοχή τους, ήταν η γειτονιά. Μετά τον πατέρα και τον αδελφό ήταν ο γείτονας. Ακόμα και η παροιμία λέει ότι πρώτα βλέπεις τον γείτονα και μετά τον ήλιο. Τέτοιο δέσιμο είχαν οι άνθρωποι στις γειτονιές τους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στον πόλεμο του 1940 οι επιτελείς του Στρατού είχαν φροντίσει να συστήνουν τα τάγματα των επιστρατευμένων με άτομα της ίδιας περιοχής, της ίδιας γειτονιάς, για να έχουν ψυχολογική ενότητα και αλληλοϋποστήριξη. Στις σύγχρονες κοινωνίες, οι γειτονιές σιγά σιγά ατόνησαν και σε πολλές περιοχές χάθηκαν. Οι παλιοί πέθαναν, τα παιδιά τους μετακόμισαν σε άλλες περιοχές για να είναι κοντά στη δουλειά τους ή επειδή ήθελαν να πάνε κάπου πιο καλά και η κοινωνική συνοχή χάθηκε γιατί στη συνέχεια ήρθαν οι ξένοι, ενώ τώρα τελευταία οι γειτονιές έχουν γίνει… κέντρα διερχομένων, καθώς με τη βραχυχρόνια μίσθωση χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα…
Την περασμένη εβδομάδα, σε ρεπορτάζ της «Καθημερινής» αναφερόταν συγκεκριμένα ότι σε πολλές περιοχές οι κάτοικοι αισθάνονται ανασφάλεια, επειδή δεν γνωρίζουν ποιος μένει δίπλα τους, στο πλαϊνό διαμέρισμα, γιατί βλέπουν στην πόρτα τους να μπαίνουν άνθρωποι απ’ όλες τις φυλές, πότε Κινέζοι, πότε Αφρικανοί, πότε Ευρωπαίοι, πότε Ασιάτες κ.λπ. Οι πολυκατοικίες σε πολλά σημεία των Αθηνών έχουν πάψει να έχουν πρόσωπο, είναι απρόσωπες, κοινόχρηστες, ξένες.
Ο κόσμος λιγοστός. αλλά σχεδόν ανήσυχος, τρομαγμένος. Όταν δεν ξέρεις ποιος είναι δίπλα σου, σε τι Θεό πιστεύει, από πού κρατάει η σκούφια του, δεν μπορείς να είσαι ήσυχος και ήρεμος. Είσαι συνέχεια στην τσίτα, ακούς τον παραμικρό θόρυβο και πετάγεσαι, βλέπεις στην είσοδο ανθρώπους ξένους, με μπούργκες, με σαρίκια, με βράκες ή με κελεμπία, και αναρωτιέσαι τι δουλειά έχεις εσύ με όλους αυτούς. Είσαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων μέσα στην ίδια σου την πολυκατοικία, όπου ενδεχομένως έχεις μεγαλώσει, έχεις μνήμες οι οποίες τώρα σβήνουν βίαια, στην κοινωνία της βίας και των οβιδιακών αλλαγών που ζούμε.
Η βραχυχρόνια μίσθωση έφερε και αυτή τη δική της αλλαγή στην καθημερινότητά μας, στη ζωή μας, στην κοινωνία μας.
Άλλη μια επίπτωση του εκσυγχρονισμού και της αναζήτησης του εύκολου κέρδους. Άλλη μια… μαχαιριά στην υφή και στη συγκρότηση της κοινωνίας μας. Και πού είμαστε ακόμα…
ΤΟ ΠΑΡΟΝ