Ξεχάστηκαν όλα…
Επειδή αυτές τις μέρες γίνονται διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, ακόμα και βίαιες εκδηλώσεις, με αίτημα τη διαλεύκανση της τραγωδίας των Τεμπών, οφείλουμε, δυστυχώς μόνο εμείς από ολόκληρο τον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο, να θυμηθούμε μία ακόμα τραγωδία, για την οποία δεν μιλάει κανένας, ασχέτως αν έγινε τέτοιες μέρες και στοίχισε τη ζωή σε 28 ανθρώπους.
Μιλάμε για το ναυάγιο του ferry κλειστού τύπου «Χρυσή Αυγή», το οποίο είχε βυθιστεί αύτανδρο στο Κάβο Ντόρο, στις 6.30 το απόγευμα της 23ης Φεβρουαρίου του 1983. Πέρασαν 42 χρόνια από τότε. Πέρα από τις 28 οικογένειες, δεν φαίνεται να θυμάται πλέον κανείς ότι –παραμονές Αποκριών και τότε– γράφτηκε μία τραγωδία στο Αιγαίο.
Ένα βαποράκι με 12 βυτιοφόρα γεμάτα βενζίνες και πετρέλαια το άφησαν να ταξιδέψει με 9 μποφόρ βοριά, με τη θάλασσα να βγάζει… φίδια και τον αέρα να λυσσομανά, ενώ ταυτόχρονα είχε αρχίσει να χιονίζει. Με αυτήν τη θύελλα, στην οποία ακόμα και… υπερωκεάνειο θα δυσκολευόταν να ταξιδέψει, άφησαν το φεριμποτάκι να φύγει από τη Ραφήνα γεμάτο με βυτία καυσίμων και να περάσει το πιο δύσκολο και επικίνδυνο μπουγάζι του Αιγαίου. Και αυτό δεν έγινε σε μια χώρα που δεν ξέρει από θάλασσα και από ναυάγια. Μόλις 17 χρόνια πριν είχαν χαθεί αλλά 200 και παραπάνω άτομα στη Φαλκονέρα με το «Ηράκλειον».
Ενώ, λοιπόν, υπήρχε το τραγικό προηγούμενο και θα έπρεπε να είναι όλοι προσεκτικοί και υποψιασμένοι, έστειλαν ένα βαποράκι σε βέβαιο πνιγμό, σε μια περίοδο που και απαγορευτικά είχαν καθιερωθεί και η ασφάλεια των πλοίων έλεγαν ότι είχε μπει σε προτεραιότητα. Απ’ όλα αυτά, όμως, δεν μέτρησε τίποτα. Το πλοίο πήρε κανονικά απόπλου και έφυγε για το τελευταίο του ταξίδι…
Το έγκλημα είχε συντελεστεί… Αυτά τα θυμηθήκαμε την ώρα των συλλαλητηρίων για τα Τέμπη και αναλογιστήκαμε αν κάποιος μετά από 42 χρόνια θα θυμάται τι έγινε. Εκτός κι αν ενδιάμεσα έχουν γίνει κι άλλα, κάτι που φυσικά απευχόμαστε, αλλά, δυστυχώς, δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε.
Στην Ελλάδα ζούμε…
ΤΟ ΠΑΡΟΝ