Μ. Κομνηνάκα στο “Π”: Στο προσκήνιο οι ανάγκες του λαού!
Της
ΜΑΡΙΑΣ ΚΟΜΝΗΝΑΚΑ
Βουλευτού ΚΚΕ Λέσβου
Είμαστε λίγες ημέρες πριν από τη γενική πανεργατική απεργία στις 20 Νοέμβρη, που μπορεί και πρέπει να έχει επιτυχία, για αυξήσεις στους μισθούς, δωρεάν και σύγχρονες υπηρεσίες Υγείας – Παιδείας και την απεμπλοκή της χώρας μας από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Όλα όσα, δηλαδή, καίνε και απασχολούν τους εργαζομένους και τους νέους της χώρας μας. Έχουν προηγηθεί πολλές και νικηφόρες απεργιακές και άλλες δυναμικές κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα σε σειρά κλάδων (διανομείς, υγειονομικοί, εκπαιδευτικοί κ.ά.), φέρνοντας στο προσκήνιο τις πραγματικές ανάγκες του λαού.
Αυτές οι υπαρκτές και σε εξέλιξη «διεργασίες» των εργαζομένων, μέσα από τα σωματεία τους, οι πρωτοβουλίες και η δράση τους στους χώρους δουλειάς δεν χαίρουν, βέβαια, της προβολής και του τηλεοπτικού χρόνου, όπως άλλες «διεργασίες», αυτές δηλαδή που πραγματοποιούνται εντός του αστικού πολιτικού συστήματος, π.χ. των όψιμα διαμαρτυρόμενων βουλευτών της ΝΔ, της συνεχιζόμενης κλοτσοπατινάδας στον ΣΥΡΙΖΑ και της επιχείρησης αναβάπτισης του «νέου ΠΑΣΟΚ», που ωστόσο είναι το γνωστό «παλιό ΠΑΣΟΚ». Μάλιστα, βγάζει μάτι η προσπάθεια της κυβέρνησης και των μηχανισμών της, ακόμα και του ίδιου του κ. Μητσοτάκη, να αναγορεύσουν σε βασικό δήθεν «αντίπαλό τους» το ΠΑΣΟΚ. Κάτι θα ξέρουν…
Οι πρόσφατες εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ από τη μια ξεσκέπασαν με ιλαροτραγικό τρόπο την παρακμή αυτού του χώρου, με τις καταγγελίες για νοθείες και αποκλεισμούς, τους προπηλακισμούς και τις αποχωρήσεις βουλευτών, και από την άλλη έχουν ως αποτέλεσμα την «ισοπαλία» με το ΠΑΣΟΚ στον αριθμό των βουλευτών, γεγονός που, σύμφωνα με αρκετά ΜΜΕ, έχει δημιουργήσει ένα τεντωμένο σκοινί σχετικά με το ποιο κόμμα θα φέρει τον τίτλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το πραγματικό ζήτημα, όμως, για τον λαό είναι για τι είδους αντιπολίτευση θα πρόκειται.
Ποιο από αυτά τα κόμματα θα μπορούσε, άραγε, ακόμα και τυπικά, από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να συγκρουστεί με την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη και της ΕΕ; Ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον ιδεολογικό, πολιτικό και οργανωτικό εκφυλισμό που τον χαρακτηρίζει, ή το ΠΑΣΟΚ, που μαζί με τη ΝΔ αποτελεί βασικό «εκδοροσφαγέα» των εργατικών δικαιωμάτων από το 2010 και μετά; Το οποίο ΠΑΣΟΚ ακόμα και σήμερα, ακόμα και όταν επιχειρεί να κερδίσει «αντιπολιτευτικές» εντυπώσεις, πατάει πάντα στον στερεοβάτη της ΕΕ, αποδεικνύοντας την αφοσίωσή του στο σύνολο των αντιλαϊκών της οδηγιών. Πρόσφατο παράδειγμα, η τροπολογία που κατέθεσε στη Βουλή για τον κατώτατο μισθό, η οποία επικαλείται την ίδια ακριβώς αντιλαϊκή ευρωπαϊκή οδηγία που είχε στηρίξει και στην Ευρωβουλή και η οποία βάζει ταφόπλακα στις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Αυτή την οδηγία, όμως, ενσωματώνει στο Ελληνικό Δίκαιο η ΝΔ με το απαράδεκτο νομοσχέδιο που φέρνει για τον κατώτατο μισθό!
Ποιος μπορεί, λοιπόν, να στριμώξει την κυβέρνηση;
Τα κόμματα της «βολικής» αντιπολίτευσης, που συμφωνούν στη στρατηγική της ανταγωνιστικότητας, η οποία φέρνει μισθούς πείνας και ωράρια-«λάστιχο», εμπορευματοποίηση της Παιδείας και της Υγείας, ιδιωτικοποιήσεις και απελευθέρωση κρίσιμων υποδομών, με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα, όπως το έγκλημα στα Τέμπη; Που αναγνωρίζουν το δικαίωμα στην… αυτοάμυνα του Ισραήλ, το οποίο επί σειρά ετών σφαγιάζει τον λαό της Παλαιστίνης, και συναινούν ουσιαστικά στην ενεργή στήριξη της Ελλάδας προς το κράτος-δολοφόνο και στην εμπλοκή στους επικίνδυνους σχεδιασμούς των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ και ΕΕ;
Ή ο οργανωμένος αγώνας των εργαζομένων και των συνδικάτων τους, που κλιμακώνεται και συντονίζεται σε όλη τη χώρα μπροστά και στη γενική απεργία της 20ής Νοέμβρη, παλεύοντας για να ξηλωθούν οι αντεργατικοί νόμοι των κυβερνήσεων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ; Αυτή η μόνη πραγματική αντιπολίτευση βρίσκει την πολιτική της έκφραση στις θέσεις, στις παρεμβάσεις και στη δράση του ΚΚΕ, μέσα και έξω από τη Βουλή. Αποκτά μεγαλύτερη δύναμη, αποτελεσματικότητα και προοπτική όσο συναντιέται με την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, όσο βάζει στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο: Το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα και την εξουσία του κεφαλαίου. Αυτό έχει ανάγκη σήμερα ο λαός, κόντρα στους σχεδιασμούς αναβάπτισης της αντιλαϊκής συναίνεσης.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ