Γ. Λαμπρούλης στο “Π”: Στην Ελλάδα, στην Ισπανία και παντού, μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό!
Του
ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥΛΗ
Βουλευτή ΚΚΕ Λάρισας, Αντιπροέδρου της Βουλής
Γίναμε όλοι μάρτυρες των τραγικών γεγονότων στη Νοτιοανατολική Ισπανία, στη Βαλένθια, με πάνω από 219 νεκρούς και πολλούς ακόμα αγνοούμενους και με τεράστιες καταστροφές σε περιουσίες και υποδομές.
Είδαμε απίστευτες εικόνες για άλλη μια φορά. Είδαμε εργαζομένους εγκλωβισμένους στον εργασιακό τους χώρο, σε σούπερ μάρκετ, να σπάνε τα τζάμια για να σωθούν, αφού δεν τους επέτρεψε η εργοδοσία να φύγουν νωρίτερα. Είδαμε, ακόμη, τον σύνδεσμο εταιρειών στον οποίο ανήκει το συγκεκριμένο σούπερ μάρκετ να στέλνει, μερικές μέρες μετά, παλέτες με δωρεάν προϊόντα στους πλημμυροπαθείς! Για να ξεπλύνει το έγκλημά του!
Είδαμε το ισπανικό αστικό κράτος, τόσο τη σοσιαλδημοκρατική κεντρική κυβέρνηση όσο και την τοπική του Λαϊκού Κόμματος, να μη λαμβάνει κανένα ουσιαστικό μέτρο πρόληψης για μια κακοκαιρία που είχε προβλεφθεί αλλά και καμία ουσιαστική φροντίδα, καμία στήριξη στους πληγέντες. Είδαμε σε ακόμα μία χώρα της «ισχυρής ΕΕ» να λάμπει διά της απουσίας του ο κρατικός μηχανισμός, ανεπαρκής και αναποτελεσματικός.
Οι εικόνες μάς θύμισαν τη Θεσσαλία τον Σεπτέμβρη του 2023, με περίπου 720.000 στρέμματα πλημμυρισμένων εκτάσεων, με τον Θεσσαλικό Κάμπο να πνίγεται στη λάσπη, με 17 νεκρούς και πολλούς άλλους να κινδυνεύουν για ώρες, με πάνω από 100.000 νεκρά ζώα να αποτελούν υγειονομική βόμβα, με πολλές κατεστραμμένες περιοχές να παραμένουν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης μήνες μετά, χωρίς νερό και ρεύμα.
Ακόμη, μας θύμισαν τη Μάνδρα το 2017, με 25 ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους, με τεράστιες πάλι ζημιές σε υλικοτεχνικές υποδομές και περιουσίες, με πάνω από 220 κατοικίες να καταστρέφονται ολοσχερώς… Και η λίστα δεν έχει τέλος.
Κάθε περίπτωση από όλες τις παραπάνω –και πολλές αντίστοιχες σε όλο τον κόσμο– αποτελεί ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα, που αποκαλύπτει την επιλεκτική ανικανότητα του αστικού κράτους όταν πρόκειται για μέτρα πρόληψης και προστασίας της ζωής και της περιουσίας του λαού. Πρόκειται για την εγκληματική λογική τού κόστους – οφέλους, που είναι και επίσημη πολιτική της ΕΕ και την εφαρμόζουν απαρέγκλιτα όλες οι κυβερνήσεις της, ανεξαρτήτως «απόχρωσης». Με βάση αυτήν, είναι προτιμότερο να πληρώνονται κάποια ψίχουλα στους πληγέντες μετά τις καταστροφές παρά να διατίθενται προληπτικά τα κονδύλια για τα απαραίτητα έργα, για τη δημιουργία υποδομών και τη συντήρησή τους, για προσωπικό και υπηρεσίες που να μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες, με βάση και την «κλιματική αλλαγή» – την οποία θυμούνται και επικαλούνται σε κάθε καταστροφή, αλλά την ξεχνάνε όταν πρόκειται να διαθέσουν κονδύλια για την πρόληψη καταστροφών. Τα απαραίτητα έργα δεν είναι επιλέξιμα και όσα γίνονται βαλτώνουν για χρόνια και δεν αποτελούν προτεραιότητα, καθώς δεν έχουν μακροχρόνιο κέρδος. Δεν είναι τυχαίο το ότι και στη Βαλένθια υπήρχαν επί χρόνια μελέτες και σχέδια αντιπλημμυρικών έργων, τα οποία έμειναν στα χαρτιά λόγω κόστους και επειδή ήταν άλλες οι προτεραιότητες, όπως καταγγέλλουν επιστήμονες που είχαν ασχοληθεί με τη συγκεκριμένη περιοχή.
Όπως στην Ελλάδα σε αντίστοιχες καταστροφές, έτσι και στην Ισπανία αποδεικνύεται πως ο λαός μένει απροστάτευτος και θυσιάζεται στον βωμό της ανύπαρκτης πολιτικής προστασίας και της επιλεκτικής ανικανότητας του αστικού κράτους.
Όμως, όπως στη Θεσσαλία, έτσι και στην Ισπανία η λαϊκή αλληλεγγύη αυξάνεται μέρα με την ημέρα. Εκτιμάται ότι πάνω από 15.000 άνθρωποι εμφανίστηκαν για τον πρώτο συντονισμένο καθαρισμό. Μέρα με την ημέρα, αυξάνεται και ο θυμός και η οργή για τις τεράστιες ευθύνες του αστικού κράτους, της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης Σάντσεθ και των τοπικών αρχών, για τις εκατόμβες των νεκρών, για μια τραγωδία που και αυτή τη φορά μπορούσε να είχε αποφευχθεί.
Αυτή η οργή, η αγανάκτηση και ο θυμός, και στην Ισπανία και στην Ελλάδα και παντού, πρέπει να γίνουν οργανωμένη πάλη μέσα σε μαζικούς φορείς και σωματεία, να γίνουν αλληλεγγύη, δύναμη, διεκδίκηση και αγώνας.
Οι ανάγκες και τα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας θυσιάζονται από τις πολιτικές της ανταποδοτικότητας, του κόστους – οφέλους, της ατομικής ευθύνης, που αφορούν αποκλειστικά τα κέρδη των λίγων και τα επενδυτικά τους σχέδια, και ακριβώς αυτό είναι που πρέπει να αλλάξει.
Σε αυτόν τον αγώνα πρωτοστατούμε ως ΚΚΕ, για την οργάνωση της λαϊκής αλληλεγγύης και διεκδίκησης, για να συνειδητοποιηθεί από όλους η ανάγκη σύγκρουσης με αυτό το κράτος του κεφαλαίου. Γιατί, και στην Ελλάδα και παντού, μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό!
ΤΟ ΠΑΡΟΝ