Μεταξύ σεισμών και… Τεμπών
Γράφει ο Μάκης Κουρής στο “Π”¨της Κυριακής: “Κυρίαρχα θέματα στην εσωτερική ειδησεογραφία τις τελευταίες ημέρες, οι σεισμοί στην περιοχή της Σαντορίνης και το δυστύχημα στα Τέμπη. Και τα δύο, για διαφορετικούς λόγους το καθένα, εκφράζουν κάτι, οδηγούν κάπου, χρησιμοποιούνται από ορισμένους, βοηθούν να χτιστούν όνειρα, να μπουν στόχοι και να εξυπηρετηθούν επιδιώξεις. Κάποιοι, μάλιστα, ετοιμάζονται να οικοδομήσουν ακόμη και πολιτικές καριέρες πάνω στα γεγονότα αυτά και άλλοι τα χρησιμοποιούν για να δρομολογήσουν πολιτικές εξελίξεις.
Ούτως ή άλλως, τέτοιες καταστάσεις, που προκαλούν αγωνία, συγκίνηση, τρόμο, ακόμα και πανικό, προσφέρονται για όλα αυτά και ίσως να αποτελούν την ιδανική συνθήκη. Το κάθε περιστατικό, βέβαια, από μόνο του δεν οδηγεί πουθενά πέρα από τα αυτονόητα, τη θλίψη ή τον πανικό, ανάλογα με την περίσταση.
Ωστόσο, αν λειτουργήσει ως όργανο ανατροπής, μπορεί να γίνει πόλος έλξης ατόμων που θέλουν να αντιδράσουν για άλλα θέματα και να γιγαντωθεί. Ενδεικτικά, έχουμε το τακτικό πλέον φαινόμενο των συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας σε όλη τη χώρα με κύριο αίτημα τη διαλεύκανση της τραγωδίας των Τεμπών, που ως σημείο φαίνεται πως είναι η… μαύρη τρύπα της σύγχρονης Ελλάδας, καθώς και πριν από χρόνια, το 2003, όχι στις γραμμές αλλά στον δρόμο, είχε γίνει ένα άλλο δυστύχημα, στο οποίο είχαν σκοτωθεί 21 μαθητές από την Ημαθία που γύριζαν από εκδρομή στην Αθήνα και το πούλμαν που τους μετέφερε συγκρούστηκε πλαγιομετωπικά με φορτηγό, το οποίο είχε βγει στο αντίθετο ρεύμα. Το φορτηγό μετέφερε νοβοπάν, που δεν τα είχαν δέσει καλά και απελευθερώθηκαν με τη σύγκρουση, διαλύοντας την αριστερή πλευρά του πούλμαν.
Στις διαμαρτυρίες, λοιπόν, για τα Τέμπη, για το τελευταίο δυστύχημα (γιατί τα 21 παιδάκια-καμάρια της Βόρειας Ελλάδας δεν τα θυμάται πια κανείς ούτε ασχολήθηκε ποτέ κανείς με εκείνο το δυστύχημα), ο κόσμος που κινητοποιήθηκε δεν πήγε γιατί θρήνησε τα 57 άτομα που σκοτώθηκαν ή γιατί τον ταρακούνησαν οι καταγγελλόμενες μεθοδεύσεις συγκάλυψης. Πήγε γιατί ήθελε να διαμαρτυρηθεί για την ακρίβεια, για τους πλειστηριασμούς, για τους μισθούς πείνας, για την περικοπή των συντάξεων κ.λπ. Βρήκε, λοιπόν, ευκαιρία με τις διαδηλώσεις για το δυστύχημα των Τεμπών και βγήκε στον δρόμο.
Έτσι στήνεται το σκηνικό και όπου πάει.
Από κοντά, έχουμε και τους σεισμούς. Οι οποίοι ακόμα δεν αξιοποιήθηκαν πολιτικά γιατί υπάρχουν τα Τέμπη, που… ευαισθητοποιούν περισσότερο κόσμο. Είναι και το νησί που δεν… πουλάει στις πλατιές μάζες επειδή θεωρείται άντρο των μεγάλων συμφερόντων και χοάνη πλούτου. Έτσι, έμειναν πίσω οι σεισμοί, που όμως παραμένουν ως… εφεδρεία, αν δεν υπάρξει αποτέλεσμα με τα Τέμπη.
Κάπως έτσι διαμορφώνεται η πολιτική ζωή της χώρας. Άγεται και φέρεται μεταξύ Τεμπών και σεισμών. Και ο κόσμος έχει πειστεί ότι, αν διαλευκανθεί η υπόθεση, αν βρεθούν οι ένοχοι, θα λυθούν τα προβλήματά του, θα αλλάξει η μοίρα του. Μέχρι να συμβεί το επόμενο δυστύχημα, που θα τον προσγειώσει…”
ΤΟ ΠΑΡΟΝ