Πού θα γεννηθεί φέτος ο Χριστός;
Σε λίγες ημέρες θα σημάνουν Χριστούγεννα… Μια νέα κοπέλα, με τον σύντροφό της, θα ψάχνει να βρει ένα απάγκιο μέρος για να φέρει στον κόσμο το παιδί της. Δεν έχει, βλέπετε, λεφτά για να πάει σε ένα μεγάλο μαιευτήριο, σε κάποιο νοσοκομείο.
Ένα καλυβάκι ψάχνει για να φέρει στον κόσμο το παιδί της με ασφάλεια. Πού θα βρει, όμως, ένα τέτοιο μέρος η Μητέρα, όπου θα έχει ασφάλεια, δεν θα κινδυνεύει, δεν θα φοβάται ότι μπορεί να την κυνηγήσουν επειδή είναι ξένη, ότι μπορεί να επιχειρήσουν να κάνουν κακό στο Βρέφος της;
Στη Μέση Ανατολή, ίσως; Μόνο κάποιος τρελός θα συνιστούσε κάτι τέτοιο. Με έναν πόλεμο σε εξέλιξη, με συνεχείς βομβαρδισμούς, με πυραύλους, πώς να αισθανθεί ασφάλεια μια ετοιμόγεννη; Να πάμε δίπλα, στην Αφρική; Αρρώστιες, λειψυδρία, εμφύλιοι… Δύσκολα κι εδώ τα πράγματα. Να πάμε στην Ασία; Άλλες τραγωδίες εκεί. Ιράκ, Ιράν, Πακιστάν, Ινδία, αφιλόξενοι τόποι για ένα νεογέννητο. Στην Ευρώπη και στην Αμερική είναι σχεδόν αδύνατον να βρεθεί κάποια προσβάσιμη καλύβα που να είναι και ασφαλής, οπότε σ’ αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει τόπος κατάλληλος για να γεννηθεί ένα παιδί. Ένα απλό παιδί, κυνηγημένο, προσφυγάκι, που δεν μπορεί η μητέρα του να πάει σε ένα μαιευτήριο, σε κάποιο ίδρυμα, σε κάποια δομή.
Τι καταφέραμε όλα αυτά τα χρόνια, από τη γέννηση του Χριστού μέχρι σήμερα; Να μη βρίσκει μια γωνιά, μια καλύβα, μια φάτνη για να γεννηθεί. Οι πόλεμοι, οι διωγμοί, ο ατομισμός, η φιλαυτία, η έλλειψη ανθρωπιάς, η αδικία, όλα τα συστατικά της σημερινής κοινωνίας καθιστούν αδύνατη την παρουσία του Χριστού στη Γη, στον κόσμο μας. Αφού, λοιπόν, δεν υπάρχει φάτνη, αφού δεν έχουμε στάβλους, γιατί τα ζώα δεν τα χρειαζόμαστε αφού έχουμε αποκτηνωθεί οι ίδιοι, πού θα γεννηθεί φέτος ο Χριστός; Μήπως δεν πρέπει να γεννηθεί καθόλου, να μην έχουμε και ενοχές επειδή δεν τον ακούμε; Είναι κι αυτό μια άποψη… Αλλά δεν εξαρτάται από εμάς. Εκείνος επιλέγει πού θα πάει. Σε ποιον κόσμο θα ξαναγεννηθεί. Για ποιον κόσμο θα ξαναϋποφέρει. Ποιοι θα είναι εκείνοι που θα τον ξανασταυρώσουν. Για ποιους θα αναστηθεί στο τέλος για να τους λυτρώσει…
Γιατί να επιλέγει, άραγε, ο Χριστός κάθε χρόνο να γεννιέται σε έναν κόσμο που δεν έχει μια φάτνη, μια αγκαλιά για να τον ζεστάνει τις πρώτες ώρες της ανθρώπινης ζωής του; Σε έναν κόσμο που δεν τον θέλει, που τον βρίζει, τον λοιδορεί, τον ταπεινώνει; Πόσο μπορεί να αγαπά αυτόν τον κόσμο ώστε εδώ και χιλιάδες χρόνια να τον ανέχεται και να έρχεται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες για να τον σώσει; Και τι ζητάει από εμάς ως ανταπόδοση αυτής της άπειρης αγάπης;
Μια ταπεινή φάτνη, έναν στάβλο, μια ζεστή αγκαλιά. Ούτε αυτά υπάρχουν, όμως. Οι στάβλοι και οι φάτνες καταργήθηκαν, οι αγκαλιές πάγωσαν, στον σημερινό κόσμο δεν μπορεί να γεννηθεί ο Χριστός. Εκείνος, όμως, έρχεται. Παρ’ όλα αυτά, έρχεται. Δεν μας εγκαταλείπει. Δεν μπορεί να αφήσει το κόσμημα της Δημιουργίας Του να καταστραφεί.
Δεν γίνεται. Γιατί είναι ο Θεός της αγάπης, και μόνο με αγάπη απαντά στο μίσος, στον αυτοχειριασμό, στην ελαφρότητα των ανθρώπων. Και έρχεται κάθε χρόνο για να τον σταυρώσουμε και να μας δείξει τον δρόμο της σωτηρίας. Πόσες χιλιάδες χρόνια θα χρειαστούν μέχρι να τον μάθουμε αυτόν τον δρόμο δεν γνωρίζουμε. Εκείνος, πάντως, θα υποφέρει από εμάς για να μας τον μάθει.
Για να έρχεται, όμως, χρειάζεται μια φάτνη. Και επειδή, όπως είπαμε, φάτνες πλέον δεν υπάρχουν, ας κάνουμε την καρδιά μας φάτνη και ας υποδεχτούμε εμείς τα φετινά Χριστούγεννα τον Χριστό. Ας τον κρατήσουμε μέσα μας, ας τον ζεστάνουμε, να νιώσει ότι έχει κάπου να σταθεί, ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, ότι δεν μας μάγεψαν οι σύγχρονες Κίρκες σαν τους συντρόφους του Οδυσσέα…
Κι όταν η καρδιά μας γίνει φάτνη, θα έρθουν η Παναγία και ο Ιωσήφ, οι βοσκοί και οι μάγοι, οι άγγελοι που θα ψέλνουν το «Ωσαννά» και θα κάνουν πραγματικότητα, επιτέλους, το «Επί Γης Ειρήνη».
Καλά Χριστούγεννα, ειρηνικά, ανθρώπινα, ευτυχισμένα!
ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Φωτό: pixabay