Περί της οδικής (αν)ασφάλειας

October 31, 2024 στις κατηγορίες ,-,ΕΙΔΗΣΕΙΣ,ΚΟΙΝΩΝΙΑ,

Έχουν περάσει κάπου 20 χρόνια, από τότε που το «ΠΑΡΟΝ» αναφερόταν στο αυτονόητο.

Άλλο δίπλωμα οδήγησης και άλλο κυκλοφοριακή αγωγή! Επιπρόσθετα, αναφερόταν και στη σκοπιμότητα, στην ανάγκη ακριβέστερα, να επισημαίνεται –από την πρώτη στιγμή– στις νέες και στους νέους οδηγούς ότι η μία έννοια δεν είναι και ταυτόσημη με την άλλη.

Γιατί το να μπορώ, να έχω την ικανότητα να οδηγήσω αυτοκίνητο είναι το ένα ζήτημα. Το να μπορώ, να έχω την ικανότητα να κυκλοφορώ, εν μέσω άλλων, είναι το δεύτερο –πλέον σημαντικό και εξόχως σοβαρό– ζήτημα.

Έγραφε, τότε, το «ΠΑΡΟΝ» ότι –μαζί με την παραλαβή του διπλώματος– οι κατά τόπους αρμόδιες Υπηρεσίες Συγκοινωνιών θα ήταν σκόπιμο και χρήσιμο να εφοδιάζουν τις νέες και τους νέους οδηγούς με ένα απλό φυλλάδιο, μέσα από το οποίο αφενός θα εξέφραζαν τα συγχαρητήριά τους και αφετέρου θα καθιστούσαν σαφές ότι μόλις «τώρα» ξεκινά –με την αποκλειστική ευθύνη των ίδιων που πιάνουν το τιμόνι στα χέρια τους– η προσπάθεια απόκτησης και κυκλοφοριακή ικανότητας, μέσα από την πράξη και τις εμπειρίες που καθημερινά θα προσλαμβάνονται.

Μα, θα παρατηρούσε κάθε καλόπιστος, τόσο… απλά είναι τα πράγματα; Με ένα… φυλλάδιο ξεμπερδέψαμε; Αυτό που θέλουν να καταδείξουν οι παραπάνω γραμμές είναι η ευθύνη που πρέπει να έχει η οργανωμένη πολιτεία, το κράτος –όπως αυτό εκφράζεται και λειτουργεί, μέσα από τα θεσμοθετημένα όργανά του– από την πρώτη, κιόλας, στιγμή.

Από τη στιγμή εκείνη που ο πολίτης αξιολογείται και κρίνεται ικανός να εφοδιασθεί με ένα δημόσιο έγγραφο, όπως η άδεια ικανότητας οδήγησης, κοινώς το δίπλωμα. Αλλά, και πάλι, εύλογα ο καλόπιστος θα διερωτάτο, αν και ποια είναι η ευθύνη του κράτους για τον οδηγικό… βίο και την οδηγική… πολιτεία εκάστης ή εκάστου.

Όχι, δεν υπονοείται –ούτε, άλλωστε, και νοείται– τέτοια ευθύνη. Η σωστή, καλή, πολιτισμένη οδηγική συμπεριφορά έχει να κάνει με τη γενικότερη παιδεία και καλλιέργεια που έχει η καθεμιά και ο καθένας. Η κρατική ευθύνη, στην οποία εμείς αναφερόμαστε, δεν είναι ένα γραφειοκρατικό ζήτημα ούτε και μια αυτοματοποιημένη διαδικασία… μοιράσματος ενός φυλλαδίου! Είναι, απλώς και μόνο, η εμπέδωση του αυτονόητου, της αναπόφευκτης ανάγκης της μάθησης, μέσα από την πράξη και όχι γιατί… το λέει το δίπλωμα!

Δεν διαφεύγει, ασφαλώς, την προσοχή μας και το γεγονός της ανάληψης σημαντικών και οπωσδήποτε αξιέπαινων δράσεων από την ιδιωτική πρωτοβουλία, που εστιάζει κυρίως στην προσπάθεια περιστολής των τροχαίων ατυχημάτων και δυστυχημάτων, μέσα από την ασφαλή οδήγηση. Τους αξίζει, ασφαλώς, ο δημόσιος έπαινος. Και ας μου συγχωρήσει ο αναγνώστης μια προσωπική εμπειρία από μια επίσκεψη που είχε πραγματοποιήσει, προ χρόνων, στους εργαζομένους μεγάλου οργανισμού ο Ιαβέρης, κατόπιν σχετικής πρόσκλησης που του είχε απευθύνει η διοίκηση του οργανισμού.

Επί σχεδόν δύο συνεχείς ώρες άκουγες όσα θα ευχόσουν να είχες ακούσει από τα πρώτα χρόνια που κυκλοφορούσες με το αυτοκίνητό σου. Πληροφορίες, επισημάνσεις, παρατηρήσεις και συμβουλές που αν κάποιος διευθυντής προγράμματος καναλιού πανελλαδικής εμβέλειας φιλοξενούσε σε ώρα υψηλής τηλεθέασης, το πιθανότερο θα ήταν ότι την επόμενη ημέρα θα… αναζητούσε την «τύχη» του στην αγορά εργασίας!

Αυτή είναι η πραγματικότητα, όπως επίσης πραγματικότητα είναι και όσα ανεπίτρεπτα (αλλά, συχνά, και ασυγχώρητα) συμβαίνουν ενώ δεν θα έπρεπε– στους ελληνικούς δρόμους.

Σ.