Ας αρχίσουμε να οχυρωνόμαστε…

Τα παλαιότερα χρόνια, παραμονές του χειμώνα, ο κόσμος ετοιμαζόταν, έπαιρνε τα μέτρα του, φρόντιζε να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τα κρύα, τα χιόνια, τις βροχές, τα δύσκολα καιρικά φαινόμενα. Και τότε δεν είχαμε κλιματική κρίση, τα φαινόμενα ήταν πιο ήπια, όλα στη φύση ήταν πιο νορμάλ.

Σήμερα, παρά τα… χαστούκια που έχουμε φάει από τις θεομηνίες, παρά τις συμφορές από τις πλημμύρες, δεν κάνουμε τίποτα. Ούτε εμείς ούτε το κράτος. Εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να αγοράζουμε παλτά και μποτάκια, ενώ το κράτος περιμένει να γίνει η ζημιά για να παρέμβει. Βέβαια, τότε είναι αργά, το κακό έχει γίνει…

Η φύση, όμως, προειδοποιεί. Είδαμε τι έγινε στην Ισπανία. Πάνω από 150 νεκροί και μια τεράστια πόλη κατεστραμμένη… Από τις πλημμύρες και τους θυελλώδεις ανέμους.

Ένα μεγάλο κράτος όπως η Ισπανία, με οργάνωση, μέσα, επάρκεια, όταν βρέθηκε στη δίνη του κυκλώνα γονάτισε. Δεν άντεξε, παραδόθηκε.

Κι αν αυτά συμβαίνουν στην Ισπανία, σ’ εμάς, αν συμβεί κάτι τέτοιο, τι θα γίνει; Θα ισοπεδωθούμε; Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ ή περιμένουμε να το διαπιστώσουμε και μετά να αρχίσουμε να λέμε ή να κάνουμε; Πολύ φοβόμαστε ότι συμβαίνει το τελευταίο. Το ερώτημα, όμως, είναι: Αφού βλέπουν οι αρμόδιοι υπουργοί, περιφερειάρχες, δήμαρχοι κ.λπ. ότι ο καιρός είναι… θυμωμένος και ότι ο χειμώνας άρχισε να δείχνει τα δόντια του, γιατί συνεχίζουν να συζητούν ακόμη για μέτρα, για αναθέσεις κ.λπ. και δεν έχουν ήδη έτοιμο πλάνο για την αντιμετώπιση κάθε φαινομένου, σε όποια περιοχή κι αν συμβεί; Κι αν δεν μπορούν επειδή προσκρούουν στη γραφειοκρατία, γιατί δεν βγαίνουν να το καταγγείλουν εγκαίρως, να πουν ότι μπορεί να μας βρει ο χειμώνας ανοχύρωτους, χωρίς σχέδιο και χωρίς τις απαραίτητες υποδομές; Αν υπάρχει κάπου πρόβλημα, πρέπει να επισημανθεί από τώρα, για να σωθεί ό,τι είναι δυνατόν, έστω και την ύστατη ώρα. Πρέπει να γνωρίζουμε τις αδυναμίες, τις αστοχίες, τις ατέλειες, για να μη μεταβληθούν την κρίσιμη ώρα σε… Κερκόπορτες.

Έχουμε περάσει τόσες συμφορές, στην Εύβοια, στη Θεσσαλία, στην Αττική κ.α. Μας δίδαξαν κάτι; Μάθαμε τίποτα; Τώρα έχουμε το καμπανάκι από τη Βαλένθια. Το ακούσαμε; Το πήραμε το μήνυμα; Κι αν ναι, τι κάναμε, τι προγραμματίσαμε, τι υλοποιούμε;

Αν υπάρξουν απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, είμαστε στον σωστό δρόμο. Σε διαφορετική περίπτωση, ας περιμένουμε την επόμενη Βαλένθια στη γειτονιά μας…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ