Δικαίωση μετά από οκτώ χρόνια για το «ΠΑΡΟΝ»
Είναι γεγονός ότι προσπαθούμε να γράφουμε πάντα την αλήθεια. Ότι επιδιώκουμε να αποκαλύπτουμε, να ξεσκεπάζουμε, να λέμε ξεκάθαρα και σταράτα αυτά που κυοφορούνται και γίνονται, χωρίς όμως να θίγουμε ανθρώπους, χωρίς να σπιλώνουμε υπολήψεις.
Αυτήν ακριβώς την αλήθεια, που άλλες φορές ενοχλεί και άλλες πληγώνει, κάποιοι δεν την αντέχουν και προσπαθούν με ψέματα να την καλύψουν, να τη θάψουν, για να μη φανούν τα λάθη και οι παραλείψεις τους. Και, για να πείσουν τους αφελείς για το υποτιθέμενο δίκιο τους, δεν διστάζουν να μας κάνουν και μηνύσεις, να μας σέρνουν στα δικαστήρια, να μας κουνάνε το δάχτυλο.
Κάτι τέτοιο έγινε το 2017. Τα μέλη του ΠΥΣΔΕ αδίκησαν κατάφωρα διακεκριμένους διευθυντές σχολείων Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, με αποτέλεσμα να χάσουν τη θέση τους και να υποστούν ηθική και οικονομική ζημία. Τότε είχαμε γράψει για την αδικία, είχαμε στηλιτεύσει την αντισυναδελφική συμπεριφορά των μελών του ΠΥΣΔΕ και είχαμε τονίσει ότι ένα τέτοιο γεγονός δεν θα μπορούσε να το χωνέψει κανένας.
Αυτές τις αλήθειες δεν μπόρεσαν να αποδεχθούν τα τότε μέλη του ΠΥΣΔΕ και, παρόλο που δεν είχαμε γράψει τίποτα περισσότερο ή τίποτα λιγότερο από τα γεγονότα που οι ίδιοι προκάλεσαν, μας μήνυσαν και ζητούσαν την παραδειγματική τιμωρία μας, γιατί, δήθεν, είμαστε ψεύτες και συκοφάντες.
Έγιναν αλλεπάλληλα δικαστήρια από τότε, γιατί και οι θιγόμενοι εκπαιδευτικοί προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη, καταγγέλλοντας εκείνους που τους στέρησαν το δικαίωμα να κάνουν αυτό που έκαναν άριστα τόσα χρόνια. Ύστερα από αρκετές αναβολές, τελικά, το Α’ Τριμελές Πλημμελειοδικείο Πειραιά, με την απόφαση 2294/2024, δηλαδή μετά από επτά χρόνια, καταδίκασε τα μέλη του ΠΥΣΔΕ σε ποινές πολύμηνης φυλάκισης, καθώς αποκαλύφθηκε πως αδίκησαν τους διευθυντές Γ. Γουρδομιχάλη, Π. Σταυρόπουλο, Στ. Καραπιπέρη και Θ. Χατζηγιαννίδου και τους έβλαψαν με τις αποφάσεις τους.
Εμείς ήμασταν σίγουροι για το αποτέλεσμα της δικής, γιατί γνωρίζαμε την αλήθεια, η οποία ήταν ακριβώς αυτή που είχαμε γράψει. Και, βέβαια, αυτή η απόφαση δικαίωσε και εμάς. Βέβαια, εκκρεμεί και η δίκη για τη μήνυση που είχαν καταθέσει σε βάρος μας, αλλά επειδή, μετά την απόφαση του περασμένου χρόνου, θα την έχαναν –και εν όψει του εφετείου που θα ακολουθούσε κατά της ίδιας απόφασης, την οποία πάλι θα έχαναν–, ζήτησαν συγνώμη εγγράφως και προφορικώς από τους τέσσερις διευθυντές που αδίκησαν, δήλωσαν ότι έκαναν λάθος και ότι τους εκτιμούν και το θέμα έληξε εκεί.
Δεσμεύτηκαν και οι δύο πλευρές να σταματήσουν τις δικαστικές ενέργειες και, στο πλαίσιο αυτό, δεσμεύτηκαν ότι θα αποσύρουν τη μήνυση σε βάρος μας. Έπειτα από αυτό, και αφού θεωρήσαμε ότι και εμείς δικαιωθήκαμε από την εξέλιξη, και με δεδομένη τη βαθιά πίστη μας πως στη Δημοκρατία η αλήθεια είναι αυταπόδεικτη και δεν χρειάζεται δικαστήριο για να αποκαλυφθεί –γιατί όσοι θέλουν να θεωρούνται δημοκράτες έχουν τη λεβεντιά να παραδέχονται τα λάθη τους και να μην τα επαναλαμβάνουν–, δεσμευτήκαμε να αποσύρουμε κι εμείς τις όποιες δικαστικές ενέργειες είχαμε ξεκινήσει.
Έτσι, το θέμα λήγει εδώ και δεν μπορούμε να μιλάμε ούτε για κερδισμένους ούτε για χαμένους. Γιατί, εν κατακλείδι, ο μόνος χαμένος είναι η εκπαίδευση, καθώς έχασε πολύ αξιόλογους διευθυντές, οι οποίοι είχαν να δώσουν πολλά και δεν τους άφησαν, ενώ και η κόντρα αυτή των εκπαιδευτικών επί οκτώ χρόνια σίγουρα δεν βοήθησε τα παιδιά. Εδώ, βέβαια, έχουν την ευθύνη τους και τα κόμματα, τα οποία θα πρέπει να αφιερωθούν στον θεσμικό τους ρόλο και να μη φυτρώνουν εκεί που δεν τα σπέρνουν. Ας καταλάβει ο καθένας τον ρόλο του, επιτέλους…
ΤΟ ΠΑΡΟΝ