Γιατί τέτοια αναλγησία κατά των δανειοληπτών;

Διαβάσαμε πρόσφατα για τον αλβανό ισοβίτη που στα οκτώ χρόνια βγήκε από τη φυλακή και συνέχισε να παρανομεί και να θέτει σε κίνδυνο την κοινωνία με την παραβατική δράση του.

Την ίδια ώρα βλέπουμε εκατοντάδες δανειολήπτες να προσπαθούν να σώσουν τα σπίτια τους από τα νύχια των ημεδαπών και αλλοδαπών «κορακιών», αλλά να μην τα καταφέρνουν, γιατί τα δικαστήρια δεν βλέπουν τις παρανομίες των funds, δεν ακούν τους ισχυρισμούς των δανειοληπτών, δεν λογαριάζουν τις παραβιάσεις της νομοθεσίας, που κάνουν οι εισπρακτικές, και απορρίπτουν σωρηδόν τις προσφυγές των φουκαράδων που βρέθηκαν στη δίνη της κρίσης και έχασαν τις περιουσίες τους.

Εύλογα, ο κάθε σοβαρός άνθρωπος αναρωτιέται: Πώς είναι δυνατόν εγκληματίες της χειρότερης βαθμίδας, άκρως επικίνδυνοι για την κοινωνία, να τρώνε ισόβια και σε μερικά χρόνια να είναι έξω και οι άτυχοι δανειολήπτες, εκείνοι που δεν έχουν πειράξει κανέναν, που… πείραξαν μόνο τις τράπεζες, να μην τυγχάνουν καμίας επιείκειας, καμίας βοήθειας, καμίας συμπάθειας από το κράτος;

Ο ένας είναι βιαστής, σκοτώνει παιδιά με τα ναρκωτικά, αποτελεί μόνιμη πηγή κινδύνου για την κοινωνία και έχει ανταπόκριση, έχει αρωγή από την Πολιτεία, έχει βοήθεια.

Ο άλλος, ο κακόμοιρος, που δεν έχει πειράξει ούτε κουνούπι, αλλά, επειδή ατύχησε, δεν ήταν συνεπής στις υποχρεώσεις του απέναντι στις τράπεζες, πρέπει να οδηγηθεί με συνοπτικές διαδικασίες στην πυρά. Γιατί η επιείκεια περισσεύει για τους κακούργους και δεν υπάρχει για τους δανειολήπτες;

Γιατί έχει το κράτος δύο μέτρα και δύο σταθμά; Γιατί δεν τους αντιμετωπίζει όλους ίσα; Μήπως η… κοινωνία των τραπεζών θέλει κακοποιούς για να συναλλάσσεται και οι άτυχοι, εκείνοι που πέσανε θύματα των funds, δεν της κάνουν και θέλει να τους… ξεπαστρέψει; Και το κράτος τι κάνει; Σιγοντάρει τη ζουγκλοποίηση ή προστατεύει τους πολίτες του, όπως είναι η αποστολή του; Με βάση τα όσα βλέπουμε, μάλλον το πρώτο συμβαίνει. Δυστυχώς…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ