Πετάμε ένα ποτάμι καθαρό νερό την ημέρα και ψάχνουμε τον… Αχελώο για να ποτίσουμε την Αττική

Από τα απίστευτα που γίνονται στη σύγχρονη Ελλάδα είναι αυτό με την υδροδότηση της Αττικής. Εδώ και καιρό, πάνω από δύο χρόνια, το φυσικό περιβάλλον του Λεκανοπεδίου εμφανίζει συμπτώματα ερημοποίησης. Αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι σε λίγο θα γίνουμε… Σαχάρα, αλλά ότι θα αρχίσουμε να βλέπουμε σημαντικές αλλαγές σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια στη βιοποικιλότητα, στις εναλλαγές του καιρού, στη συμπεριφορά των φυτών κ.λπ.

Αυτό οφείλεται στη σταδιακή μείωση των βροχοπτώσεων, που τα τελευταία χρόνια είναι εμφανής. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι πέρυσι είχαμε μεγάλα διαστήματα συνεχόμενης αβροχίας, κάτι που βλέπουμε και φέτος.

Αυτό έχει ως συνέπεια να αδυνατίζει ο υδροφόρος ορίζοντας, να αδειάζουν σταδιακά οι πηγές και να χάνεται η υγρασία από τα δάση, με αποτέλεσμα να είναι ευάλωτα με την πρώτη σπίθα. Έτσι ξεκινάει η ερημοποίηση και, ανάλογα με την πρόοδο της αβροχίας, εξελίσσεται. Ένα ανάχωμα στην πρώιμη ερημοποίηση είναι ο εμπλουτισμός του περιβάλλοντος με υγρασία, ύστερα από συχνά και μελετημένα ποτίσματα σε όλα τα πάρκα, τα άλση και τα δάση των περιοχών που εμφανίζουν τα συμπτώματα. Αυτό στην Αττική θα μπορούσε να γίνει σχετικά εύκολα, με την αξιοποίηση των νερών της Ψυττάλειας. Το κράτος πληρώνει κάθε μέρα έναν… σκασμό λεφτά για να καθαρίζονται τα λύματα του Λεκανοπεδίου, τα καθαρίζει, τα κάνει καθαρό νερό, αλλά το πετάει στη θάλασσα. Δηλαδή, πετάει αυτό που χρυσοπληρώνει για να παραχθεί. Και το οποίο χρειάζεται όσο τίποτα άλλο για να αποκαταστήσει την ισορροπία στο περιβάλλον, που απειλείται από την έλλειψη νερού.

Έχουμε λοιπόν το εξής οξύμωρο. Από τη μία υπάρχει μια γη που μπορεί να κρατήσει τα χαρακτηριστικά της, αφού υπάρχει η δυνατότητα να έχει την κατάλληλη υγρασία που θα αποτρέψει την επαπειλούμενη ερημοποίησή της, και από την άλλη υπάρχει ένα κράτος που πληρώνει για να διαθέτει το απαιτούμενο νερό που θα διασφαλίζει την υγρασία στη συγκεκριμένη γη, αλλά το πολύτιμο αυτό νερό, που του κοστίζει μια περιουσία για να το έχει –και του χρειάζεται–, το πετάει! Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι καθημερινά πετάμε 800.000 – 1.000.000 κυβικά νερού. Με την ποσότητα αυτή μπορούν να τροφοδοτηθούν επαρκώς –και πολύ παραπάνω– 1,2 εκατ. νοικοκυριά την ημέρα. Αυτό το νερό το πετάμε. Αντί να το ρίχνουμε στα δάση, να ποτίζεται ολόκληρη η Αττική, να έχουμε πλούσιο υδροφόρο ορίζοντα, για να αυξηθεί το πράσινο, οι καλλιέργειες κ.λπ., το πετάμε στη θάλασσα.

Αν αυτό δεν είναι τρελό, κάτι που ξεπερνάει τα όρια της παράνοιας, τι είναι;

Το χειρότερο, όμως, μας το… φυλάει για το τέλος η κυβέρνηση. Για να μη διψάσει η Αττική, λένε, και επειδή το νερό που φέρνουν από τον Εύηνο μπορεί να μην επαρκέσει, αν έχουμε παρατεταμένη λειψυδρία φέτος ή σε κάποια χρόνια, σχεδιάζουν να φέρουν νερό από τον… Αχελώο. Δηλαδή, είναι έτοιμη η ΕΥΔΑΠ να δαπανήσει του κόσμου τα λεφτά για να φέρει νερό από τον Αχελώο. Τη στιγμή που έχει δίπλα της, στην Ψυττάλεια, το ποτάμι, το οποίο γεμίζει καθημερινά με νερό, που το πληρώνει αδρά, αλλά το… πετάει!

Μάλλον εδώ ζητείται λογική. Γιατί όσα χρήματα και αν στοιχίσει η μεταφορά νερού από την Ψυττάλεια στην Αττική, στα παράλια ή στο εσωτερικό, σίγουρα θα είναι λιγότερα από εκείνα που θα απαιτηθούν για να έρθει νερό από τον Αχελώο. Απλά πράγματα.

Ας αφήσουν, λοιπόν, οι αρμόδιοι τις υπερφίαλες βλέψεις για τον Αχελώο και ας δουν πώς θα αξιοποιηθεί το ποτάμι που έχουν στα πόδια τους και το αφήνουν να πηγαίνει χαμένο. Γιατί αν συνεχίσουν να επιμένουν σε Αχελώους και… Αλιάκμονες, δεν θα πρόκειται απλά για αστοχία αλλά ίσως για κάτι πολύ χειρότερο. Ίδωμεν…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ