Μιλένα Αποστολάκη: Έργο Μητσοτάκη η εδραιωμένη πεποίθηση της κοινωνίας περί συγκάλυψης των αιτίων και των υπευθύνων της τραγωδίας
Σε συγκεκριμένες ενέργειες και αποφάσεις του Πρωθυπουργού απέδωσε η Μιλένα Αποστολάκη κατά την τοποθέτησή της στη συνεδρίαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, την εδραιωμένη κοινωνική πεποίθηση περί συγκάλυψης των αιτιών και των υπευθύνων της τραγωδίας των Τεμπών, σημειώνοντας ότι στο αίτημα της κοινωνίας για απόδοση δικαιοσύνης δεν χωρούν κομματικές ταμπέλες.
Η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, αναφερόμενη στο διεθνές οικονομικό και γεωπολιτικό περιβάλλον και τα νέα δεδομένα μετά την εκλογή Τραμπ, υπογράμμισε ότι η Ευρώπη σήμερα έχει μια τελευταία ευκαιρία να αντιδράσει απέναντι στον διεθνή ανταγωνισμό, θέτοντας ως προϋποθέσεις την κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας και άμυνας καθώς και την υπεράσπιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου και του ευρωπαϊκού δημοκρατικού κεκτημένου, καταλήγοντας στην ανάγκη για περισσότερη πολιτική ενοποίηση. «Τώρα είναι η ώρα της πραγματικά ενιαίας Ευρώπης… Η δημοκρατία, η ειρήνη και η πρόοδος ή θα είναι ευρωπαϊκή ή δεν θα υπάρχει καθόλου. Και αυτό είναι εφικτό, μόνο με περισσότερη και βαθύτερη Ευρώπη!», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Μιλένα Αποστολάκη: Οι υπόλογοι επιχειρούν να μετατραπούν σε κατήγορους. Φραγμός τους η κοινωνία και το αίτημα της για απόδοση δικαιοσύνης
Το μέλος του Συντονιστικού Πολιτικού Κέντρου του ΠΑΣΟΚ στάθηκε στη συστηματική και οργανωμένηαπόπειρα της κυβέρνησης να συγκαλύψει τα αίτια και τους υπευθύνους της τραγωδίας των Τεμπών, ζήτημα το οποίο θεωρεί ότι επί του παρόντος έχει επισκιάσει τη συνεχιζόμενη αύξηση των ανισοτήτων ως αποτέλεσμα των κυβερνητικών πολιτικών: «Αυτό που όμως δεν μπορεί να επισκιαστεί, είναι η εικόνα μιας κυβέρνησης η οποία παραπαίει, υπό το βάρος της αλαζονείας της και της ανεπάρκειάς της», είπε η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ.Αναφερόμενη στις ενέργειες και τις αποφάσεις του Πρωθυπουργού και της κυβερνητικής πλειοψηφίας οι οποίες στοιχειοθετούν την άποψη περί πολιτικής συγκάλυψης, επέκρινε την απόπειρα κυβερνητικών στελεχών να μετατραπούν από υπόλογοι σε κατήγοροι υπογραμμίζοντας ότι έχουν απέναντί τους την κοινωνία.Η Μιλένα Αποστολάκη έκανε λόγο για ένα «κοινωνικό κίνημα» το οποίο θέτει ως κυρίαρχο αίτημα να αποδοθεί δικαιοσύνη. «Σε αυτό το δεν χωρούν κομματικές ταμπέλες, και εμείς ούτε βάλαμε, ούτε θα βάλουμε τέτοιες.Μετείχαμε και θα μετέχουμε με όλες τις δυνάμεις μας, ως υπεύθυνοι πολίτες, ως αντιπρόσωποι του λαού μας που οφείλουμε να είμαστε μπροστά στις δύσκολες στιγμές και που οφείλουμε να λογοδοτούμε στην κοινωνία», υπογράμμισε η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ.
Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία:
Συντρόφισσες και σύντροφοι σε ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό, διαμορφώνεται μια νέα παγκόσμια κατάσταση. Με την εκλογή Τραμπ διαμορφώνεται ένας κόσμος πολυπολικός αλλά ασταθής, με εσωτερικούς φραγμούς και εμπόδια στη διακίνηση ανθρώπων και αγαθών. Με το δίκαιο του ισχυρού απενοχοποιημένο. Με επίθεση στους θεσμούς διεθνούς συνεργασίας και διεθνούς δικαίου που θεμελιώθηκαν με μόχθο μετά την καταστροφή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Με ένα μοντέλο που θα μοιάζει πολύ στον μεγάλο αντίπαλο, την Κίνα, αλλά «προσαρμοσμένο» στη μεγαλύτερη δυτική δημοκρατία: ανεξέλεγκτη εξουσία για λίγους, ανισότητα, περιθωριοποίηση και λιγότερα δικαιώματα για τους πολλούς.
Και το χειρότερο είναι ότι αυτό το σχέδιο ξεκινά με επίθεση προς φίλους και συμμάχους. Τον Καναδά αλλά και τη Δανία, την Ευρώπη δηλαδή. Τους φίλους και τους συμμάχους θέλει να καθυποτάξει πρώτα. Όλοι αναρωτιόμαστε μουδιασμένοι: και η Ευρώπη τι κάνει; Μπορούμε να αντιδράσουμε ή έχουμε χάσει το τρένο της ευκαιρίας;
Στη στασιμότητα μας οδήγησε η αβελτηρία και η ιδεοληψία της κυριαρχίας την τελευταία 15ετία της ευρωπαϊκής Δεξιάς, που τώρα ετοιμάζεται να συγκυβερνήσει με την Ακροδεξιά ενδεχομένως και στη Γερμανία. Φωνές όπως του Μάριο Ντράγκι, που λένε ότι εάν δεν επενδύσουμε μαζικά στη βιομηχανία μας και στην καινοτομία η Ευρώπη θα μείνει πίσω οικονομικά, πολιτικά και τελικά ιστορικά,ακούγονται χωρίς αντίκρυσμα.
Όπως και η φωνή της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας στην αρχή της οικονομικής κρίσης του 2009 που δεν ακούστηκε. Τότε που λέγαμε ότι η Ευρώπη χρειάζεται κοινές λύσεις, κοινές πολιτικές. Τόσο στην οικονομία και στα δημοσιονομικά όσο και σε κάθε άλλο πεδίο πολιτικής, από τη μετανάστευση μέχρι την άμυνα και από το περιβάλλον μέχρι το παραγωγικό μοντέλο.
Σήμερα ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία της Ευρώπης, καθώς οι ευκαιρίες δεν είναι ποτέ απεριόριστες.
Δεν μπορεί η Ευρώπη να σταθεί σε έναν κόσμο όπου ανταγωνίζονται τα συστήματα Τεχνητής Νοημοσύνης ΗΠΑ και Κίνας χωρίς να έχει να επιδείξει κάτι καινούριο στην τεχνολογική καινοτομία. Η Ευρώπη πρέπει να ξαναθυμηθεί τη μαζική επένδυση στην έρευνα και στην καινοτομία, τις πρωτοποριακές συμπράξεις κρατών, δημόσιων και ιδιωτικών φορέων όπως το πετυχημένο μοντέλο της αεροναυπηγικής.
Και σε έναν κόσμο ακραίας γεωπολιτικής αστάθειας, όπου η αυταρχική πουτινική Ρωσία εισβάλλει σε ευρωπαϊκό έδαφος και από την άλλη η τραμπική Αμερική επιδιώκει να επαναφέρει τις ψυχροπολεμικές συνθήκες στην ήπειρό μας, η Ευρώπη οφείλει να αντιδράσει. Να μην αφεθεί να γίνει ξανά το θέατρο του ανταγωνισμού δύο υπερδυνάμεων.
Αυτό όμως σημαίνει κοινή πολιτική. Κοινή εξωτερική πολιτική, με ενιαία στάση απέναντι στα μεγάλα ζητήματα. Σημαίνει κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας, και βέβαια μια κοινή και ισχυρή δύναμη αποτροπής, ένα ευρωπαϊκό στράτευμα. Σημαίνει επίσης κοινοί κανόνες εξαγωγής όπλων σε τρίτες χώρες.
Σημαίνει όμως και άλλα.
Σημαίνει να υπερασπιστούμε σαν κόρη οφθαλμού το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο. Όλα αυτά που έκαναν την Ευρώπη το πιο ελκυστικό μέρος για ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Το μοντέλο της μεγαλύτερης δυνατής ισότητας και της προστασίας για τους πιο ευάλωτους. Το κράτος πρόνοιας και περίθαλψης για όλους, «από την κούνια μέχρι τον τάφο» όπως έλεγαν οι παλιοί σοσιαλδημοκράτες.
Σημαίνει ακόμη να υπερασπιστούμε το ευρωπαϊκό δημοκρατικό κεκτημένο. Τις θεμελιώδεις αξίες και δικαιώματα της φιλελεύθερης Δημοκρατίας, που απειλούνται σήμερα όχι μόνο από τον Τραμπ αλλά και από αυταρχικές και αντιδημοκρατικές δυνάμεις μέσα στην Ευρώπη: στην Ιταλία, στην Αυστρία,στηΣλοβακία στην Ουγγαρία και που απειλητικά εδραιώνονται στη Γερμανία και τη Γαλλία.
Και βέβαια, όλα αυτά έχουν μία μεγάλη προϋπόθεση, δομική και υπαρξιακή. Δεν μπορούμε να μιλάμε για κοινές πολιτικές και κοινή αντίληψη σε όλα αυτά χωρίς να μιλάμε για περισσότερη πολιτική ενοποίηση. Χωρίς να διαμορφώσουμε έναν ευρωπαϊκό λαό. Μια ενιαία πολιτική κοινότητα, που θα εκπροσωπείται ισότιμα και αποτελεσματικά, όπως εκπροσωπείται σε εθνικό επίπεδο.
Τώρα είναι η ώρα της πραγματικά ενιαίας Ευρώπης. Στην οικονομία, στην άμυνα, στην καινοτομία, στην κοινωνική πρόνοια. Στην πολιτική πάνω από όλα. Η δημοκρατία, η ειρήνη και η πρόοδος ή θα είναι ευρωπαϊκή ή δεν θα υπάρχει καθόλου.
Και αυτό είναι εφικτό, μόνο με περισσότερη και βαθύτερη Ευρώπη!
Στην εσωτερική πολιτική σκηνή η τραγωδία των Τεμπών συνοδευόμενη από την εδραιωμένη πεποίθηση της συστηματικής και οργανωμένης προσπάθειας της κυβέρνησης να συγκαλύψει αίτια και υπευθύνους κυριαρχεί, επισκιάζοντας την συνεχιζόμενη αύξηση των ανισοτήτων μέσα από τις πολιτικές ενίσχυσης των λίγων και ισχυρών ολιγοπωλιακών συμφερόντων που προστατεύει η κυβέρνηση με τις πολιτικές της.
Αυτό που όμως δεν μπορεί να επισκιαστεί, είναι η εικόνα μιας κυβέρνησης η οποία παραπαίει, υπό το βάρος της αλαζονείας της και της ανεπάρκειάς της. Άρα στο εκβιαστικό δίλημμα της αποσταθεροποίησης που θα ακούσουμε ας επικαλούμαστε τι έχει επιφυλάξει στον τόπο και στην κοινωνία η κυβέρνηση των αρίστων.
Και πώς οι παρεμβάσεις του ΠΑΣΟΚ για τις τράπεζες, τους δανειολήπτες, τα ασφάλιστρα υγείας, τα βαρέα και ανθυγιεινά , το στεγαστικό και τη golden visa, έσυραν την κυβέρνηση σε καθυστερημένες και ανεπαρκέστατες κινήσεις.
Τα Τέμπη όμως κυριαρχούν και στοιχειώνουν την κοινωνία μας.
Από την πρώτη στιγμή σταθήκαμε δίπλα στους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους, δίπλα στους συγγενείς των αδικοχαμένων, δίπλα στην ελληνική κοινωνία που βρέθηκε σε κατάσταση σοκ μπροστά στις απίστευτες αποκαλύψεις για σειρά λαθών και παραλείψεων που οδήγησαν στην πρωτόγνωρη τραγωδία.
Με θεσμική προσήλωση και σεβασμό προχωρήσαμε σε θεσμικές πρωτοβουλίες με έναν μόνο γνώμονα την αλήθεια και την δικαιοσύνη που συνιστούν το πάνδημο αίτημα της κοινωνίας σε σχέση με το έγκλημα των Τεμπών.
8 στους 10 Έλληνες πιστεύουν ότι η Κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός επιχειρούν να συγκαλύψουν τα αίτια και τους υπεύθυνους της τραγωδίας.
Αυτό ασφαλώς δεν οφείλεται σε κάποιο σκοτεινό σχέδιο του ΠΑΣΟΚ και της αντιπολίτευσης. Είναι το αποτέλεσμα που τροφοδότησαν οι ενέργειες και οι αποφάσεις του κ. Μητσοτάκη:
1.Οι δηλώσεις του περί ανθρώπινου λάθους,
2.Οι ψευδείς διαβεβαιώσεις του για τα αίτια της ανάφλεξης,
3.Η απόρριψη του αιτήματος του ΠΑΣΟΚ για σύσταση προανακριτικής επιτροπής για την 717 και η ασυλία που προσέφερε στον κ. Καραμανλή
4.Τα χαλκευμένα ηχητικά που δημοσιεύτηκαν στον τύπο για να ισχυροποιηθεί το αφήγημα του ανθρώπινου λάθους, που προκάλεσαν την πρόταση δυσπιστίας του ΠΑΣΟΚ
5.Ο τρόπος που λειτούργησε η εξεταστική επιτροπή, με τον αποκλεισμό μαρτύρων και όλα τα υπόλοιπα. Οι βουλευτές της ΝΔ μέλη της εξεταστικής δεν ενεργούσαν αυτόνομα. Ήταν εντολοδόχοι και εκτελούσαν τις οδηγίες του εντολέα τους, που ήταν ο Πρωθυπουργός.
6.Το γεγονός ότι από τον Αύγουστο η κυβέρνηση γνώριζε την δικογραφία για τον κ. Τριαντόπουλο και δεν έσπευσε η ίδια να ζητήσει τη διερεύνηση των ευθυνών του, τη στιγμή που με βάση τη δικογραφία αυτή τέσσερα μη πολιτικά πρόσωπα είναι κατηγορούμενα και ο στενός συνεργάτης του Πρωθυπουργού προφυλαγμένος και στο απυρόβλητο
Και τολμούν να μας κατηγορούν για εργαλειοποίηση
Και είναι τόσο απελπισμένοι προκειμένου να διατηρήσουν τις καρέκλες τους που φτάνουν να μας κατηγορούν ότι το αμελήσαμε και τώρα μόλις το πληροφορηθήκαμε!
Αυτοί λοιπόν που το πληροφορήθηκαν εγκαίρως τι έκαναν? Και αν έκριναν ότι δεν συντρέχει λόγος διερεύνησης των ευθυνών του, γιατί σήμερα υπερψηφίζουν την πρότασή μας?
Από υπόλογοι επιχειρούν να μετατραπούν σε κατήγορους.Δεν θα τα καταφέρουν, όσα επικοινωνιακά υπερόπλα και αν διαθέτουν. Γιατί έχουν απέναντι τους την κοινωνία, είναι υπόλογοι στην κοινωνία!
Γιατί η αρχική παγωμάρα, η κοινωνική δυσφορία, τα αναπάντητα ερωτηματικά σταδιακά, και κάτω από το βάρος των συνεχών αποκαλύψεων, μεταμορφώθηκαν σε κοινωνικό κίνημα με ένα κυρίαρχο αίτημα: Δικαιοσύνη.
Σε αυτό το κοινωνικό κίνημα δεν χωρούν κομματικές ταμπέλες, και εμείς ούτε βάλαμε ούτε θα βάλουμε τέτοιες.
Όμως μετέχουμε και θα μετέχουμε με όλες τις δυνάμεις μας, ως υπεύθυνοι πολίτες, ως αντιπρόσωποι του λαού μας που οφείλουμε να είμαστε μπροστά στις δύσκολες στιγμές , και που οφείλουμε να λογοδοτούμε στην κοινωνία. Με θεσμική προσήλωση, σοβαρότητα και ευθύνη.
Γιατί Δημοκρατία σημαίνει μνήμη, σεβασμός στους θεσμούς, λογοδοσία και δικαιοσύνη. Και σε αυτές τις αρχές και τις αξίες θα μείνουμε προσηλωμένοι και αμετακίνητοι.
Τα περιφερειακά μας συνέδρια είναι σταθμοί πολιτικοί και όχι οργανωτικοί. Είναι ο δρόμος πάνω στον οποίο μπορεί να διευρυνθεί η σχέση εμπιστοσύνης με τους πολίτες, τους πολιτικά ανέστιους,τους απογοητευμένους, που αγωνιούν για το μέλλον του τόπου και προσδοκούν την αναγέννηση της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης, του ΠΑΣΟΚ, για να γίνει πραγματικότητα ένα ώριμο πλειοψηφικό αίτημα.
Το αίτημα της πολιτικής αλλαγής,
Και αυτό δεν είναι μόνο στόχος. Είναι κυρίως και πάνω απ´όλα για μια ακόμη φορά το χρέος του ΠΑΣΟΚ, μέσα από την αδιαπραγμάτευτη πολιτική του αυτονομία.