Χ. Τσιόκας στο “Π”: Ζητούμενο, η πολιτική αλλαγή και όχι η μετάλλαξη σε συστημικούς δορυφόρους…

Του
ΧΑΡΗ ΤΣΙΟΚΑ
Πρώην Βουλευτή, Στελέχους ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ

Τον τελευταίο καιρό, μια παράξενη επικοινωνιακή τακτική φαίνεται να κυριαρχεί στην πολιτική συζήτηση: Τα κόμματα καλούνται, υποτίθεται, να αναμετρηθούν για την κατάκτηση ενός θολού Πολιτικού Κέντρου. Πίσω, όμως, από την κουίντα αυτού του… Κέντρου διαδραματίζεται μια απάνθρωπη και αντιλαϊκή διεργασία, που επιμελώς αποσιωπάται.

– Πάνω από 700.000 οικογένειες των μεσαίων στρωμάτων βλέπουν τη ζωή τους να διαλύεται από τις πολιτικές της Νέας Δημοκρατίας.
– Στην περιφέρεια, οι αγροτικές κοινότητες, εξίσου πολυάριθμες, καταρρέουν υπό το βάρος της εγκατάλειψης.
– Η επισφαλής εργασία εξαναγκάζει τη νεολαία (precariato) να ξενιτεύεται.
– Τα κοινά αγαθά –υγεία, παιδεία, ασφάλιση– έχουν μετατραπεί σε πολυτέλεια για λίγους, με τους πολλούς να αναρωτιούνται: «Πώς θα τα βγάλουμε πέρα αν αρρωστήσουμε;».

Την ίδια ώρα, στην πολιτική ατζέντα αυτά τα καίρια ζητήματα αγνοούνται ή εντέχνως παραβλέπονται. Κυριαρχεί η παραπλανητική αφήγηση ότι το ζητούμενο είναι η διεκδίκηση του Πολιτικού Κέντρου και όχι η αλλαγή των πολιτικών που καταστρέφουν τις ζωές μας. Αυτή η στροφή δεν είναι τυχαία. Τα κέντρα εξουσίας διακρίνουν την απώλεια της εκλογικής αυτοδυναμίας της ΝΔ και επιχειρούν να πείσουν ότι το πρόβλημα δεν είναι οι ίδιες οι πολιτικές αλλά τα πρόσωπα που τις διαχειρίζονται. Ενθαρρύνουν συνεργασίες μεταξύ κομμάτων-δορυφόρων για να συνεχίσουν στην ίδια νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση, αδιαφορώντας για τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.

Επιχειρούν να μεταλλάξουν την παράδοση της Μεταπολίτευσης, όπου εναλλακτικά προγράμματα διακυβέρνησης δίνονταν στην κρίση του πολίτη. Σήμερα, προωθείται το μοντέλο των «κυβερνήσεων συνέχειας», που κυριαρχεί σε Ευρώπη και Αμερική, των κυβερνήσεων που υπόσχονται σταθερότητα, ενώ στην πράξη διαιωνίζουν τις ίδιες ανισότητες.

Η αλήθεια είναι μία: Άλλο τα μεσαία στρώματα, που διψούν για πολιτική αλλαγή, και άλλο το νεφελώδες Πολιτικό Κέντρο, που χρησιμοποιείται για να καλυφθούν οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού. Η Ευρώπη πλήρωσε ακριβά το τίμημα όταν η σοσιαλδημοκρατία σύρθηκε σε τέτοιες πολιτικές, που οδήγησαν στην απαξίωσή της…

Το αληθινό διακύβευμα, η πραγματική πρόκληση, δεν είναι η κομματική καταγραφή ή η σειρά κατάταξης της αντιπολίτευσης. Είναι η ενδυνάμωση μιας ευρείας κοινωνικής και πολιτικής συμμαχίας, που θα υπερβαίνει το 30% και θα διεκδικεί την εξουσία. Αυτό δεν μπορεί να το πετύχει κανένα κόμμα μόνο του. Απαιτείται συνεργασία με σαφές προοδευτικό πρόσημο και δέσμευση για αλλαγή πολιτικών.

Οι δυνάμεις της επισφαλούς εργασίας, οι αγρότες, η νεολαία και τα μεσαία στρώματα πρέπει να πειστούν ότι υπάρχει πραγματικό σχέδιο αλλαγής. Δεν χρειάζονται υποσχέσεις αλλά συγκεκριμένες δεσμεύσεις για ένα νέο παραγωγικό και κοινωνικό μοντέλο, που θα στηρίζεται στην ισότητα και στην πρόσβαση στα κοινά αγαθά.

Η λύση δεν βρίσκεται στο θολό Πολιτικό Κέντρο αλλά σε έναν αντινεοφιλελεύθερο αγώνα, που θα ενώσει τις προοδευτικές δυνάμεις, με την κοινωνία στο προσκήνιο. Ο δρόμος για την αλλαγή περνάει μέσα από τη συνεργασία και όχι από τη διαίρεση.

Χωρίς να χαθεί η αυτοτέλεια των κομμάτων, απαιτείται προγραμματική ενότητα για να περάσει η ΝΔ στην αντιπολίτευση. Το ζητούμενο είναι η ενεργοποίηση της κοινωνίας και όχι η παγίδευση σε αφηγήματα που εξυπηρετούν τους λίγους. Όσο κι αν προσπαθούν να μας αποπροσανατολίσουν, η πολιτική αλλαγή δεν είναι ζήτημα Κέντρου αλλά συλλογικού οράματος για μια δικαιότερη κοινωνία. Κι αυτό δεν είναι ευθύνη ενός κόμματος αλλά ολόκληρου του προοδευτικού χώρου.

Πρέπει να διδαχθούμε από τα λάθη που οδήγησαν στις διαιρέσεις τού χθες. Οφείλουμε να συμπαραταχθούμε σε ένα μέτωπο για να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις τού αύριο.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ