Για ποιους είναι, τελικά, τα προγράμματα;

Ακούμε τις κυβερνητικές εξαγγελίες και τις διαφημίσεις που μοιράζει αφειδώς το αρμόδιο υπουργείο για τα διάφορα προγράμματα που διευκολύνουν τον κόσμο να επισκευάσει το σπίτι του, να αλλάξει ηλεκτρικές συσκευές, να βάλει κουφώματα τα οποία δεν επιτρέπουν την απώλεια θερμότητας κ.λπ. και νομίζουμε πως όντως πρόκειται για φιλολαϊκά μέτρα, που θα βοηθήσουν τον κόσμο.

Μετά, όμως, από καταγγελίες τις οποίες πληροφορηθήκαμε και από συζητήσεις που είχαμε με ωφελουμένους των προγραμμάτων και κατασκευαστές – εργολάβους, διαπιστώσαμε ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Και ότι μάλλον… βραχνάς είναι η επιδότηση παρά διευκόλυνση. Το βασικό πρόβλημα των ωφελουμένων είναι ότι δεν γνωρίζουν πότε θα πάρουν ολόκληρη την επιδότηση.

Προϋπόθεση για να μπει κάποιος στο πρόγραμμα είναι να καταβάλει την ίδια συμμετοχή, που κυμαίνεται από 30% μέχρι 45%. Αν δεν έχει χρήματα, παίρνει το ποσό με δάνειο. Κι αν δεν μπορεί να πάρει δάνειο, όπως οι περισσότεροι, δεν μπαίνει στο πρόγραμμα. Ουσιαστικά, αποκλείονται όσοι είναι στον «Τειρεσία» και ταλαιπωρούνται με παλαιά δάνεια, δόσεις κ.λπ. Εκείνοι, κατά συνέπεια, που χρειάζονται πραγματικά βοήθεια, δεν την έχουν. Και για να μη χαθούν τα λεφτά του προγράμματος, ανεβάζουν οι αρμόδιοι υπουργοί τα εισοδηματικά όρια, με αποτέλεσμα να έχουν τη διευκόλυνση όσοι δεν τη χρειάζονται και να αποκλείονται όσοι την έχουν ανάγκη. Το πρόγραμμα, λοιπόν, λειτουργεί, αλλά δεν εξυπηρετεί τον σκοπό του. Γιατί το παίρνουν εκείνοι που δεν το έχουν ανάγκη και όχι εκείνοι στους οποίους στοχεύει.

Ας πάμε, όμως, και σε αυτούς που μπαίνουν στο πρόγραμμα. Αν έχουν λεφτά και δεν πάρουν δάνειο, έχει καλώς. Γιατί, αν πάρουν δάνειο, θα δώσουν όλα τα χρήματα στην προκαταβολή και θα τους μείνουν οι… δόσεις. Και βέβαια την εξόφληση της επιδότησης δεν θα τη δουν ποτέ, γιατί την έχουν εκχωρήσει στον κατασκευαστή που θα κάνει το έργο το οποίο έχει δηλωθεί στο πρόγραμμα. Δηλαδή, κάνουν μια παρέμβαση στο σπίτι τους και τους μένουν οι δόσεις. Μαζί με τα όποια έργα γίνουν με το πρόγραμμα.

Ο μόνος κερδισμένος από αυτή την ιστορία είναι το κράτος, που εισπράττει ΦΠΑ δύο φορές για το ίδιο έργο. Γιατί ο ωφελούμενος για να πάρει την επιδότηση θα πρέπει να καταθέσει τα τιμολόγια που θα του δώσει ο εργολάβος. Ο οποίος, όμως, για τα υλικά που αγόρασε για να κάνει τις απαιτούμενες εργασίες είχε ήδη πληρώσει ΦΠΑ. Και μάλιστα στην υψηλότερη κλίμακα του 24%. Τι σημαίνει αυτό; Μήπως ότι ο ΦΠΑ… ροκανίζει το πρόγραμμα και πολύς κόσμος το αποφεύγει γιατί τα μισά λεφτά πηγαίνουν στην εφορία; Μήπως ότι, αν θέλει το κράτος να λειτουργήσει με πραγματικά φιλολαϊκά κριτήρια, θα πρέπει να μειώσει τον ΦΠΑ τουλάχιστον στο μισό; Για να πληρώνει ο κόσμος μία φορά τον φόρο και όχι δύο. Και να μη φοβάται να μπει στο πρόγραμμα. Για να έχουν αξία τα προγράμματα και να μην είναι… εργαλεία για λίγους.

Τέλος, εκείνο που δεν ξέρει κανείς όταν μπαίνει στο πρόγραμμα είναι το πότε θα πάρει την καταληκτική δόση. Γιατί το πρόγραμμα κλείνει όταν και ο τελευταίος ωφελούμενος καταθέσει τα δικαιολογητικά του. Τότε ελέγχονται όλα τα τιμολόγια, όλα τα παραστατικά και μετά μπαίνει η τελευταία δόση. Πότε, όμως, θα δώσει τα δικαιολογητικά ο τελευταίος ωφελούμενος και πότε θα ολοκληρωθεί ο έλεγχος, κανείς δεν το ξέρει. Συνήθως κάνει πάνω από τρία χρόνια. Ο ΦΠΑ, όμως, εισπράττεται από την αρχή. Το κράτος παίρνει προκαταβολικά τα δικά του. Φυσικά, έχει πάρει και από τα ευρωπαϊκά προγράμματα τα χρήματα που αναλογούν και μέχρι να τα αποδώσει τα εκμεταλλεύεται.

Ποιος ωφελείται, τελικά, από τα προγράμματα; Σίγουρα το κράτος, σίγουρα οι τράπεζες, σίγουρα όχι εκείνοι που τα χρειάζονται περισσότερο από όλους.

Τόσο καλά…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ