Γ. Γκιόκας στο “Π”: «Μαγειρέματα» σε… ήρεμα νερά

Του
ΓΙΑΝΝΗ ΓΚΙΟΚΑ
Βουλευτή ΚΚΕ Α’ Ανατολικής Αττικής,
Μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ

Η είδηση για την επικείμενη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών Ελλάδας – Τουρκίας, Γιώργου Γεραπετρίτη και Χακάν Φιντάν αντίστοιχα, στις 8 Νοέμβρη στην Αθήνα ήταν αναμενόμενη και δεν αποτέλεσε έκπληξη. Είχε προηγηθεί η συνάντηση Κυριάκου Μητσοτάκη – Ταγίπ Ερντογάν στη Νέα Υόρκη, που προϊδέαζε για μια τέτοια εξέλιξη.

Το πιο σημαντικό, όμως, ήταν ότι τις προηγούμενες ημέρες περίσσεψαν στοχευμένες διαρροές, άρθρα, δηλώσεις κ.λπ., που προετοίμαζαν την ανακοίνωση της συνάντησης, καλλιεργώντας σκόπιμα σχετικές προσδοκίες. Το ανησυχητικό στην όλη υπόθεση δεν είναι, φυσικά, η συνάντηση αυτή καθαυτή, αλλά η εικόνα που διαμορφώνεται μέσω ακριβώς των παραπάνω διαρροών και δηλώσεων –προφανώς, όχι τυχαία– ότι στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης δεν βρίσκεται η «μία και μόνη διαφορά» που ισχυρίζεται η κυβέρνηση της ΝΔ, δηλαδή η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, αλλά μια εφ’ όλης της ύλης διαπραγμάτευση, που ακουμπάει και ζητήματα κυριαρχίας. Άλλωστε, το ζήτημα των χωρικών υδάτων και της στρατιωτικοποίησης των νησιών είναι κατ’ εξοχήν τέτοιο ζήτημα.

Η προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση της ΝΔ να διασκεδάσει αυτές τις εντυπώσεις και να καθησυχάσει τους πολίτες για το περιεχόμενο των συζητήσεων δεν πείθει. Όχι μόνο γιατί και κατά το παρελθόν ελληνικές κυβερνήσεις είχαν κάνει αντίστοιχες διαψεύσεις, αλλά μετά αποκαλύφθηκε ότι πίσω από τις κλειστές πόρτες γίνονταν συζητήσεις για θέματα κυριαρχίας, π.χ. για το εύρος των χωρικών υδάτων, αλλά και γιατί μια πιθανή προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης –στη βάση ενός συνυποσχετικού– μπορεί να ανοίξει από το παράθυρο και τέτοια ζητήματα.

Το ΚΚΕ δεν πέφτει από τα σύννεφα. Έγκαιρα και επανειλημμένα έχουμε προειδοποιήσει τον ελληνικό λαό ότι «μαγειρεύονται» επώδυνες λύσεις τόσο στο ζήτημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων όσο και στο Κυπριακό. Δεν έχουμε κάποιες μαντικές ικανότητες ούτε, φυσικά, βλέπουμε πίσω από τις κλειστές πόρτες των «παζαριών». Γνωρίζουμε, όμως, ότι οι εξελίξεις στα παραπάνω μέτωπα δεν είναι άσχετες από τη «μεγάλη εικόνα» των συνολικότερων εξελίξεων στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής, της Ουκρανίας κ.λπ., με την όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και την κλιμάκωση των πολέμων. Έχουμε φτάσει στο σημείο να γίνονται ΝΑΤΟϊκές ασκήσεις πυρηνικού πολέμου με τη συμμετοχή ελληνικών μαχητικών, που τα χρυσοπληρώνει ο ελληνικός λαός δήθεν για την «άμυνα της χώρας». Γνωρίζουμε, επίσης, ότι το ΝΑΤΟ βιάζεται να κλείσει ζητήματα και να θωρακίσει τη συνοχή του, ιδιαίτερα στη νοτιοανατολική του πτέρυγα, σπρώχνοντας για λύσεις «συνεκμετάλλευσης» υπό ΝΑΤΟϊκή εποπτεία, ωφέλιμες οπωσδήποτε για ενεργειακά και άλλα μονοπώλια, επιζήμιες όμως για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και το μέλλον των λαών της περιοχής.

Ο ισχυρισμός ορισμένων –που, μάλιστα, «φοριέται» πολύ τώρα τελευταία– ότι δεν «ενοχλούν» κάποιες υποχωρήσεις αν είναι να υπάρξει ειρήνη και συνεργασία και να αποφευχθούν άλλες, πιο δυσάρεστες εξελίξεις, όπως π.χ. μια σύγκρουση των δύο χωρών, είναι εντελώς ανυπόστατος και προσχηματικός.

Πρώτον, εδώ δεν πρόκειται για συμφωνία μεταξύ λαών που έχουν κοινά συμφέροντα, αλλά για «παζάρια» μεταξύ κρατών και κυβερνήσεων που εκπροσωπούν το μονοπωλιακό κεφάλαιο, το οποίο από τη φύση του είναι αδηφάγο. Η οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Ισραήλ και Λιβάνου, που είχε προβληθεί ως παράδειγμα ειρηνικής διευθέτησης, αποδεικνύει του λόγου το αληθές ακόμη και στον πιο δύσπιστο μετά και τις τελευταίες εξελίξεις, όπου το πρώτο μέρος βομβαρδίζει το δεύτερο.

Δεύτερον, οι συζητήσεις εξελίσσονται χωρίς η τουρκική πλευρά να έχει εγκαταλείψει καμία από τις διεκδικήσεις της, από την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών μέχρι το δόγμα της «γαλάζιας πατρίδας».

Τρίτον, ακόμη κι αν οι αντιθέσεις κουκουλωθούν σε αυτήν τη φάση –αν γίνει κι αυτό–, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα επανέλθουν σε μια επόμενη, και μάλιστα πολύ πιο οξυμμένες.

Για όλα τα παραπάνω, χρειάζεται επαγρύπνηση και ετοιμότητα από τον ελληνικό λαό. Χρειάζεται να δυναμώσει ο αγώνας και η αλληλεγγύη μεταξύ των λαών, ενάντια στους ευρωατλαντικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή, που φέρνουν πολέμους, καταστροφές, προσφυγιά. Μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα για ένα μέλλον πραγματικής ειρήνης και συνεργασίας, με τους λαούς πραγματικούς νοικοκύρηδες στον τόπο τους.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ