Ποιος ασχολείται με τους ακρίτες του Έβρου;
Υπάρχουν στην ελληνική όχθη του Έβρου κάποιες καλύβες ή, καλύτερα, κάποιες παράγκες στις οποίες ζουν οικογένειες ψαράδων. Η ζωή στην περιοχή είναι σκληρή, αλλά οι ακρίτες αυτοί είναι μαθημένοι στις κακουχίες, είναι ζυμωμένοι με την αγριάδα του τοπίου, είναι φτιαγμένοι για να αντέχουν στα δύσκολα.
Δεν είναι υπεράνθρωποι ούτε μυθικοί γίγαντες, είναι απλά οι ακρίτες του Έβρου. Αυτοί που σε κάθε καλύβα, σε κάθε πλάβα, όπως λέγονται οι κοντοκάρινες βάρκες που υπάρχουν στα ποτάμια και στις λίμνες, έχουν μόνιμα υψωμένη την ελληνική σημαία και τη σημαία του Βυζαντίου με τον δικέφαλο αετό. Αυτοί που ακούνε τον εθνικό ύμνο και δακρύζουν, που είναι έτοιμοι να υπερασπιστούν με κάθε ικμάδα και κάθε τρόπο την όχθη τους, το έδαφός τους, τον τόπο τους.
Αυτούς τους ανθρώπους, που έχουν τάξει τον εαυτό τους στην υπηρεσία πατρίδας, τους πραγματικούς Έλληνες, τους υπέρμαχους μιας χώρας που καταρρέει, μιας φυλής που χάνεται, που αποτελούν το τελευταίο ανάχωμα του Ελληνισμού, το επίσημο κράτος τούς απειλεί με πρόστιμα, με ποινές, γιατί οι καλύβες τους είναι… αυθαίρετες, είναι εκτός σχεδίου.
Και οι άνθρωποι αυτοί, που αποτελούν το σημαντικότερο κεφάλαιο αυτού του λαού, αυτού του τόπου, ζουν με το άγχος, υπό τη δαμόκλειο σπάθη του προστίμου και τον φόβο για τις συνέπειες της υποτιθέμενης παρανομίας τους…
Αυτό σε μια χώρα λογικών ανθρώπων θα ήταν τουλάχιστον αστείο. Ούτε ως ανέκδοτο δεν θα τολμούσαν να το πουν. Στη χώρα του παραλόγου, όμως, τίποτα δεν είναι απίθανο, τίποτα δεν είναι φαιδρό. Όλα γίνονται και όλα θεωρούνται λογικά και επιβεβλημένα.
Αντί να δώσουν όσα περισσότερα κίνητρα μπορούν σε αυτούς τους ανθρώπους, αντί να τους παρέχουν τα πάντα, για να μη διανοηθούν να φύγουν, κοιτάνε πώς θα τους διώξουν. Κανονικά, τους συγκεκριμένους ψαράδες, τους αυτόκλητους, αλλά συνειδητοποιημένους φρουρούς της ελληνικής όχθης του ποταμού που είναι το σύνορο της Ευρώπης με την Ασία, του χριστιανικού κόσμου με τον μουσουλμανικό, της Ελλάδας με την Τουρκία, θα έπρεπε να τους έχουν ως παράδειγμα προς μίμηση, η ζωή τους να διδάσκεται στα σχολεία, τα κατορθώματά τους να γίνονται έπη και «Θούριοι». Να μη φορολογούνται καθόλου, να παίρνουν ειδικό επίδομα για τη διαμονή τους στις καλύβες, να μπαίνουν τα παιδιά τους χωρίς εξετάσεις στα ΑΕΙ.
Πρέπει αυτή η χώρα να μάθει να επιβραβεύει αυτούς που χρειάζεται, να τους δείχνει ότι τους υπολογίζει, ότι κατανοεί αυτό που της προσφέρουν, ότι ξέρει να λέει με τον τρόπο της «ευχαριστώ».
Για να λένε κι αυτοί ότι πήγαν χαλάλι οι στερήσεις, οι δυσκολίες, τα όσα τραβάνε κάθε μέρα. Και να μη… σιχτιρίζουν τους εαυτούς τους επειδή επέλεξαν στη ζωή τους να φυλάνε Θερμοπύλες…
ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Φωτο: yelnathalie από το Pixabay