Ευρ. Στυλιανίδης στο “Π”: Με το βλέμμα της Ελλάδας στις επόμενες γενιές…

Του
Δρος ΕΥΡΙΠΙΔΗ ΣΤ. ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗ
Βουλευτή ΝΔ Ροδόπης, πρώην Υπουργού,
Αναπληρωτή Καθηγητή Νομικής
στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου

Οι διεθνείς διαφορές μπορούν να επιλυθούν με τρεις τρόπους, όπως έλεγε κάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, με πόλεμο, με διάλογο ή με επιδιαιτησία.

Τον πόλεμο στη σημερινή συγκυρία τον απεύχονται όλοι, διότι όποιος χάσει θα πάει 100 χρόνια πίσω και όποιος κερδίσει 70 χρόνια πίσω. Σε κάθε περίπτωση, ζημιώνονται και οι δύο πλευρές.
Ο διάλογος προϋποθέτει σύγχρονα, καλοπροαίρετα κράτη, που σέβονται την Αρχή της Καλής Γειτονίας και, φυσικά, το Διεθνές Δίκαιο. Δηλαδή, διάλογος ανάμεσα σε Βέλγιο και Γαλλία ή Λουξεμβούργο είναι ρεαλιστικός, όχι όμως και μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Οι λόγοι είναι πολλοί. Ενδεικτικά, αναφέρω:

• Η άρνηση της Τουρκίας να υπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας.
• Η αναθεωρητική της διάθεση ως προς τη Συνθήκη της Λωζάννης.
• Το casus belli (απειλή πολέμου) αν η Ελλάδα ασκήσει την κυριαρχία της στην αιγιαλίτιδα ζώνη.
• Η αυθαίρετη, μονομερής και παράνομη συνεχής διεύρυνση της ατζέντας των διμερών διαφορών, π.χ. τουρκολιβυκό μνημόνιο.
• Η διάθεση διμεροποίησης των διαφορών, ώστε να απουσιάζει η εγγύηση των διεθνών οργανισμών.
• Το χειρότερο θα είναι η σοβαρή πιθανότητα αδιεξόδου, εφόσον ο διάλογος διεξάγεται σε επίπεδο κορυφής, να οδηγήσει σε πισωγύρισμα, με μεγάλες πιθανότητες ραγδαίας όξυνσης.

Ο τρίτος τρόπος είναι ο συντεταγμένος διάλογος και στο βάθος η επιδιαιτησία. Τα συγκριτικά πλεονεκτήματα είναι πολλά:
• Ενεργοποιούνται παράλληλα τρεις πυλώνες: Τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης, που αποδεδειγμένα εκτονώνουν εντάσεις. Οι διερευνητικές εντολές σε ανώτατο τεχνοκρατικό επίπεδο, που εντοπίζουν τα σημεία συνεννόησης ή διαφωνίας. Οι χαμηλές – θετικές πολιτικές, π.χ. οικονομική, τουριστική, ενεργειακή κ.λπ. συνεργασία, που δημιουργούν θετικό κλίμα και παράλληλες γέφυρες, οι οποίες βοηθούν στη δημιουργία κοινότητας συμφερόντων.
• Όταν και αν ωριμάσουν οι συνθήκες, απαιτείται η υπογραφή Συνυποσχετικού, το οποίο προσδιορίζει με ακρίβεια την ατζέντα, δηλαδή για την Ελλάδα τη μία και μόνη διαφορά της οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ, καθώς και τους κανόνες, που δεν μπορεί να είναι άλλοι από το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας.
• Η εμπλοκή των Κοινοβουλίων, που πρέπει να επικυρώσουν το Συνυποσχετικό, νομιμοποιώντας δημοκρατικά τη διαπραγμάτευση, η οποία στο επόμενο στάδιο διεξάγεται απευθείας μεταξύ των δύο κυβερνήσεων κι αν δεν οδηγήσει πουθενά παραπέμπεται στο Δικαστήριο της Χάγης, νομιμοποιεί δημοκρατικά τις αποφάσεις. Κανείς δεν μπορεί να είναι απόλυτα ικανοποιημένος από μια απόφαση. Ωστόσο, η διαδικασία είναι η πιο ασφαλής και η νομολογία είναι υπέρ της Ελλάδας.
• Το πλεονέκτημα της επιδιαιτησίας είναι η διαδικασία διότι, πρώτον, δεν επιτρέπει επικίνδυνα πισωγυρίσματα. Απλώς η διαδικασία σταματάει εκεί που βρίσκεται και συνεχίζεται όταν συντρέξουν ξανά οι κατάλληλες προϋποθέσεις. Δεύτερον, διεθνοποιεί και δεν διμεροποιεί τις διαφορές, κάτι που ενισχύει τον ρόλο των διεθνών συμμαχιών, στις οποίες η Ελλάδα έχει επενδύσει με συνέπεια.

Αυτό που σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να λησμονούμε από την Ιστορία μας είναι ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ:
1. Κανείς δεν θα έλθει να μας σώσει. Η πατρίδα μας είναι αποκλειστικά δική μας υπόθεση.
2. Η αποτρεπτική μας δύναμη, η οικονομική μας ισχύς και οι διεθνείς συμμαχίες μας δυναμώνουν τη διαπραγματευτική μας θέση.
3. Η εθνική ενότητα και η επιμονή μας σε έναν εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό είναι προϋποθέσεις για την επιτυχία.
4. Η διεκδίκηση των εθνικών μας δικαίων δεν μπορεί να είναι βιαστική διευθέτηση διεθνών ή διμερών διαφορών. Μπορεί να διαρκεί, αλλά επιτυγχάνεται μόνο με το βλέμμα σταθερά στραμμένο ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ αλλά στις ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΓΕΝΙΕΣ.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ