Επικήδειοι από Σακελλαροπούλου, Μητσοτάκη, Ανδρουλάκη

Επικήδειος λόγος Νίκου Ανδρουλάκη, Προέδρου ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής στην εξόδιο ακολουθία του πρώην Πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη

Η Πατρίδα μας τιμά σήμερα τον Πρωθυπουργό που έκανε πράξη την ισχυρή Ελλάδα στην Ευρώπη και σφράγισε ανεξίτηλα τη μεταπολιτευτική ιστορία του τόπου.

Το ΠΑΣΟΚ αποχαιρετά τον δεύτερο Ιστορικό του Ηγέτη, μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου.

O πολιτικός κόσμος της χώρας γίνεται φτωχότερος, καθώς έχασε μια σπουδαία προσωπικότητα διεθνούς εμβέλειας, που εμπλούτιζε δημιουργικά και με ορθό λόγο τον δημόσιο διάλογο.

Αγαπημένε μου Πρόεδρε,

Με βαθιά συγκίνηση θυμάμαι το μικρό βιβλιαράκι, που μου δώρισες σε μια από τις πρώτες μας συζητήσεις. Μια έκδοση του Ομίλου Αλέξανδρου Παπαναστασίου, που είχες ιδρύσει με άλλους ανήσυχους δημοκράτες αγωνιστές στα χρόνια της νιότης σου. Με έκανες κοινωνό της πολιτικής σκέψης σου και των ιδανικών με τα οποία αγωνιζόσουν ενάντια στη συντήρηση και τη μοιρολατρία.

Όποιος από εσάς διαβάσει εκείνο το κείμενο, θα αντιληφθεί ότι ο Κώστας Σημίτης δεν έδινε μάχες τακτικής. Είχε εντοπίσει από νωρίς τις ιστορικές ρίζες των παθογενειών του κράτους και είχε διαμορφώσει το πολιτικό όραμα για την υπέρβασή τους. Γι’ αυτό και ήταν διαρκής η πάλη του Προέδρου μας απέναντι στον πελατειασμό, τα στερεότυπα και τα κατεστημένα που καθήλωναν την κοινωνία και τη Δημοκρατία.

Με δημιουργικές ρήξεις, πολλές φορές κόντρα στο ρεύμα, έκανες πράξη την Ελλάδα της εθνικής αυτοπεποίθησης, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της εξωστρέφειας. Γι’ αυτές τις αξίες αγωνίστηκες από τα μετεμφυλιακά χρόνια, τα χρόνια της χούντας αλλά και αργότερα στη μεταπολίτευση μέσα από το ΠΑΣΟΚ.

Συσπείρωσες μια μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία γύρω από το πολιτικό όραμα του εκσυγχρονισμού. Δίνοντάς του όμως ξεκάθαρα προοδευτικό περιεχόμενο, όπως πιστοποιεί το έργο σου, πολύ πριν οι λέξεις χάσουν το πραγματικό τους νόημα.

Υποστήριζες ότι καμία μεταρρύθμιση δεν είναι πολιτικά ουδέτερη.

Ως «Αριστερός με σοσιαλδημοκρατικές ιδέες», όπως αυτοχαρακτηριζόσουν, πίστευες ότι η πραγματοποίηση του εκσυγχρονισμού δεν αποτελεί απλώς μια τεχνοκρατική διαδικασία, αλλά συνεπάγεται κινητοποίηση και κοινωνικό αγώνα.

Ο πολίτης σε αυτήν τη διαδικασία πρέπει να έχει ΑΞΙΑ και να είναι ΣΥΜΜΕΤΟΧΟΣ. Αλλιώς καμία μεταρρύθμιση δεν πρόκειται να αντέξει μακροπρόθεσμα. 

Η σημασία των παραπάνω θέσεων καταδείχθηκε στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης. Μια κρίση, βεβαίως, για την οποία έγκαιρα και με τόλμη είχες προειδοποιήσει από το βήμα της Βουλής το 2008.

Το έργο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ την περίοδο 1996-2004 συνδέθηκε με μια από τις πιο δημιουργικές περιόδους της σύγχρονης Ελλάδας.

Ο Κώστας Σημίτης υπήρξε ο καταλληλότερος ηγέτης, σε μια εποχή ραγδαίων μεταβολών και τεράστιων προκλήσεων:

Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είχε εισέλθει σε ανεπίστρεπτη πορεία, ενώ η εντεινόμενη παγκοσμιοποίηση απαιτούσε επεξεργασμένο σχέδιο από τα εθνικά κράτη, ώστε να μη βυθιστούν οι κοινωνίες τους στην παρακμή.

Ο πολιτικός, που έλεγε λίγα αλλά σχεδίαζε και έπραττε πολλά, ένωσε εκείνη την εποχή τα χέρια με τον ελληνικό λαό στο δρόμο της σύγκλισης με τις πιο ανεπτυγμένες οικονομίες της Ευρώπης. Τα επιτεύγματα της κυβέρνησής του είναι εθνικά, είναι σταθμοί στην ιστορία του τόπου.

Η είσοδος της Ελλάδας στο ευρώ και η  ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση με άλυτο το Κυπριακό.

Θέλω πραγματικά σήμερα να αναλογιστεί ο ελληνισμός ποιες θα ήταν οι επιπτώσεις εις βάρος μας με τις τουρκικές επιδιώξεις για διχοτόμηση του νησιού, αν ο διορατικός αυτός Ηγέτης δεν είχε σχεδιάσει και ολοκληρώσει αυτήν τη μεγάλη εθνική επιτυχία.

Ο Κώστας Σημίτης, λοιπόν, ήταν συνδιαμορφωτής της Ιστορίας, όχι επικοινωνιακό παρακολούθημά της. Ισότιμος συνομιλητής των ισχυρότερων ηγετών, που κέρδιζε με την αξιοπιστία και τον ρεαλισμό του.

Εξέφραζε διακριτή άποψη στη βάση των δικών του “πιστεύω”, όπως έκανε αγωνιζόμενος για μια αυτοδύναμη «Ευρώπη των λαών», ακόμα και αντιτασσόμενος στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ, κάτι που κάποιοι έχουν ξεχάσει σήμερα.

Το 2004 άφησε την Ελλάδα πιο αισιόδοξη και ισχυρή από ποτέ.

Η επιτυχημένη προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν απόδειξη ότι η χώρα, όταν διαθέτει ηγεσία με σχέδιο, μπορεί να αναδείξει τον καλύτερό της εαυτό.

Η σημαντικότερη όμως παρακαταθήκη που αφήνει, είναι το όραμά του για διαρκή κοινωνική σύγκλιση  με τις πιο ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες.

Πίστευε βαθιά ότι η Ελλάδα δεν είναι καταδικασμένη στην υστέρηση.

Ας φανταστούμε πώς θα ήταν η πατρίδα μας χωρίς τα μεγάλα έργα υποδομών όπως η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, η Εγνατία Οδός, το Μετρό, η Αττική Οδός, το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» και άλλα πολλά.

Σταθερές του προτεραιότητες ήταν το ισχυρό κοινωνικό κράτος, η στήριξη του κόσμου της εργασίας και η συνετή δημοσιονομική πολιτική.

Έδωσε πνοή στα δημόσια πανεπιστήμια όλης της χώρας.

Στήριξε τη δημόσια υγεία με 11 νέα νοσοκομεία και εφάρμοσε μόνιμες κοινωνικές παρεμβάσεις, όπως το ΕΚΑΣ και η Βοήθεια στο Σπίτι.

Προήγαγε τον θεσμικό εκσυγχρονισμό του κράτους και της Δημόσιας Διοίκησης, με τη συνταγματική κατοχύρωση των ανεξάρτητων αρχών, την ίδρυση των ΚΕΠ και την προώθηση πλήθους μεταρρυθμίσεων που βελτίωσαν τη ζωή των πολιτών.

Γιατί εν τέλει ο πραγματικός προοδευτικός εκσυγχρονισμός είναι ολόπλευρος. Δεν σημαίνει μόνο οικονομική πρόοδο. Σημαίνει ταυτόχρονα ενίσχυση των θεσμών και σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αναβάθμιση και όχι υποβάθμιση του κράτους δίκαιου.

Βίντεο – αφιέρωμα στον πρώην Πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη από το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ

Σημαίνει διαφάνεια και υπευθυνότητα στη λήψη των αποφάσεων, δίκαιο μέρισμα από την ανάπτυξη και όχι διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.

Πραγματικός εκσυγχρονισμός σημαίνει ένα δικαιότερο φορολογικό σύστημα που στηρίζει τον κόσμο της εργασίας.

Αξιοποίηση των ευρωπαϊκών κονδυλίων για την περιφερειακή ανάπτυξη και όχι για την πελατειακή νομή τους από ισχυρά συμφέροντα.

Αυτή είναι η πολιτική παρακαταθήκη του Κώστα Σημίτη, η οποία αποτελεί διαρκές κοινωνικό ζητούμενο και πολιτική πυξίδα του Κινήματός μας.

Αγαπημένε μας Πρόεδρε,

Πορεύτηκες με ένα σπάνιο πολιτικό ήθος στη δημόσια παρουσία σου. Πάντα παρών στις μεγάλες μάχες της Παράταξής μας. Η ακεραιότητα, η θεσμικότητα και η μεθοδικότητά σου έγραψαν ιστορία. Ανήκεις πλέον στο Πάνθεον των μεγάλων Ευρωπαίων ηγετών.

Σε μια εποχή που το διεθνές δίκαιο, η φιλελεύθερη δημοκρατία και η κοινωνική συνοχή απειλούνται, σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί, όπως εσύ, αποτελούν φάρους για όλους εμάς που μοιραζόμαστε τις ίδιες πολιτικές πεποιθήσεις.

Αλλά και στην προσωπική σου ζωή υπήρξες υπόδειγμα σεμνότητας και απλότητας. Πάντοτε διακριτικά, χωρίς τυμπανοκρουσίες και ηθικολογίες. Ήσουν το πολιτικό αντίδοτο στην αλαζονεία της εξουσίας.

Μας έδειξες ότι πολλά που φαίνονται ανέφικτα, είναι στο χέρι μας να τα πετύχουμε. Ότι ένας διαφορετικός δρόμος απέναντι στη συντήρηση, είναι εφικτός: Αυτόν τον προοδευτικό πατριωτισμό υπηρέτησες σε όλη σου τη διαδρομή.

Σήμερα η Ελλάδα υποκλίνεται σε έναν από τους μεγαλύτερους Ηγέτες της σύγχρονης Ιστορίας της.

Αιωνία σου η μνήμη αγαπημένε μας Πρόεδρε.

Εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στις πολυαγαπημένες σου κόρες, Φιόνα και Μαριλένα, και στη συνοδοιπόρο της ζωής σου, Δάφνη Σημίτη.

---

---

---

---

Επικήδειος λόγος του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην εξόδιο ακολουθία για τον πρώην Πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Ο Κώστας Σημίτης ήταν μία προσωπικότητα που έθεσε τη δική της σφραγίδα στην πρόσφατη ιστορία του τόπου. Έναν εκλεγμένο δύο φορές Πρωθυπουργό, τον οποίον η θεσμική μου θέση επιβάλλει να τον τιμήσω όπως του αξίζει. Έναν μαχητή κατά της δικτατορίας και έναν άξιο υπηρέτη της δημοκρατίας.

Αλλά και έναν ευγενή αντίπαλο με τον οποίον, όμως, οι παρατάξεις μας κατάφεραν και συναντήθηκαν σε δύο κρίσιμες επιλογές: την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ και την είσοδο, κ. Πρόεδρε, της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο Κώστας Σημίτης ανήκει πλέον στην ιστορία, η οποία και θα «ζυγίσει» την πολυκύμαντη διαδρομή του. Για την ώρα, ωστόσο, τρεις παρακαταθήκες πιστεύω ότι είναι ήδη ορατές.

Η πρώτη είναι η πίστη του, η αταλάντευτη πίστη του στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό και η διαρκής προσπάθειά του η Ελλάδα να συγκλίνει με τα πιο ανεπτυγμένα, τα πιο δυναμικά κράτη της ηπείρου μας.

Η δεύτερη ήταν ο τρόπος διακυβέρνησής του, με πρωταγωνιστή το περίφημο «μπλοκάκι», τις σημειώσεις δηλαδή όπου καταγράφονταν μεθοδικά οι προτεραιότητες που από διακηρύξεις έπρεπε να γίνουν πράξεις. Μια απόδειξη της σημασίας που πρέπει κάθε ηγέτης να δίνει στον σχεδιασμό, στην επίπονη δουλειά και τον έλεγχο, με στόχο πάντα το μετρήσιμο αποτέλεσμα.

Όπως και ένα χαρακτηριστικό που ίσως δεν ήταν ανεξάρτητο από την τρίτη ιδιότητα του Κώστα Σημίτη, αυτήν του πολιτικού που δίπλα στα καθημερινά πολιτικά του καθήκοντα έβρισκε πάντα χρόνο να διαβάζει, να ακούει μουσική, να παρακολουθεί θέατρο ή να συναντά γόνιμους συνομιλητές. Αλλά και εκείνου που, ως ανθρώπινος χαρακτήρας, αγάπησε αληθινά, τον ρόλο του απλού συζύγου και του πατέρα.

Στους καιρούς που έρχονται είναι σίγουρο ότι πολλοί αναλυτές θα ασχοληθούν με τον εκλιπόντα και το έργο του, για τα σωστά και τα λάθη του, όπως κι αυτά που επιδίωξε που ποτέ δεν είδε να πραγματοποιούνται. Πρόκειται, άλλωστε, για τη διαχρονική μοίρα και το τίμημα όποιου αποφασίζει να δράσει στη δημόσια σφαίρα.

Γι’ αυτό και σήμερα επιλέγω να σταθώ μόνο σε ορισμένα «αποστάγματα» αυτής της μακράς πορείας του πρώην Πρωθυπουργού, κάποια που πιθανόν μπορούν όλους μας να μας κάνουν καλύτερους.

«Η κυβέρνηση», έλεγε ο ίδιος, «υπάρχει όχι για να διαιωνίζει η ίδια την εξουσία της, αλλά για να διαμορφώνει μια καλύτερη κοινωνία, με λέξεις-κλειδιά το σχέδιο και τη συγκυρία, επιδιώκοντας τις ευρύτερες δυνατές συναινέσεις, όμως βαδίζοντας συχνά και κόντρα στο ρεύμα. Ένα κόστος που πρέπει να καταβληθεί ώστε το όφελος που θα προκύψει να είναι τέλος μεγαλύτερο. Δεν πρέπει συνεπώς να διστάζουμε μπροστά στα εμπόδια. Να έχουμε το θάρρος της γνώμης και των αποφάσεών μας όταν έχουμε ορίζοντα την πρόοδο».

Δύσκολα θα μπορούσε να διαφωνήσει κανείς με αυτά τα λόγια του Κώστα Σημίτη. Πολύ περισσότερο όταν στις προσπάθειες εφαρμογής τους δοκιμάζεται εδώ και χρόνια η ικανότητα της πατρίδας μας να απαλλαγεί από βαρίδια και από παθογένειες δεκαετιών.

Δεν παύουν, ωστόσο, να αποτελούν και χρήσιμες πυξίδες και στο παρόν. Ένα κάλεσμα από κοινού συνειδητοποίησης και κινητοποίησης απέναντι σε ένα στοίχημα διαρκείας. Αυτό ακριβώς είναι και η μόνιμη αποστολή της πολιτικής: η συνεχής βελτίωση της ζωής των πολιτών, με θάρρος και με τόλμη.

Θα επαναλάβω, λοιπόν, τις επιτυχίες και όχι τις όποιες αστοχίες μιας πολιτικής πορείας που θα χρειαστεί καιρό και ψύχραιμη ματιά για να αποτιμηθεί πλήρως.

Τη δημοκρατική συνέπεια ενός επίλεκτου και ιδρυτικού στελέχους του χώρου του, που αγωνίστηκε με πάθος για να ανανεωθεί το κόμμα του.

Τις σοβαρές υποδομές που απέκτησε η χώρα κατά τη διάρκεια των δύο θητειών του ως Πρωθυπουργού. Και, όπως τόνισα και στην αρχή, τα δύο καθοριστικά βήματα που σηματοδότησαν την ευρωπαϊκή προοπτική τόσο της Ελλάδος όσο και της Κύπρου.

Ο Κώστας Σημίτης δεν είναι πια μαζί μας. Από τη γεμάτη εμπειρίες διαδρομή του, ας κρατήσουμε τα καλύτερα. Όχι απλά τις πολιτικές του θέσεις, ούτε ασφαλώς τις δεδομένες διαφωνίες μας, αλλά το γεγονός ότι δεν μπήκε ποτέ στον πειρασμό να «μεταλλαχθεί», να γίνει αρεστός, προχωρώντας σε ένα -είμαι σίγουρος- ξένο προς τον ίδιο μοντέλο συμπεριφοράς, διατηρώντας ταυτόχρονα την διακριτική απλότητα, για να επενδύσει αυτή τη ζωή του και μετά την απόσυρσή του από το δημόσιο προσκήνιο.

Με έναν τρόπο ίσως αθόρυβο, όμως πραγματικά ηχηρό στην ουσία του. Και είναι, θα έλεγα, ένα πολύτιμο παράσημο το οποίο κατέκτησε με τη στάση του, χωρίς ο ίδιος ποτέ να το διεκδικήσει ή να το διαφημίσει.

Μια εξαίρεση στον πολύβουο κόσμο των συνθημάτων, των θεαματικών κινήσεων, των υπερβολικών ρητορισμών, των ακραίων κομματικών αντιπαραθέσεων.

Και ένα παράδειγμα για το πώς ένας πολιτικός μπορεί να παραμένει υπεύθυνος και ενεργός πολίτης, έστω και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

Με απλά λόγια, επέλεξε έναν επίλογο με νόημα ώστε να είναι και γι’ αυτό άξιος τιμής και μνήμης.

Φωτο: ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

---