Θα μας… κόψουν και τα κάλαντα

Δεν γνωρίζω αν το ακούσατε ή αν έτυχε να συζητηθεί στο περιβάλλον σας, αλλά φέτος πολλοί γονείς δηλώνουν ότι δεν θα αφήσουν τα παιδιά τους να πουν τα κάλαντα, για να μην κινδυνεύσουν από λιλιπούτειους ληστές, φοβούμενοι ότι θα τους… χυμήξουν, αφού θα ξέρουν ότι έχουν κάποια χρήματα πάνω τους.

Από τη στιγμή που οι διάφορες συμμορίες στα σχολεία χτυπάνε τα παιδιά και τα τραυματίζουν χωρίς λόγο, τώρα που θα έχουν και… κίνητρο, καθώς τα παιδιά θα έχουν και κάποια ευρουλάκια μαζί τους, θα τα τσακίζουν για να τους τα πάρουν. Δικαιολογημένος ο φόβος των γονιών. Κάποτε τα κάλαντα ήταν γιορτή, έθιμο, ευκαιρία για να βγάλουν ένα χαρτζιλίκι οι πιτσιρικάδες, ήταν ευλογία.

Τώρα, δυστυχώς, έγιναν κατάρα. Γιατί δημιουργούν εντάσεις, οι γονείς δεν αφήνουν τα παιδιά να… τα πούνε, τα παιδιά αντιδρούν, φωνάζουν, κλαίνε. Όλα χαλάνε, όλα ψευτίζουν στην άχαρη εποχή που ζούμε, στην τραγική κοινωνία που διαμορφώσαμε. Και βλέπουμε το έθιμο να γίνεται… επιχείρηση, οργανωμένες μπάντες να γυρνάνε στις γειτονιές και να τραγουδάνε κάλαντα μετά μουσικής.

Σε λίγο θα έχουμε και επαγγελματίες του είδους, που θα συνοδεύονται και από σεκιούριτι. Η απληστία, ο υπερκαταναλωτισμός, η κακία, που κυριαρχούν στη σύγχρονη κοινωνία, καταργούν με τον τρόπο τους το πιο αγνό, το πιο συναισθηματικό, το πιο ανθρώπινο έθιμο των ημερών. Μας κόβουν τα κάλαντα, θάβουν τις αναμνήσεις μας, τινάζουν στον αέρα τις παραδόσεις. Κάθε πέρυσι και καλύτερα, κάθε φέτος και χειρότερα. Χάνεται η παράδοση, η αγνότητα, η αθωότητα.

Τα πέτρινα χρόνια είναι εδώ, ό,τι καλό μας απέμεινε θάφτηκε κάτω από τις πέτρες. Στις κοτρόνες που οικοδομήσαμε το σήμερα και από τις οποίες δεν μπορούμε να απαλλαγούμε με τίποτα. Και εξακολουθούν να μας πιέζουν ασφυκτικά, κάθε χρόνο και περισσότερο.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ