ΗΠΑ – Ρωσία για τα λάφυρα της Ουκρανίας και η… σωστή πλευρά της Ιστορίας – Του Ν. Στραβελάκη

–Διδάγματα για επιδεκτικούς και ανεπίδεκτους

Του
ΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΒΕΛΑΚΗ,
Οικονομολόγου του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

Οι Λαβρόφ και Ρούμπιο συναντήθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα στη Σαουδική Αραβία και όλα δείχνουν ότι ΗΠΑ και Ρωσία έχουν κοινή βάση συζήτησης για την Ουκρανία. Το βασικό στοιχείο αυτής της κοινής βάσης είναι ότι ο διαμερισμός της χώρας και των λαφύρων του πολέμου θα γίνει μεταξύ τους, και σε αυτά δεν θα έχει λόγο ούτε η ΕΕ ούτε, φυσικά, η Ουκρανία.

Η τελευταία –μάλλον, ό,τι περισσέψει από αυτήν μετά την προσάρτηση εδαφών από τη Ρωσία– μετατρέπεται σε ένα προτεκτοράτο των Αμερικανών, οι οποίοι θα εγγυηθούν τα σύνορά της, υπό τον όρο ότι θα λαμβάνουν το 50% από την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.

Σε αυτό το πλαίσιο, προκαλεί θυμηδία η δικαιολογία που πρόβαλε ο Τραμπ για τον αποκλεισμό των Ευρωπαίων από τα λάφυρα. Είπε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι οι ΗΠΑ έβαλαν κάπου 380 δισ. υπέρ της Ουκρανίας για τη χρηματοδότηση του πολέμου και ως εκ τούτου δικαιούνται να αποζημιωθούν. Οι δε Ευρωπαίοι δεν δικαιούνται αποζημίωση για τα 200 δισ. που ισχυρίζονται ότι έχουν βάλει για τον σκοπό αυτό. Ο λόγος είναι ότι τα χρήματά τους είναι εγγυημένα από τις καταθέσεις των ρώσων ολιγαρχών, τις οποίες έχουν κατασχέσει. Το περίεργο είναι ότι χρήματα των ρώσων ολιγαρχών έχουν κατασχέσει και οι ΗΠΑ. Αυτό που μάλλον ισχυρίζεται ο Τραμπ με αυτήν τη σοφιστεία είναι ότι προτίθεται να επιστρέψει τα χρήματα των ρώσων ολιγαρχών και να αποζημιωθεί για τα έξοδα από την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.

Το σκηνικό που έχει προκύψει προσφέρεται για πολλά διδάγματα, αφού είναι η πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία που οι ιμπεριαλιστές λαφυραγωγούν στο έδαφος και στις πλουτοπαραγωγικές πηγές μιας χώρας. Το πρώτο δίδαγμα είναι ότι η πρόσδεση σε κάποιο ιμπεριαλιστικό κέντρο σε καμιά περίπτωση δεν εγγυάται την προστασία. Είναι ένα μάθημα που η ελληνική αστική τάξη το έχει λάβει με σκληρό τρόπο με τη Μικρασιατική Καταστροφή και θύμα τον ελληνικό λαό. Αυτός που το μαθαίνει τώρα είναι ο Ζελένσκι, ο οποίος αδειάζεται από τον ομοϊδεάτη του, Τραμπ, ο οποίος μετατρέπει τα απομεινάρια της χώρας του σε προτεκτοράτο και θέλει και αποζημίωση από πάνω.

Οι δεύτεροι απατημένοι αυτής της διαδικασίας είναι, φυσικά, οι της ΕΕ. Αυτοί θεωρούσαν ότι θα είναι κομμάτι της συμφωνίας και, φυσικά, της μοιρασιάς. Οι Αμερικανοί, αφού τους έβαλαν, επί Μπάιντεν, να υπερθεματίζουν σε δηλώσεις καταδίκης του Πούτιν και των Ρώσων, έρχονται τώρα, επί Τραμπ, και τους αποκλείουν από την παροχή ρωσικού αερίου, την ίδια ώρα που γίνονται οι αποκλειστικοί συνομιλητές των Ρώσων. Η τραγική θέση στην οποία βρίσκονται φαίνεται από την αγγλογαλλική πρόταση στον Τραμπ για αποστολή 30.000 ευρωπαίων στρατιωτών στην Ουκρανία και την παροχή αεροπορικής ομπρέλας στη χώρα. Στην ουσία, παρακαλάνε τον Τραμπ να τους βάλει συνεταίρους στα λάφυρα, με αντάλλαγμα την ανάληψη της στρατιωτικής κάλυψης της Ουκρανίας, ώστε οι Αμερικανοί να γλιτώσουν τα έξοδα. Το αστείο είναι ότι ο Τραμπ, όταν ρωτήθηκε στο briefing που ακολούθησε τη συνάντηση Ρούμπιο – Λαβρόφ στη Σαουδική Αραβία, είπε ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα για την ανάπτυξη ευρωπαϊκών στρατευμάτων στην Ουκρανία, αφού η Αμερική είναι μακριά. Για την ταμπακιέρα, όμως, τα λάφυρα, δεν είπε τίποτα.

Αυτό που καταλαβαίνω από την αγγλογαλλική πρόταση είναι ότι οι Ευρωπαίοι είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Είναι διατεθειμένοι να περιθωριοποιηθούν τελείως στη διεθνή πολιτική σκηνή από το να αντιπαρατεθούν με τους Αμερικανούς.

Οι μόνοι που μπορούν να βγάλουν διδάγματα από τα γεγονότα είναι οι λαοί. Το βασικό δίδαγμα είναι ότι η… σωστή πλευρά της Ιστορίας δεν βρίσκεται σε κάποιον πόλο ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις δεν είναι σημαντικές. Ειδικά για την Ευρώπη, αυτό σημαίνει ότι η ξεδοντιασμένη αστική τάξη των χωρών της ΕΕ είναι ιδιαίτερα αδύναμη και αυτή είναι μια ευκαιρία στα χέρια των λαών.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ