Άρης Ευαγγελίδης στο “Π”: «Έχουμε εισέλθει σε μια νέα εποχή σκληρού γεωστρατηγικού ανταγωνισμού»

Του
ΑΡΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΔΗ
Μέλους του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ

Η φράση που χρησιμοποιήσαμε ως τίτλο δεν είναι από κάποια τοποθέτηση του ΚΚΕ αλλά από την ομιλία της προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν κατά την έναρξη των εργασιών του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός πριν από λίγες ημέρες. Με τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί, δηλαδή, η όξυνση σε όλα τα επίπεδα του σφοδρού ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, ακόμη και εντός του ευρωατλαντικού μπλοκ.

Αυτό ακριβώς εκφράζει η νέα θητεία Τραμπ στον Λευκό Οίκο, την όξυνση του ανταγωνισμού ανάμεσα στα μονοπώλια και στα καπιταλιστικά κράτη και τις συμμαχίες τους, και ιδιαίτερα της αντιπαράθεσης ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην Κίνα για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, κάτι που εκφράζεται σε όλες τις γωνιές του πλανήτη. Αυτή ήταν και προεκλογικά η καρδιά της διαπάλης στους κόλπους της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ, για τους όρους, τις προϋποθέσεις και τις συμμαχίες μέσω των οποίων θα ενισχύσουν τη θέση τους έναντι των ανταγωνιστών τους, ιδιαίτερα της Κίνας, που αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ.

Η Ιστορία έχει αποδείξει ξανά και ξανά ότι τέτοιοι ανταγωνισμοί δεν λύνονται ειρηνικά. Όσοι προσδοκούν ένα «φιλειρηνικό» ξαναμοίρασμα του κόσμου σύντομα θα διαψευστούν από την πολιτική που θα ακολουθήσει και η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ. Είναι έωλες οι διαβεβαιώσεις του ίδιου του Τραμπ πως θέλει να καταγραφεί ως «ειρηνοποιός», όπως και οι αντίστοιχες αναλύσεις που αναπαράγονται αυτές τις ημέρες σε διεθνή και εγχώρια αστικά ΜΜΕ. Άλλωστε, και ο Δημοκρατικός Ομπάμα πριν εκλεγεί Πρόεδρος αναμασούσε κενά περιεχομένου συνθήματα περί ειρήνης και τελικά εισέβαλε στη Συρία και στη Λιβύη, ενώ επέκτεινε τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε Αφγανιστάν και Ιράκ που ξεκίνησε ο Ρεπουμπλικανός προκάτοχός του για μία δεκαετία.

Ο Τραμπ στηρίζει «με τα μπούνια» το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ στη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού και στις επιθέσεις ενάντια στους άλλους λαούς της περιοχής, απειλεί ακόμα και με ένοπλη απόσπαση της Γροιλανδίας από τη Δανία, απειλεί με ένοπλη επέμβαση στον Παναμά για τον έλεγχο της Διώρυγας, ενώ μόλις πριν από λίγες ημέρες ο νέος σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Λευκού Οίκου Μάικ Γουόλτς ανακοίνωσε την επιτάχυνση της παράδοσης στρατιωτικού εξοπλισμού, ύψους 20 δισ. δολαρίων, στην Ταϊβάν, στο όνομα της κινεζικής απειλής…

Ακόμα και η βασική δέσμευση της κυβέρνησης Τραμπ, δηλαδή ο τερματισμός του ιμπεριαλιστικού πολέμου στο έδαφος της Ουκρανίας, δεν έχει να κάνει με κανένα φιλειρηνικό κίνητρο αλλά με τον στόχο της επιτάχυνσης του αναπροσανατολισμού των οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών πόρων προς την αντιμετώπιση του στρατηγικού αντιπάλου των ΗΠΑ, της Κίνας. Ακόμη και εδώ, όμως, βλέπουμε τον Τραμπ να βάζει μπόλικο νερό στο… ουίσκι του, απειλώντας τη Μόσχα με νέες κυρώσεις, κάτι που σημαίνει περαιτέρω όξυνση της σύγκρουσης.

Εδώ, στη χώρα μας, η κυβέρνηση της ΝΔ και όλα τα κόμματα του ευρωΝΑΤΟϊκού τόξου (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά και κόμμα Κασσελάκη, Ελληνική Λύση, Φωνή Λογικής κ.ά.) αναλαμβάνουν μεγάλες ευθύνες απέναντι στον λαό. Είναι πραγματικά επικίνδυνοι όσοι καλλιεργούν τον εφησυχασμό ισχυριζόμενοι ότι η «στρατηγική σχέση με τις ΗΠΑ, με όλες διαχρονικά τις κυβερνήσεις», διασφαλίζει τα λαϊκά συμφέροντα, όπως και όσοι λένε ότι η λύση βρίσκεται τάχα σε μια πιο «αυτόνομη» πολιτική της ΕΕ, που προωθεί τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων.

Αυτή η πολιτική γέμισε όλη την Ελλάδα με αμερικανοΝΑΤΟϊκές βάσεις – ορμητήρια επεμβάσεων και μαγνήτες κινδύνων. Ελληνικά στρατεύματα βρίσκονται χιλιάδες μίλια μακριά από τα σύνορα, «στο στόμα του λύκου». Οι κυβερνήσεις έχουν μπλέξει τον λαό, μέχρι τον λαιμό, στον βούρκο των ανταγωνισμών σε Μέση Ανατολή και Ουκρανία, ενώ κάνουν πλάτες σε γενοκτονίες και επεμβάσεις, όπως στην Παλαιστίνη και στον Λίβανο. Και όλα αυτά δεν αποτέλεσαν κανένα «αντίβαρο» στις τουρκικές αμφισβητήσεις των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, ούτε και η γραμμή των «ήρεμων νερών» και των επώδυνων διευθετήσεων για τη Νατοϊκή συνοχή, με την «ομπρέλα» των ΗΠΑ. Σε μια στιγμή, μάλιστα, που ο «αναθεωρητισμός» της τουρκικής αστικής τάξης δέχεται συγχαρητήρια από τον Τραμπ για την επέμβαση στη Συρία και την ανατροπή του Άσαντ.

Σε αυτό το πολύ επικίνδυνο πλαίσιο, μόνο ο λαός, πρωταγωνιστής στην πάλη ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης και των πολέμων, ενάντια στην αστική τάξη και στην εξουσία της, μπορεί να δώσει πραγματική διέξοδο από τον κόσμο που φλέγεται.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ