Ο στρουθοκαμηλισμός οδηγεί την κυβέρνηση σε υποχωρήσεις έναντι της Τουρκίας
Του
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΣΑΚΑΛΟΥ
Στην αυγή της νέας χρονιάς, η οποία, όπως όλα δείχνουν, έχει μπει για τα καλά με το δεξί για την Τουρκία, καθώς βλέπει να ισχυροποιείται διεθνώς η θέση της και να έρχεται πιο κοντά η υλοποίηση των μακροχρόνιων στρατηγικών επιδιώξεών της, η κυβέρνηση στην Αθήνα συνεχίζει την εύκολη λύση του στρουθοκαμηλισμού, αποφεύγοντας να δει και να αντιμετωπίσει τις νέες, δυσμενείς για τη χώρα μας εξελίξεις.
Ύστερα από δύο χρόνια ελληνοτουρκικής προσέγγισης, η οποία ακολούθησε τους σεισμούς στην Τουρκία, που την είχαν γονατίσει, η Αθήνα τώρα διαπιστώνει ότι η Τουρκία βρήκε τον τρόπο, με κλειστό το μέτωπο με την Ελλάδα αλλά και με την ΕΕ, όχι μόνο να ανακάμψει αλλά με ιλιγγιώδη ρυθμό να ενισχύσει τη θέση της. Με μια πολεμική βιομηχανία, η οποία πλέον εξάγει υψηλής τεχνολογίας υλικό ακόμη και σε ευρωπαϊκές χώρες, να επηρεάζει, μέσω της πώλησης των Bayraktar και άλλων drones, την εξωτερική πολιτική μιας σειράς χωρών στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική. Με τον πόλεμο στη Γάζα να δίνει την ευκαιρία στον Ταγίπ Ερντογάν να αναδειχθεί σε μοναδικό, ατρόμητο προστάτη των Παλαιστινίων και σφοδρό επικριτή του Ισραήλ. Επιπλέον, όταν ήρθε η ώρα, έπαιξε και το άλλο μεγάλο χαρτί του, στη Συρία, μετατρέποντας σταδιακά τη χώρα, μετά την ανατροπή του Άσαντ, σε άτυπο προτεκτοράτο της Τουρκίας, αφού είναι σαφές ότι βρίσκεται υπό τον πλήρη έλεγχο της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.
Η Τουρκία, μάλιστα, προκειμένου να βοηθήσει στην εδραίωση του καθεστώτος του Αλ Τζολάνι, ξεκινά ένα ευρύτατο πρόγραμμα αλληλοσύνδεσης της οικονομίας της Συρίας με αυτήν της Τουρκίας αλλά και τη διασύνδεση του ενεργειακού συστήματος των δύο χωρών, ώστε να καλυφθούν οι ενεργειακές ανάγκες της Συρίας. Και όλα αυτά όχι φυσικά με το αζημίωτο, καθώς ήδη η Τουρκία συζητά για τον τρόπο που θα αναλάβει την αξιοποίηση και τον εκσυγχρονισμό των συριακών πετρελαϊκών εγκαταστάσεων αλλά και τις έρευνες για νέες πηγές ενέργειας. Φυσικά, και ο Αλ Τζολάνι έχει ήδη δηλώσει ότι οι τουρκικές εταιρείες θα αναλάβουν την ανοικοδόμηση της Συρίας. Αυτό είναι το ιδανικό σχέδιο, να πληρώνει, δηλαδή, ο Αραβικός Κόσμος και η Δύση για την ανοικοδόμηση και τη σταθεροποίηση της Συρίας και οι κερδισμένοι να είναι η τουρκική οικονομία και ο επιχειρηματικός περίγυρος του Ταγίπ Ερντογάν.
Όμως, όπως έχει καταστεί σαφές τις προηγούμενες ημέρες, η Ελλάδα και η Κύπρος κινδυνεύουν με ένα τραγικό νέο τετελεσμένο στην Ανατολική Μεσόγειο, καθώς μόλις το επιτρέψουν οι συνθήκες θα υπάρξει η προώθηση ενός τουρκοσυριακού μνημονίου, που θα υφαρπάζει τμήμα της κυπριακής ΑΟΖ και θα δημιουργεί διπλωματικό προηγούμενο μαζί με το παράνομο μεν αλλά υπαρκτό τουρκολιβυκό μνημόνιο. Και θα είναι μια διαδικασία η οποία θα ανοίξει την όρεξη εν ευθέτω χρόνω και στην Αίγυπτο για μια διευθέτηση με την Τουρκία, η οποία δεν θα είναι και τόσο απροκάλυπτα παράνομη, για οριοθέτηση ΑΟΖ με βάση τη μέση γραμμή μεταξύ των ακτών της Τουρκίας και της Αιγύπτου. Μια διευθέτηση η οποία ουσιαστικά θα δώσει στην Αίγυπτο μια πρόσθετη περιοχή υφαλοκρηπίδας, με την Τουρκία να υφαρπάζει όλη την ελληνική ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η Αθήνα και η Λευκωσία στηρίζουν τις ελπίδες τους στην ΕΕ, γνωρίζοντας ότι αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει ισχυρή ηγεσία ούτε στις Βρυξέλλες ούτε στις ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες, ενώ όλοι, σχεδόν άβουλοι, έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στον Ταγίπ Ερντογάν για να μην ξεσπάσει μια νέα εστία ανάφλεξης στη Μέση Ανατολή και να μην υπάρξει ένα νέο, ανεξέλεγκτο κύμα προσφύγων προς τις ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες δοκιμάζονται ήδη από τα ακροδεξιά, αντιμεταναστευτικά κινήματα και κόμματα.
Ακόμη και η επίκληση του βέτο για χρηματοδοτήσεις προς την Τουρκία, όπως το πρόσθετο 1 δισ. που έσπευσε να προσφέρει η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στον Ερντογάν για τους πρόσφυγες, δεν θα είναι εύκολη υπόθεση, καθώς οι Ευρωπαίοι θα εκβιάσουν την Ελλάδα υποστηρίζοντας ότι, αν δεν στηριχθεί η Τουρκία για να συγκρατήσει τους πρόσφυγες, η Ελλάδα είναι αυτή που θα υποστεί πρώτη τις συνέπειες…
Όμως, ενώ το 2025 δεν ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς για τα ελληνοτουρκικά, τη στιγμή που αναμένεται να ξεκινήσει η τελική φάση της προετοιμασίας για τη συνάντηση κορυφής στην Άγκυρα, πιθανότατα τον Φεβρουάριο, η Αθήνα εθελοτυφλεί.
Και προκαλεί πολύ μεγάλη εντύπωση το ότι ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Γεραπετρίτης επιμένει σε δηλώσεις που δικαιολογούν την Τουρκία και ρίχνουν το βάρος του αδιεξόδου στην Ελλάδα. Διότι μόνο έτσι μπορούν να ερμηνευθούν οι συνεχείς δηλώσεις του ότι «η αδράνεια δεν είναι προς όφελός μας» και άλλα τέτοια, με τα οποία είναι σαν να παραδέχεται ότι η Ελλάδα ευθύνεται για το αδιέξοδο και την αδράνεια και όχι η Τουρκία, η οποία τορπιλίζει κάθε προσπάθεια επίλυσης των διαφορών. Εκτός εάν ο ΥΠΕΞ, ο οποίος διατυμπανίζει ότι δεν είναι υπέρ της αδράνειας, εννοεί ότι πρέπει να υποχωρήσει η Ελλάδα προκειμένου να αρθεί το αδιέξοδο.
Η Αθήνα, έστω και την ύστατη ώρα, πρέπει να αντιληφθεί ότι η διαδικασία επαναπροσέγγισης έφτασε στα όριά της, αφού η Τουρκία δεν έχει καμιά πρόθεση και πλέον δεν έχει και καμία πίεση από πουθενά προκειμένου να επιλύσει το θέμα της οριοθέτησης, και ότι αποκλειστικός στόχος της, τον οποίο επιτυγχάνει μέχρι στιγμής, είναι να υποχρεώσει την Αθήνα να απαρνηθεί την άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της προκειμένου να μη… διαταραχθεί το κλίμα. Δυστυχώς, αυτή είναι η πιο κραυγαλέα περίπτωση κατευνασμού του επιτιθέμενου, που οδηγεί στη φινλανδοποίηση της χώρας. Και, τελικά, οι πολυδιαφημισμένοι εξοπλισμοί της κυβέρνησης δεν έχουν καμιά απολύτως σημασία, εάν δεν πρόκειται να αποτελέσουν το εχέγγυο για την προστασία της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας.
Αν είναι να δεχθούμε τον σιωπηρό ακρωτηριασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, ο εξοπλισμός της χώρας δεν έχει καμία αξία και καμία σημασία. Αυτό που ίσως δεν αντιλαμβάνονται στην κυβέρνηση είναι ότι, τελικά, όταν κάνεις το πρώτο βήμα υποχώρησης, δεν υπάρχει σταματημός.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ