Μονόδρομος η ναυπηγοεπισκευή για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας

Είναι αδιανόητο να κινείται η βαριά βιομηχανία της Τουρκίας από τους έλληνες πλοιοκτήτες και η Ελλάδα μας να ζητιανεύει για επενδύσεις

Γράφει ο
Νίκος Παρασκευάς

Υπάρχει στον κόσμο ένα κράτος το οποίο… παράγει πλοιοκτήτες και εφοπλιστές, που έχουν τη δυνατότητα να κινήσουν γη και ουρανό με την τεράστια δύναμη που απέκτησαν και με τα λεφτά τους.

Αν αυτό το έλεγες σε κάποιον άσχετο, κάποιον που δεν γνωρίζει τίποτα, που δεν ζει σε αυτόν τον κόσμο, θα πίστευε, και δικαιολογημένα, ότι αυτό το κράτος θα έπρεπε να είναι πιο πλούσιο από τα Εμιράτα, πιο χλιδάτο από το Μονακό, πιο διεισδυτικό από το Βατικανό.

Αν μάθαινε ότι σε αυτό το κράτος οι εργαζόμενοι έχουν το χαμηλότερο εισόδημα από τις χώρες του ΟΟΣΑ, το δεύτερο χειρότερο σε όλη την Ευρώπη, και ότι η χώρα δεν… ξέρει σε ποιους χρωστάει, θα νόμιζε ότι του κάνεις πλάκα.

Δυστυχώς, αυτή είναι η πραγματικότητα. Έχουμε έναν τεράστιο πλούτο, μια τεράστια δύναμη, μια απίστευτη προστιθέμενη αξία και την αφήνουμε ανεκμετάλλευτη, ή, ακόμα χειρότερα, την παραχωρούμε στους εχθρούς μας.
Διαχρονικά, το κράτος έχει κάνει ένα τραγικό λάθος στο κεφάλαιο «Ναυτιλία». Ενώ από νωρίς, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, καταλάβαμε τη σημασία της ναυπηγοεπισκευής και αρχίσαμε να στήνουμε ναυπηγεία σε Ελευσίνα, Σκαραμαγκά, Χαλκίδα και Σύρο, στη συνέχεια, όταν εκείνοι που τα ίδρυσαν και τα λειτουργούσαν «έφυγαν» ή τα πήρε το κράτος, οδηγήθηκαν στην απαξίωση και την κατάρρευση.

Κλείνοντας ή υπολειτουργώ­ντας οι εγχώριες βάσεις και τα εγχώρια ναυπηγεία, άνοιξαν α­ντίστοιχες απέναντι, στην Τουρκία. Έτσι, σήμερα, η γειτονική μας χώρα έχει γίνει μεγάλη δύναμη στις επισκευές και στις ναυπηγήσεις και εμείς δεν έ­χουμε μαντίλι να κλάψουμε.

Ψάχνουμε για επενδύσεις εδώ κι εκεί, ψάχνουμε χρόνια για… πετρέλαιο, ενώ τη λύση την έ­χουμε μπροστά μας και δεν τη βλέπουμε. Η λύση είναι η ναυπηγοεπισκευή, η κατασκευή, η συ­ντήρηση, η επιδιόρθωση, η ανακαίνιση, η παρέμβαση, η τροποποίηση σε σκαρί ή σε μηχανές στα πλοία. Είναι η μόνη δουλειά, η μόνη εργολαβία, για να το πούμε πιο απλά, που φέρνει καθαρό χρήμα στη χώρα. Η μόνη εργασία που έχει μεγάλη προστιθέμενη αξία, γιατί δίνει δουλειά σε πολλές ειδικότητες και το χρήμα που αποδίδει μπαίνει για πρώτη φορά στη χώρα, ρίχνεται για πρώτη φορά στην αγορά, δεν υπάρχει στην Ελλάδα για να αλλάξει χέρια, να ανακυκλωθεί, δεν είναι κάτι που το έχει η χώρα, είναι κάτι που έρχεται στη χώρα ως πρωτογενής εισροή, ως μάννα εξ ουρανού σε μια κοινωνία που διψάει για φρέσκο χρήμα, για κανονικές δουλειές, για παραγωγικές μονάδες.

Πρέπει να κατανοήσουν οι αρμόδιοι πως μόνο από την παροχή υπηρεσιών, τον ήλιο και τη θάλασσα, δεν μπορεί να επιβιώσει μια χώρα. Αν δεν υπάρχει παραγωγή, κατασκευή, μεταποίηση, αν δεν υπάρχουν δουλειές που μπορούν να φέρουν πρωτογενείς πηγές χρήματος, καμία οικονομία δεν είναι δυνατόν να προχωρήσει και να αναπτυχθεί.

Απ’ όλα αυτά, ο κυριότερος τομέας που μπορεί να αποτελέσει ατμομηχανή της οικονομικής ανάπτυξης, ειδικά στη χώρα μας, είναι η ναυπηγοεπισκευή. Ο τομέας που παραμελήθηκε, που απαξιώθηκε, που πήγε να αφανιστεί στα τέλη της δεκαετίας του ’90 από λάθος επιλογές των τότε κυβερνήσεων αλλά και λάθος εκτιμήσεις των δραστηριοποιούμενων στον χώρο.

Όταν λέμε ότι η ναυπηγοεπισκευή ειδικά στη χώρα μας μπορεί να γίνει ηγέτιδα δύναμη της οικονομίας, κυριολεκτούμε. Και αυτό διότι έχουμε την πελατεία, έχουμε τους πλοιοκτήτες, έχουμε τη δουλειά που θα πάει στα ναυπηγεία και τα καρνάγια, έχουμε, δηλαδή, τον κινητήριο μοχλό, την κινητήρια δύναμη όλης της ναυπηγοεπισκευής. Το λάθος, το ολέθριο σφάλμα είναι ότι τη δύναμη αυτή την αφήσαμε να πάει στην Τουρκία, την εκχωρήσαμε στους γείτονες δωρεάν και τώρα τη χρησιμοποιούν εναντίον μας.

Πώς τα καταφέραμε, το γνωρίζουμε. Αφού το γνωρίζουμε, λοιπόν, ας κάνουμε το αντίθετο, για να το αντιστρέψουμε. Απλά πράγματα.

Κατ’ αρχάς, ας ξεκινήσουμε από το προσωπικό. Έχουμε ειδικευμένο εργατικό δυναμικό; Γιατί από τεχνίτες έχουμε τους καλύτερους, τους πιο ειδικευμένους, που μπορούν να κάνουν τα πάντα που θα χρειαστεί ένα πλοίο. Ω­στόσο, ο μάστορας μόνος του δεν μπορεί ολοκληρώσει το έργο. Χρειάζεται ανθρώπους που να ξέρουν τι θα τους πει, να καταλάβουν τι πρέπει να κάνουν.

Ευτυχώς, ο ΣΕΝΑΒΙ, σε συνεργασία με το υπουργείο Παιδείας, έχει ιδρύσει σχολές που βγάζουν τέτοιο προσωπικό. Οπότε, προσωπικό θα βρεθεί.

Υποδομές υπάρχουν; Τα ναυπηγεία λειτούργησαν, αλλά με μηχανήματα, και ειδικά δεξαμενές, απαρχαιωμένα. Και, βέβαια, λίγα. Όταν η Τουρκία έχει 70 δεξαμενές ετοιμοπόλεμες, εμείς δεν έχουμε ούτε δέκα. Και όμως όλες δουλεύουν, όλες είναι γεμάτες, δείγμα του ότι η δουλειά επιστρέφει στη χώρα μας, αλλά δεν μπορούμε να την εξυπηρετήσουμε και τη διώχνουμε.

Εδώ χρειάζεται η παρέμβαση του κράτους. Η Πολιτεία οφείλει να διευκολύνει με δάνεια ή με κοινοτικά προγράμματα την ανανέωση των δεξαμενών και να κάνει ένα πρόγραμμα για τη δημιουργία νέων ναυπηγοεπισκευαστικών βάσεων σε όλα τα μεγάλα λιμάνια.

Δεν νοείται να μην έχει δύο δεξαμενές το Ιόνιο, να μην έχει άλλες δύο το Νότιο Αιγαίο, να μην έχει τρεις η Κρήτη, να μην έχει άλλες δύο η Θεσσαλονίκη και ο Βόλος. Είναι σίγουρο πως, όταν γίνει κάτι τέτοιο, οι συνήθεις διαμαρτυρόμενοι θα ξεσηκώσουν αντιδράσεις, θα επιχειρήσουν να… αποτρέψουν κάθε προσπάθεια, όμως, δίπλα σε μεγάλα λιμάνια υπάρχουν χώροι που μπορούν να γίνονται ναυπηγοεπισκευαστικές εργασίες. Μπορούν να γίνουν μελέτες, να ληφθούν μέτρα για να αποτραπεί η επιβάρυνση του περιβάλλοντος.

Αλλά ας μην είμαστε αφελείς. Όταν σε όλα τα παράλια του Αιγαίου οι Τούρκοι έχουν στήσει ναυπηγοεπισκευαστικές βάσεις, η όποια ρύπανση έχει γίνει, η όποια επιβάρυνση του περιβάλλοντος έχει ολοκληρωθεί, οπότε οι δικές μας βάσεις, που ενδεχομένως θα γίνουν σε τρία η τέσσερα σημεία, δεν θα προσθέσουν τίποτα περισσότερο, δεν θα επιδεινώσουν το πρόβλημα. Αντίθετα, αν δεν το κάνουμε, θα έχουμε χάσει τη μεγάλη ευκαιρία να αποκτήσουμε ως χώρα μια οικονομία ασυναγώνιστη. Γιατί οι όποιες αντιδράσεις θα αποσκοπούν ακριβώς στο να μην πετύχουμε αυτόν τον μεγάλο αλλά απόλυτα εφικτό στόχο. Για να μη σηκώσουμε ποτέ κεφάλι. Για να ζούμε πάντα υπό τη δαμόκλειο σπάθη των Μνημονίων και των δανείων.

Η ιστορική ευκαιρία, η μεγάλη πρόκληση για όλους είναι τώρα. Στο χέρι της κυβέρνησης είναι σε πρώτη φάση να την αρπάξει από τα μαλλιά και να ανταποκριθεί θετικά. Να αποφασίσει να δώσει άδειες ναυπηγοεπισκευής σε όλα τα μεγάλα λιμάνια, σε όσους χώρους προσφέρονται ή παρουσιάζουν ενδιαφέρον και έχουν γίνει ή θα γίνουν οι σχετικές κρούσεις από επενδυτές.

Κατόπιν, να δώσει κίνητρα για να φέρνουν οι έλληνες πλοιοκτήτες τα πλοία τους εδώ για όλες τις εργασίες που χρειάζονται.

Στο τέλος, στην επόμενη φάση, η ευθύνη είναι σε μας, στους πολίτες, που θα πρέπει να στηρίξουμε αυτές τις προσπάθειες, εφόσον φυσικά είναι νόμιμες και δεν επηρεάζουν την καθημερινότητα και τη ζωή μας, γιατί, αν πετύχει, δεν θα είναι μόνο το κράτος κερδισμένο αλλά κι εμείς. Γιατί όταν μια κοινωνία είναι αυτάρκης, πλούσια, δεν μπορεί να απαρτίζεται από φτωχά μέλη. Απλά πράγματα…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ