Δεν είναι τα σπίτια ο στόχος… των servicers

Διαβάζουμε τις τελευταίες ημέρες ότι οι εταιρείες του εξωτερικού που έχουν εξαγοράσει δάνεια ελληνικών τραπεζών και έχουν κατασχέσει τα σπίτια των δανειοληπτών που ατύχησαν και δεν μπόρεσαν να τα αποπληρώσουν τα βγάζουν σωρηδόν στο σφυρί.

Κι αν δεν βρεθεί αγοραστής, που συνήθως δεν βρίσκεται, τα παίρνουν οι ίδιες με άλλες εταιρείες που έχουν ιδρύσει για τον λόγο αυτό. Ουσιαστικά, δηλαδή, προτιμούν να βγουν χαμένες παρά να διαπραγματευτούν με τους ιδιοκτήτες των σπιτιών για να μην τους βγάλουν στον δρόμο. Αυτό δεν μπορεί να οφείλεται μόνο σε αναλγησία. Ούτε σε κάποια τακτική των funds.

Ίσως να οφείλεται σε κάτι πιο σοβαρό, πιο μελετημένο. Γιατί τα funds ελέγχονται από διάφορους που δεν γνωρίζουμε αν είναι απλώς κερδοσκόποι ή έ­χουν άλλους στόχους και χρησιμοποιούν τα funds για να τους υλοποιήσουν.

Το λέμε αυτό επειδή για τους Έλληνες το σπίτι δεν είναι μόνο μια κατοικία, ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους. Είναι η κυψέλη, η βάση της οικογένειας, το σημείο αναφοράς της, ο βωμός και η εστία της. Εκεί μαζεύεται η οικογένεια ακόμα και όταν απογαλακτιστούν τα παιδιά. Εκεί παίρνονται όλες οι αποφάσεις, εκεί γίνο­νται τα τραπέζια, εκεί συζητιούνται τα προβλήματα. Από εκεί ξεκινούν όλες οι δραστηριότητες. Το σπίτι είναι η ψυχή, το ιερό της οικογένειας, το άβατό της. Και όταν χάνεται η ψυχή, η βάση, το σημείο αναφοράς, η οικογένεια τραυματίζεται, πληγώνεται, χάνει τον προσανατολισμό της, διαλύεται. Το πλήγμα είναι καθοριστικό, καίριο.

Μήπως, τελικά, ο στόχος των ποικιλώνυμων εταιρειών, των servicers, όπως λέγονται, είναι αυτός; Να καταφέρουν ένα ακόμη πλήγμα, πιο εξειδικευμένο, πιο καθοριστικό, στην ελληνική οικογένεια, στη βάση της ελληνικής κοινωνίας, στο τελευταίο ανάχωμα στην ομαδοποίηση, στην ισοπέδωση που επιχειρείται μεθοδικά και επίμονα εδώ και 40 χρόνια;

Μήπως είναι η επόμενη φάση του σχεδίου για το… κόντεμα της φυλής; Ένα ακόμα βήμα προς τη διάλυση, την αποδόμηση, τον αφανισμό όσων μας κράτησαν στη ζωή ως έθνος;

Τίποτα δεν είναι σίγουρο και τίποτα δεν αποκλείεται. Η κυβέρνηση, όμως, η κάθε κυβέρνηση, που έχει υποχρέωση και καθήκον να προστατεύει το έθνος, να το προφυλάσσει από κάθε πιθανό κίνδυνο, γιατί δεν εξετάζει και αυτή την παράμετρο; Γιατί δεν νομοθετεί την απαγόρευση του πλειστηριασμού της πρώτης κατοικίας και της δυνατότητας να παίρνουν σπίτια μετά από άγονους πλειστηριασμούς εταιρείες που αποδεδειγμένα έχουν ιδρύσει τα funds ακριβώς για αυτόν τον λόγο; Μέχρι πότε οι κυβερνήσεις θα σέρνονται από τα funds; Μέχρι πότε θα τους κάνουν όλα τα χατίρια, ακόμα κι όταν παραβιάζονται ουσιώδεις διατάξεις του Συντάγματος; Μέχρι πότε η ελληνική οικογένεια και η βάση της, που είναι το σπίτι, θα δέχονται απανωτά πλήγματα και το επίσημο κράτος θα σιωπά; Πότε, επιτέλους, θα αφυπνιστούμε και θα ορθώσουμε το ανάστημά μας ως έθνος απέναντι σε εκείνους που πάνε να μας αφανίσουν;

Αφού διαπιστώνουμε πως πάνε βήμα βήμα, μεθοδικά και ύπουλα, να κόψουν κάθε δεσμό που μπορούμε να έχουμε, καθετί που μας κρατάει ενωμένους, που μας χαρακτηρίζει ως φυλή, γιατί δεν αντιδρούμε, γιατί το δεχόμαστε;

Μήπως είναι ώρα να… γυρίσουμε σελίδα, να δούμε τα πράγματα λίγο διαφορετικά, να αλλάξουμε τροπάριο; Να μην είμαστε τόσο συγκαταβατικοί και να πούμε κι ένα «Ως εδώ και μη παρέκει»;

Πιστεύουμε πως όχι απλώς τώρα είναι η ώρα, αλλά μπορεί και να έχει περάσει…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ