Φράκαραν τα νεκροταφεία
Η αστυφιλία των μεραπολεμικών χρόνων, ο υδροκεφαλισμός της πρωτεύουσας και των μεγάλων αστικών κέντρων και η ερημοποίηση της υπαίθρου έχουν δημιουργήσει στην Αθήνα και τον Πειραιά ένα τεράστιο πρόβλημα, που είναι μεν χωροταξικό, αλλά στην ουσία ηθικό και συναισθηματικό.
Μιλάμε για το θέμα της ταφής των νεκρών μας, που από την αρχαιότητα ήταν μια ξεχωριστή και ιερή, θα λέγαμε, διαδικασία. Αρκεί να σκεφτούμε πως γινόταν ανακωχή στους πολέμους της αρχαιότητας μόνο και μόνο για να μαζέψουν οι αντίπαλοι τους νεκρούς τους και να τους τιμήσουν. Στις μέρες μας, όμως, η διαδικασία αυτή συναντά πολλά εμπόδια, με πρώτο και καλύτερο την έλλειψη χώρων.
Η υπερβολική αύξηση του πληθυσμού του Λεκανοπεδίου έχει δημιουργήσει συνθήκες υπερκορεσμού στα νεκροταφεία, καθώς, παρά την αύξηση των καύσεων, οι νεκροί κάνουν ακόμα και δέκα μέρες να ενταφιαστούν. Είναι κι αυτό ένα σημείο των καιρών, που δείχνει ότι οι αξίες έχουν παραμεριστεί μπροστά στον βωμό του χρήματος, έχουν γίνει βορά του δήθεν εκσυγχρονισμού και του κέρδους. Γιατί το λέμε αυτό;
Μα, πολύ απλά, επειδή βρίσκονται χώροι για να χτίσουμε malls, για να κάνουμε γήπεδα, αλλά δεν βρίσκονται για να θάψουμε τους γονείς μας, τους αδελφούς μας, τους φίλους μας.
Στην επαρχία, στα χωριά, οι νεκροί αναπαύονται στο χώμα που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, στις μεγάλες πόλεις, όμως, δεν έχουμε αυτήν την πολυτέλεια Περιμένουν οι νεκροί μας στο ψυγείο μέχρι να θαφτούν και σε μερικές περιπτώσεις, όταν ενταφιάζονται, έχουν γίνει και τα εννιάμερα. Και μπαίνουν στον τάφο τους κατεψυγμένοι, με αλλοιωμένα χαρακτηριστικά, που δεν θυμίζουν σε τίποτα τη μορφή τους όταν ζούσαν.
Μπορεί να ακούγονται μακάβρια όλα αυτά, δυστυχώς, όμως, είναι η πραγματικότητα. Η πραγματικότητα που εμείς δημιουργήσαμε, γιατί είμαστε τόσο προσκολλημένοι στα γήινα, στα προσωρινά, στα σύντομα, που ξεχνάμε ότι κάποτε θα φύγουμε από δω και θα πρέπει να έχουμε ετοιμάσει αυτά που θα ακολουθήσουν.
Αλλά ούτε γι’ αυτό είμαστε άξιοι. Ούτε αυτό σκεφτόμαστε. Και, όταν έρθει το τέλος, ψάχνουμε να βρούμε χώρο για να θάψουμε τους ανθρώπους μας. Και μέχρι τότε τους βάζουμε στο ψυγείο. Δείγμα εξέλιξης, πολιτισμού ή κατάντιας;
ΤΟ ΠΑΡΟΝ