2.220 έκτακτοι στον Δήμο Πειραιά με δικαστικές αποφάσεις

Aυτό που γίνεται με τους συμβασιούχους των ΟΤΑ είναι απ’ τα… άγραφα. Ενώ προσλαμβάνονται με δίμηνες συμβάσεις, για να καλύψουν συγκεκριμένες εποχικές ανάγκες, όταν αυτές λήγουν προσφεύγουν στα δικαστήρια και παίρνουν διαρκώς παρατάσεις για διαφόρους λόγους.

Αυτό, όμως, έχει ως αποτέλεσμα ο δήμος, που έχει προϋπολογίσει να πληρώνει για παράδειγμα 250 εργαζομένους για δύο μήνες, να τους πληρώνει για… έναν χρόνο και βάλε, με αποτέλεσμα να πέφτει έξω ο προϋπολογισμός του, να μην μπορεί να λειτουργήσει και να μένουν πίσω άλλες ουσιαστικές δαπάνες που πρέπει να κάνει, όπως επισκευές σχολείων, ασφαλτοστρώσεις δρόμων, δημιουργία υποδομών σε διάφορα θέματα για εξυπηρέτηση των δημοτών κ.λπ.

Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στον Δήμο Πειραιά οι συμβασιούχοι των οποίων η παραμονή έχει επεκταθεί με δικαστικές αποφάσεις πέραν του διμήνου, όπως ήταν η αρχική σύμβαση, ανέρχονται σε 2.220, όταν οι μόνιμοι υπάλληλοι του Δήμου είναι 2.200 ά τομα. Δηλαδή, οι συμβασιούχοι που βρίσκονται σήμερα στον Δήμο… εκτός προγράμματος είναι περισσότεροι από εκείνους που έχουν συμβάσεις αορίστου χρόνου ή είναι μόνιμοι υπάλληλοι. Αυτό για τους ανθρώπους και για την κοινωνία δεν είναι καθόλου κακό, ίσα ίσα είναι πολύ καλό γιατί 2.220 οικογένειες έχουν ένα πρόσθετο ή ένα πρώτο εισόδημα, όμως για τον Δήμο είναι ολέθριο.

Γιατί όταν ένας ΟΤΑ, ο Δήμος Πειραιά εν προκειμένω, γνωρίζει ότι έχει να πληρώσει κάθε χρόνο 2.200 υπαλλήλους, με τις ασφάλειες και τις υπερωρίες τους, κάνει το κουμάντο του με βάση αυτούς. Όταν, όμως, στη διάρκεια του χρόνου προστίθενται άλλοι 2.220 εργαζόμενοι, τι θα κάνει;

Θα… πνιγεί στα χρέη και θα σταματήσει να λειτουργεί. Γιατί έχει προϋπολογισμό για παράδειγμα γύρω στα 20 εκατ. ευρώ για τη μισθοδοσία και όλα τα έξοδα που πρέπει να πληρώσει στο προσωπικό του. Όταν στο τέλος του χρόνου το ποσό αυτό φτάνει στα 35 εκατ. ευρώ, επειδή προστίθενται άλλοι τόσοι εργαζόμενοι, τι θα κάνει; Πού θα βρει άλλα 15 εκατ. ευρώ; Αυτό το εξετάζει κανένας, το υπολογίζει κάποιος, το αντιμετωπίζει η Πολιτεία;

Όχι βέβαια, γιατί, αν το αντιμετώπιζε, θα έδινε ένα έξτρα επίδομα στους δήμους για κάθε τέτοια περίπτωση. Δεν λέμε, καλά κάνουν οι συμβασιούχοι και διεκδικούν το καλύτερο γι’ αυτούς, όμως οι δικαστές είναι όργανα της Πολιτείας και, αφού αποφασίζουν παρατάσεις των συμβάσεων, θα έπρεπε το κράτος να αναλαμβάνει τη δαπάνη κάθε ανάλογης απόφασης.

Ο δήμος δεν κάνει μόνος του τις προκηρύξεις για την πρόσληψη συμβασιούχων. Βασίζεται σε αποφάσεις του κράτους και τις κάνει. Οι οποίες αποφάσεις λένε ξεκάθαρα ότι οι συμβάσεις έχουν ορισμένη διάρκεια και συγκεκριμένο προϋπολογισμό. Με αυτά τα δεδομένα κάνει προσλήψεις ο δήμος.

Όταν τα δεδομένα αυτά τα αλλάζει άλλο κρατικό όργανο, ο δικαστής εν προκειμένω, και ο δήμος δεν μπορεί να ανταποκριθεί στη νέα συνθήκη, δεν πρέπει το κράτος να αναλάβει την ευθύνη και να καλύψει τη διαφορά; Δεν την αναλαμβάνει όμως και οι δήμοι αποκτούν ένα εκ του μη όντως σοβαρότατο πρόβλημα.

Αφού, όμως, το κράτος νομοθετεί, δεν μπορεί να βάλει ένα όριο, όπως, π.χ., ότι όλες οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου δεν γίνεται να παραταθούν ή να ανανεωθούν για κανέναν λόγο; Όλα μπορούν να γίνουν, αν η Πολιτεία ασχοληθεί σοβαρά με την Αυτοδιοίκηση και της δώσει ουσιαστικές αρμοδιότητες, για να είναι πραγματική αυτοδιοίκηση και όχι τίτλος στα χαρτιά, χωρίς ουσία.

Απλά πράγματα, που όμως δεν γίνονται και δεν προβλέπεται να γίνουν. Και ύστερα μιλάμε για κακοδαιμονία της Αυτοδιοίκησης. Μάλλον για κακοδαιμονία του κράτους θα πρέπει να μιλάμε, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ