Φόβοι για κατάρρευση της κοινωνίας από την ανεξέλεγκτη παραβατικότητα των ανηλίκων, που έχει… χτυπήσει κόκκινο

–Προκαλεί η αδιαφορία των αρμοδίων, που φτάνει στα όρια της ανοχής

Όχι μόνο δεν δείχνει σημάδια συγκράτησης αλλά, αντίθετα, φαίνεται να οξύνεται ολοένα και περισσότερο και να γίνεται ανεξέλεγκτη η παραβατικότητα των ανηλίκων.

Μόνο το τριήμερο των Χριστουγέννων είχαμε δύο συμπλοκές συμμοριών 15χρονων και 17χρονων παιδιών, με τέσσερις σοβαρά τραυματισμένους από μαχαίρι να οδηγούνται στα νοσοκομεία, την επίθεση με μαχαίρι ενός ανηλίκου σε ενήλικες, που τους αιφνιδίασε και τους τραυμάτισε, την επίθεση, πάλι με μαχαίρι, ενός 14χρονου στον πατέρα φίλης του και πολλές άλλες συμπλοκές που δεν πήραν έκταση γιατί δεν υπήρξαν τραυματισμοί.

Μέχρι τώρα είχαμε συμπλοκές μαθητών με ξύλα, μικροαντικείμενα και γροθιές. Πλέον έχουν αναβαθμιστεί τα όπλα και έχουν γίνει μαχαίρια. Και έτσι όπως πάμε, αύριο θα γίνουν… Καλάσνικοφ και θα έχουμε κανονικό πόλεμο στις γειτονιές μας, στους δρόμους μας. Όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, είναι κάτι που θα το ζήσουμε σίγουρα στο μέλλον αν δεν σοβαρευτούμε, αν δεν ληφθούν σκληρά μέτρα ώστε να σταματήσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα τα σημερινά παρατράγουδα, που αύριο θα είναι επαναλαμβανόμενες τραγωδίες. Πολλοί επιστήμονες έχουν κρούσει από καιρό τον κώδωνα του κινδύνου, επισημαίνοντας ότι η κατάσταση θα επιδεινώνεται με γεωμετρική πρόοδο. Οι επισημάνσεις τους επαληθεύτηκαν κατά τρόπο τραγικό αλλά και πάλι η υπόθεση αντιμετωπίζεται ως… είδηση και όχι ως φαινόμενο που πρέπει να αποτραπεί.

Όλοι, πολίτες, γονείς, εκπαιδευτικοί, φορείς, υπουργοί, κυβερνήτες κ.λπ., παρακολουθούν ως απλοί θεατές τα γεγονότα και τα αντιμετωπίζουν ως κάτι το αναπόφευκτο, το φυσιολογικό, το επερχόμενο ως εξελικτική διαδικασία της κοινωνίας, ως κάτι που δεν τιθασεύεται, δεν περιορίζεται, δεν μαζεύεται. Ουσιαστικά, δείχνουν να σηκώνουν τα χέρια ψηλά, να δηλώνουν αδυναμία να κάνουν κάτι για να προλάβουν τα χειρότερα. Τρέχουν πίσω από τους νεαρούς παρ’ ολίγον δολοφόνους και το μόνο που κάνουν είναι να επιβάλλουν ποινές. Το κακό, όμως, γιγαντώνεται, διαχέεται, δυναμώνει. Αν δεν ληφθούν μέτρα τώρα, όσο είναι ακόμα καιρός για να ανασχεθεί το κύμα του κακού, να ελεγχθεί η εξέλιξη του τρομακτικού φαινομένου, δεν θέλουμε να ξέρουμε τι θα ακολουθήσει, τι θα δούμε στο εγγύς μέλλον.
Ενώ όλοι γνωρίζουν ότι οδηγούμαστε στην καταστροφή, δεν παίρνουν κανένα μέτρο, δεν κάνουν καμία παρέμβαση, μόνο περιορίζονται σε ευχολόγια και διαπιστώσεις…

Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Ειδικοί επισημαίνουν ότι οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε μια μελλοντική ζούγκλα, σε μια κοινωνία στην οποία θα επικρατεί ο χειρότερος, ο πιο καλά οπλισμένος, ο πιο κτηνώδης δολοφόνος, ο πιο αδίστακτος κακοποιός. Όταν από παιδιά δεν λογαριάζουν τον διπλανό τους, όταν στον άνθρωπο δεν βλέπουν έναν όμοιο, έναν συνεργάτη, έναν εν δυνάμει φίλο, αλλά έναν αδίστακτο εχθρό και θεωρούν καθήκον και υποχρέωσή τους να τον εξοντώσουν, δεν μπορούμε να περιμένουμε παρά εκατόμβες θυμάτων όταν τα σημερινά παιδιά μεγαλώσουν και ηγηθούν της κοινωνίας.

Τα παιδιά που χθες μας έλεγαν τα κάλαντα, χαμογελαστά και αθώα, σήμερα έχουν παραβατική συμπεριφορά και αύριο θα είναι δολοφόνοι. Πριν φτάσουμε στο τρίτο και χειρότερο στάδιο, πρέπει να κάνουμε κάτι. Να απαιτήσουμε να ληφθούν μέτρα για να χτυπηθεί στη ρίζα του το κακό. Δεν υπάρχουν περιθώρια, αντοχές και ανοχές. Αν θέλουμε να υπάρχουμε ως κράτος, ως έθνος, ως κοινωνία και τα επόμενα χρόνια, πρέπει αμέσως, τώρα, να πάρουμε μέτρα.

Σε διαφορετική περίπτωση, δεν θα έχουμε αύριο. Ούτε ως κοινωνία ούτε ως εθνική ή κρατική οντότητα. Όταν γίνει το κακό, δεν διορθώνεται, δεν υπάρχει τρόπος καταστολής. Μόνο να το προλάβουμε μπορούμε. Είναι η μόνη λύση. Μονόδρομος. Αλλά πρέπει να βιαστούμε, ο χρόνος εξαντλείται… Χανόμαστε!

ΤΟ ΠΑΡΟΝ