Δύσκολες ώρες για τη ναυπηγοεπισκευαστική βάση στο Πέραμα

ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΕΠΙΣΚΕΥΕΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 75 ΕΛΛΗΝΟΚΤΗΤΑ ΠΛΟΙΑ

–Μειωμένη η κίνηση, παρά την επαναλειτουργία όλων των ναυπηγείων

Γράφει ο
Νίκος Παρασκευάς

Μετά από μια περίοδο ανάκαμψης, η ναυπηγοεπισκευαστική βάση του Περάματος… ψαρεύει πάλι σε ρηχά νερά, καθώς οι εργασίες έχουν μειωθεί και οι έλληνες πλοιοκτήτες προτιμούν τις τουρκικές βάσεις για να επισκευάζουν τα πλοία τους. Επίσης, οι ακτοπλοϊκές εταιρείες, όπως η ATTICA, φέτος έκαναν συμφωνία με τα Ναυπηγεία Ελευσίνας και εγκατέλειψαν το Πέραμα.

Αυτό, βέβαια, δεν είναι κατ’ ανάγκην αρνητικό, αφού η δουλειά μένει σε ελληνικά χέρια. Το κακό είναι ότι τα ελληνόκτητα πλοία προτιμούν την Τουρκία, τη στιγμή που οι τιμές πλέον δεν είναι τόσο διαφορετικές, ενώ η υπεροχή των ελληνικών ναυπηγοεπισκευαστικών εργασιών είναι αναμφισβήτητη.

Δηλαδή, το επιπλέον κόστος που έχει μια επισκευή στο Πέραμα ή σε ένα οποιοδήποτε ελληνικό ναυπηγείο, σε σχέση με ένα τουρκικό, α­ντισταθμίζεται από την ποιότητα των εργασιών και την τεχνογνωσία του εγχώριου εργατικού δυναμικού που δεν έχει καμία σχέση με το αντίστοιχο τουρκικό.

Για να δώσουμε μια τάξη μεγέθους, να πούμε ότι αυτήν τη στιγμή στην Τουρκία βρίσκονται για επισκευές πάνω από 75 ελληνόκτητα πλοία, τη στιγμή που εκείνα που βρίσκονται σε ελληνικά ναυπηγεία ή βάσεις μετριούνται στα δάχτυλα.

Σήμερα, η Ελλάδα έχει την τεχνογνωσία και τις επισκευαστικές μονάδες και βάσεις για να κάνει τα πάντα, από επισκευές μέχρι ναυπηγήσεις. Λειτουργούν τέσσερις πλήρεις ναυπηγικές μονάδες, σε Ελευσίνα, Σκαραμαγκά, Χαλκίδα και Σύρο, με δεξαμενές που μπορούν να φιλοξενήσουν πλοία οποιουδήποτε μεγέθους και να κάνουν οποιαδήποτε εργασία, ενώ υπάρχει και η βάση στο Πέραμα, με τη δική της ιστορία και παράδοση στις επισκευές και στις ναυπηγήσεις μικρότερων σκαφών.

Όμως, όλη αυτήν την υποδομή, όλο αυτόν τον πλούτο, που θα έδινε προστιθέμενη αξία στην ελληνική ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, οι κυβερνήσεις των τελευταίων 50 χρόνων έκαναν τα πάντα για να τον απαξιώσουν. Έτσι, πριν από 50 χρόνια, επί Νιάρχου και Ανδρεάδη, τα Ναυπηγεία Ελευσίνας είχαν τρεις δεξαμενές, του Σκαραμαγκά είχαν πέντε και της Σύρου δύο. Σήμερα, ο Σκαραμαγκάς έχει δύο, η Ελευσίνα ουσιαστικά δύο, γιατί η τρίτη παρουσιάζει συνεχώς προβλήματα λόγω παλαιότητας, και η Σύρος τις δύο που είχε, με την επιβάρυνση βέβαια των 50 χρόνων. Αυτό, δυστυχώς, ισχύει για όλα τα ναυπηγεία, αφού καμία από τις δεξαμενές τους δεν έχει αντικατασταθεί, ενώ όλοι όσοι κατά καιρούς τα διαχειρίστηκαν, από τράπεζες μέχρι Γερμανούς και Άγγλους, δεν έβαλαν ούτε μία βίδα επιπλέον για να τα εκσυγχρονίσουν και να τα αναδείξουν.

Για να λειτουργήσει και πάλι σε αναπτυξιακά πρότυπα η ελληνική ναυπηγική βιομηχανία και η ναυπηγοεπισκευαστική βάση και να αξιοποιηθεί το κεφάλαιο που ήδη δημιουργεί η είσοδος νέων, φερέλπιδων παικτών στον χώρο, όπως ο Ξενοκώστας και ο Προκοπίου, πρέπει να βάλει πλάτη και η κυβέρνηση, η οποία μέχρι σήμερα βάζει… με τον τρόπο της τρικλοποδιές στις εγχώριες επιχειρήσεις που θέλουν να ναυπηγήσουν πλοία στην Ελλάδα. Για παράδειγμα, τα ελαφρά πλοία του Λιμενικού ή του Πολεμικού Ναυτικού θα μπορούσαν να κατασκευαστούν στη χώρα μας από ελληνικές εταιρείες, όμως οι εγχώριες εταιρείες αποκλείονται από τους διαγωνισμούς για τυπικούς λόγους ή επειδή υπάρχουν όροι τους οποίους δεν μπορούν να καλύψουν, με αποτέλεσμα να παίρνουν τις δουλειές οι ξένοι.

Αν οι ελληνικές εταιρείες διευκολύνονταν στο να πάρουν μέρος των ναυπηγήσεων τέτοιων πλοίων, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Όμως, για κάποιους λόγους που δεν γνωρίζουμε, φαίνεται ότι αυτά τα προγράμματα πρέπει να τα παίρνουν ξένοι. Ίσως να ασκεί και πολιτική η εκάστοτε κυβέρνηση με τις ναυπηγήσεις αυτές, το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο.

Επιπλέον, αν υπήρχε κάποια πριμοδότηση στα πλοία που ναυπηγούνται στη χώρα μας, δηλαδή, αν έμπαιναν σε ακτοπλοϊκές γραμμές κατά προτεραιότητα και αν είχαν τον πρώτο λόγο στις επιδοτούμενες γραμμές, με την υποχρέωση βέβαια να κάνουν τις συντηρήσεις τους στη χώρα μας, θα μπορούσε να γίνει κάτι.Λύσεις υπάρχουν, αρκεί να υπάρχει η πολιτική βούληση. Που επιβάλλεται πια να υπάρξει, γιατί οι συγκυρίες είναι ευνοϊκές και είναι τώρα μοναδική ευκαιρία για να γίνει η ναυπηγική βιομηχανία, σε συνδυασμό με την ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, η ατμομηχανή της οικονομικής αναβάθμισης, της ανάκαμψης και της πολυπόθητης ανάπτυξης της χώρας μας.

Η ναυπηγοεπισκευή και τα ναυπηγεία κάνουν την προσπάθειά τους. Το μόνο που ζητούν για να τα καταφέρουν είναι η κυβερνητική στήριξη. Μία χείρα βοηθείας, μια ώθηση από το κράτος. Θα υπάρξει, άραγε, ή θα συνεχίσουν να πλουτίζουν οι Τούρκοι με τα δικά μας πλοία και θα κάνουν ναυπηγεία για να… χτίζουν αεροπλανοφόρα και φρεγάτες για να μας χτυπήσουν;

Οι έλληνες πλοιοκτήτες έχουν τα περισσότερα πλοία στον κόσμο. Μόνο στην Κίνα ναυπήγησαν από το 2000 μέχρι σήμερα 1.500 πλοία, αξίας άνω των 70 δισ. δολαρίων. Μόνο το 2023 οι Κινέζοι κατασκεύασαν για λογαριασμό ελλήνων πλοιοκτητών 162 πλοία, δηλαδή το 61% της παραγωγής των κινεζικών ναυπηγείων.

Με λίγα λόγια, οι Έλληνες κρατούν όρθια και πανίσχυρη την κινεζική ναυπηγική βιομηχανία και απογειώνουν με τις δουλειές που τους πάνε τις τουρκικές ναυπηγοεπισκευαστικές βάσεις. Την ίδια ώρα που οι αντίστοιχες ελληνικές δίνουν αγώνα επιβίωσης.

Αυτό δείχνει ότι η δουλειά υπάρχει. Τα κίνητρα λείπουν και η πολιτική βούληση για να πάρει μπρος και η ελληνική ναυπηγική βιομηχανία και οι βάσεις. Για να δούμε, θα βρεθούν;

ΤΟ ΠΑΡΟΝ