Β. Πατουλίδου στο “Π”: Λόγια σκληρά
Της
ΒΟΥΛΑΣ ΠΑΤΟΥΛΙΔΟΥ
Χρυσής Ολυμπιονίκου
Τα λόγια μου είναι σκληρά. Όχι, όμως, όσο η πραγματικότητα. Αυτή είναι πιο σκληρή, αβάσταχτη.
Όχι, δεν είναι σε σοκ μόνο η κοινωνία της Κρήτης…
Το τραγικό δυστύχημα που έγινε στα Χανιά, έχοντας ως συνέπεια τον θάνατο του 22χρονου Παναγιώτη, δεν πλήγωσε μόνο το νησί. Πλήγωσε όλη την Ελλάδα.
Ένα κοπέλι, ένα όμορφο παλικάρι χάθηκε από την ασυνειδησία κάποιου.
Μια οικογένεια θάφτηκε για πάντα. Μαζί με την οικογένεια, θάφτηκαν τα όνειρα, οι ελπίδες, το καμάρι και οι έγνοιες που έχουν όλοι οι γονείς.
Ήταν δυστύχημα; Όχι, ήταν έγκλημα.
Όταν συλλαμβάνεις έναν άνθρωπο με ένα πιστόλι στο χέρι, δεν αρκεί να του πάρεις το πιστόλι και να το δώσεις στον διπλανό του.
Αυτό έγινε το βράδυ της Παρασκευής.
Ένας (δεν ξέρω πώς να τον χαρακτηρίσω) πιάστηκε με ένα πιστόλι στο χέρι. Ένα πιστόλι με τραβηγμένη τη σκανδάλη ήταν το τιμόνι του θύτη. Ένα πιστόλι με τραβηγμένη τη σκανδάλη που έκοψε το νήμα της ζωής του παιδιού μας.
Παιδί μας είναι. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Ένοχα και αμαρτωλά, φτύνουμε τον κόρφο μας γιατί δεν ήταν το δικό μας παιδί στη θέση του Παναγιώτη.
Πόσο εύκολα μπορούσε να είναι το δικό μας παιδί…
Άραγε, πόσοι με εγκεφαλική σήψη τριγυρνούν ανάμεσά μας, έτοιμοι να θερίσουν τα παιδιά μας;
Άραγε, πόσοι ανεπαρκείς υπεύθυνοι, ανεύθυνοι παραδίδουν χωρίς συνείδηση πιστόλια στα χέρια λοβοτομημένων ατόμων, που ζουν ανάμεσά μας;
Αυτό να σκεφτόμαστε. Και αντί να φτύνουμε τον κόρφο μας, καλύτερα να φτύνουμε καθετί σάπιο που μολύνει τη ζωή μας!
ΤΟ ΠΑΡΟΝ