Η 17η Νοέμβρη δεν είναι γιορτή, είναι ευθύνη

Σεβασμό, υπερηφάνεια, σκεπτικισμό αλλά και ανείπωτη θλίψη αισθανόμαστε κάθε χρόνο αυτή τη  μέρα όσοι ζήσαμε εκείνη τη φοβερή αλλά ένδοξη εποχή, όσοι γνωρίσαμε, συζητήσαμε και αφου­γκραστήκαμε τους ανθρώπους που ήταν στο Πολυτεχνείο, εκείνους που μπήκαν μπροστά από το τανκ, που στάθηκαν με θάρρος και αυταπάρνηση απέναντι στη χούντα των συνταγματαρχών, που ξαναέστησαν τη βαρύτατα τραυματισμένη Δημοκρατία στη χώρα μας, τη χώρα που τη γέννησε για να την ταλαιπωρεί…

Και κάθε χρόνο, η θλίψη μας μεγαλώνει, καθώς διαπιστώνουμε ότι το Πολυτεχνείο έχει ξεθωριάσει, ξεχάστηκαν οι ι­δέες και τα ιδανικά για τα οποία οι πρωταγωνιστές του βασανίστηκαν, διώχτηκαν, θανατώθηκαν, η ευημερία του λαού και η ανάπτυξη που θα έφερνε, υποτίθεται, η Δημοκρατία έχουν πάει… περίπατο και το μόνο που έχει απομείνει είναι μια τυπική γιορτή, μια αργία για τα σχολεία και η καθιερωμένη πορεία στην αμερικανική πρεσβεία.

Από κει και πέρα, το απόλυτο τίποτα. «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» ήταν το σύνθημα. Σήμερα που η μισή Ελλάδα σέρνεται στα συσσίτια, πού είναι το Ψωμί; Όταν βλέπουμε να μεγαλώνουν γενιές αγράμματων ανθρώπων και τα παιδιά στα σχολεία να έχουν γίνει αγρίμια, με τα χειρότερα ένστικτα σε πλήρη ανάπτυξη, για ποια Παιδεία μιλάμε; Όταν οι τράπεζες έχουν μπει στην τσέπη μας, όταν δεν διαχειριζόμαστε το πορτοφόλι μας, όταν είμαστε αιχμάλωτοι των κάθε είδους funds, ποια ακριβώς Ελευθερία έχουμε;

Μπορεί το Πολυτεχνείο να το χρησιμοποίησαν κάποιοι για να χτίσουν πολιτικές καριέρες, μπορεί κάποιοι να το αξιοποίησαν για να πλουτίσουν, όμως κανείς δεν διανοήθηκε να αλλοιώσει τις ιδέες του, να φαλκιδεύσει τα μηνύματά του.

Κι όμως, σήμερα ούτε ιδέες υπάρχουν ούτε μηνύματα. Το Πολυτεχνείο, από θεσμός, από σύμβολο, έγινε γιορτή. Οι αγώνες, οι θυσίες, το κυνηγητό τόσων ανθρώπων πήγανε στράφι. Στην Ελλάδα τού σήμερα δεν… χωράνε Πολυτεχνεία. Χωράνε μόνο τραπεζίτες, servicers και υποταγμένοι. Μας έχουν δέσει χειροπόδαρα και μας σέρνουν ως λάφυρα στον γύρο του θανάτου… οι κάθε λογής εταίροι, σύμμαχοι και δανειστές, που από κει που μας χρωστούσαν τις πολεμικές αποζημιώσεις, μας πήραν και το βόδι. Κι εμείς τους ανεχόμαστε, τους στρώνουμε το χαλί, τους κάνουμε όλα τα χατίρια.

Πολυτεχνείο σημαίνει αντίσταση, επανάσταση, ανεξαρτησία. Και τέτοιες λέξεις, τέτοιες ιδέες προκαλούν αλλεργία στον σημερινό κόσμο και κατ’ επέκταση και στην Ελλάδα.

Αν θέλουμε να τιμήσουμε το Πολυτεχνείο, ας ζωντανέψουμε τις ιδέες που οδήγησαν στον μεγάλο ξεσηκωμό, ας πούμε «ΟΧΙ» στις απαιτήσεις των δήθεν εταίρων μας, που μας οδηγούν στην καταστροφή, ας φερθούμε ως ανεξάρτητο και αυτοδιοικούμενο κράτος.

Το Πολυτεχνείο δεν θέλει στεφάνια, δεν θέλει γιορτές. Θέλει προσήλωση στις αξίες που δίδαξε, προσαρμογή στα ιδανικά της ελευθερίας, του αλτρουισμού, της συντροφικότητας. Αυτή είναι η παρακαταθήκη του και αυτή είναι η ευθύνη μας. Αν θέλουμε στ’ αλήθεια το Πολυτεχνείο να ζει…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ